เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 145

เมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมาเธออยู่ในโรงพยาบาล ท้องฟ้าข้างนอกมืดและอากาศมีกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ เธอสามารถมองเห็นเพดานสีขาวและหยดน้ำเหลือและวิตามินที่แขวนอยู่เหนือเธอ ...

จิตใจของเธอว่างเปล่าจนกระทั่งความทรงจำกลับมาท่วมท้น เป็น แอนี่ คินซีย์ ที่ชนเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอตั้งใจทำอย่างนั้น!

วิลก็อยู่ในรถด้วยในเวลานั้น เธอพยายามขยับร่างกายในขณะที่เธอพยายามเรียกคืนส่วนที่เหลือ อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดจากร่างกายของเธอโดยเฉพาะบริเวณท้องน้อยทำให้เธอเหงื่อแตกทันที

เธอกดหน้าท้องเบา ๆ และกำลังจะกดปุ่มเรียกพยาบาลเมื่อประตูห้องผู้ป่วยของเธอถูกดันเปิดออกอย่างกะทันหัน มันกลายเป็นวิล นอกเหนือจากบาดแผลบนหน้าผากของเขาที่มีผ้าพันแผลเขาก็ยังดูสบายดี

เมื่อวิลสังเกตเห็นว่าเธอตื่นขึ้นเขาก็มีความสุขบนใบหน้าของเขาก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยการแสดงออกที่ขัดแย้งกัน “แอริ… เธอ… แท้ง”

ร่างกายของแอเรียนแข็งทื่อขณะที่เธอกำเสื้อผ้ามือที่หน้าท้องของเธอ “นายว่าไงนะ?"

วิลพูดซ้ำด้วยความยากลำบาก “เธอแท้งลูก… ฉันไม่รู้ว่าเธอท้อง ฉันขอโทษ เธอคงสบายดีถ้าฉันไม่ได้ขอให้เธอออกมา ตำรวจได้เปิดคดีและผลการสอบสวนจะออกมาเร็ว ๆ นี้”

แอเรียนไม่ได้พูดอะไรเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาจากมุมตาของเธอ

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กในท้องของเธอหายไปแล้ว สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ นี้ยังคงอยู่ในร่างกายของเธอเมื่อไม่นานมานี้และเปลี่ยนรสชาติของเธออย่างซุกซนทำให้เธอมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นสามปอนด์... ตอนนี้มันหายไปอย่างกะทันหัน...

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดผ่านฟันที่ขบกันของเธอ “ฉันเห็นเธอ… ฉันเห็นคนที่ชนเรา…”

วิลกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อประตูของวอร์ดถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นมาร์คที่เดินเข้ามา

เขาดูโกรธมาก ร่างสูงของเขายืนตระหง่านราวกับภูเขาน้ำแข็งที่จะไม่ละลายในหนึ่งหมื่นปี คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา แม้แต่ไบรอันก็เดินตามหลังเขาอย่างระมัดระวัง เห็นได้ชัดว่าเขาค้นพบทุกอย่างแล้ว

โดยไม่ให้โอกาสแอเรียนอธิบายสถานการณ์เขาเดินเข้าไปหาวิลและเหวี่ยงหมัดใส่เขา “ลูกชายคนที่สามของตระกูลซีวาน… คุณช่วยอธิบายได้ไหมว่าทำไมคุณถึงเรียกภรรยาของผมออกจากที่ทำงานของเธอ?”

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของวิล เขากำหมัดแน่น แต่ไม่สู้กลับ “ผมยอมรับว่านี่เป็นความผิดของผม ดังนั้นผมจะยอมรับหมัดของคุณ แต่ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมระหว่างผมกับแอริ ดังนั้นโปรดอย่าทำให้เธอลำบากเลยนะครับ!”

มาร์คม้วนแขนเสื้อสูทขึ้นแล้วคลายเน็คไทด้วยนิ้วเรียว ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้วางแผนที่จะปล่อยวิลออกจากเบ็ดแบบนั้น “คุณกำลังพูดกับผมในฐานะอะไร?”

นี่เป็นครั้งแรกที่แอเรียนเห็นมาร์คแสดงแบบนี้ เธอตกใจมากจนไม่รู้จะทำอย่างไร เธอทำได้เพียงกัดฟันทนความเจ็บปวดและยืนอยู่ตรงหน้าวิลเพื่อปกป้องเขา "มาร์ค! นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย! ตอนนั้นรถของเราจอดข้างทาง…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบมาร์คก็หัวเราะออกมา “ของเรา? ฮ่าฮ่า… พูดได้ดีนี่ แอเรียน วินน์! ใครเป็นพ่อของไอ้เวรที่คุณแท้ง? ใคร?"

ไอ้เวร?

แอเรียนได้ยินเสียงที่หูของเธอดังขึ้น “เป็น… ของคุณ…ไม่ใช่ไอ้เวรที่ไหน…”

วิลไม่สามารถฟังการสนทนาได้อีกต่อไป “มาร์ค คุณต้องสงสัยขนาดนี้เลยเหรอ? คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนั้นเป็นของคุณหรือเปล่า?”

มาร์คผลักแอเรียนออกไปและคว้าคอเสื้อวิล "หุบปาก!"

แอเรียนเสียการทรงตัวและล้มลงที่ปลายเตียง ความเจ็บปวดจากการฉีกขาดพุ่งขึ้นจากช่องท้องส่วนล่างของเธอทันที