เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 165

แอเรียนเงียบขรึมทันที “คุณหมายถึงส่วนไหนล่ะ?”

ครู่หนึ่งมาร์คไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็ได้ยินแอรียนพูดเบา ๆ ว่า “อาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุได้รับการเยียวยาแล้วและการผ่าตัดแท้งบุตรก็สำเร็จเช่นกัน มันไม่เจ็บมาสักพักแล้วล่ะ แอรี่ คินซีย์ กำลังสนุกกับกลุ่มเพื่อนในบาร์ตอนนี้เธอคงไม่ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุนั้นใช่ไหม?”

มาร์คไม่ได้พูดอะไร นั่นถือเป็นการสิ้นสุดการสนทนาของพวกเขา

ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงหายใจของแอเรียน มาร์คซุกเธอเข้ามาและหลับตา

เช้าวันรุ่งขึ้นเขาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนถูกเหยียบ มีน้ำหนักที่ชัดเจนเหนือเขาที่กำลังก้าวไปรอบ ๆ และเคลื่อนไหว เมื่อลืมตาขึ้นเขาก็รู้ด้วยความตกใจว่านั่นคือข้าวปั้น เจ้าก้อนสีขาวเคลื่อนไหวอย่างอิสระบนร่างกายเขา

ไม่กล้าที่จะหายใจเข้าออกลึก ๆ มาร์คค่อย ๆ สอดมือเข้าไปในผ้าห่มของแอเรียนด้วยความตั้งใจที่จะปลุกเธอเพื่อที่เธอจะได้ดูแลเจ้าก้อนบนตัวเขา น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้มากนัก ราวกับว่าความแข็งแกร่งของเขาถูกกำจัดไป เขาสะกิดสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถปลุกเธอได้

มือของเขาเลื่อนขึ้นอย่างช้า ๆ เพื่อลูบใบหน้าของเธอ แต่เมื่อผ่านหน้าของเธอ ผิวที่อ่อนนุ่มก็พบกับฝ่ามือของเขา มาร์คเกร็งแข็งทั้งการเคลื่อนไหวและการหายใจของเขา ...

“เมี้ยว…” ในขณะที่ข้าวปั้นร้องเบา ๆ แอเรียนก็ลืมตาขึ้น เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าลูกแมวกำลังตะปบมาที่มาร์ค สมองของเธอก็หยุดทำงานชั่วขณะ ในที่สุดปฏิกิริยาของเธอก็เริ่มเข้ามาในขณะที่เธออุ้มข้าวปั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วและพาเขาออกจากห้อง

มาร์คถอยมือกลับ ความนุ่มนวลยังคงสัมผัสได้ด้วยความอบอุ่น ...

แอเรียนไม่รู้ว่ามือของมาร์คได้สัมผัสตรงหน้าเธอมาก่อน เมื่อเธอพาข้าวปั้นไปที่สวนหลังบ้านเธอก็เตือนลูกแมวอย่างอ่อนแรงว่า “โอ้ เจ้าข้าวปั้น เธอกำลังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย? เขาไม่ชอบเธอทำไมเธอถึงพัวพันกับเขาอยู่เรื่อย ๆ เลยล่ะ?”

หลังจากถามคำถามเธอจ้องไปที่ข้าวปั้นด้วยความเงียบ กระบวนการคิดของสัตว์นั้นเรียบง่าย เหตุผลที่ทำให้คน ๆ หนึ่งพอใจไม่ว่าจะเป็นเพราะคน ๆ นั้นใจดีกับมันและมันก็เข้าใกล้พวกเขาได้โดยธรรมชาติหรือ… มันต้องทำให้คน ๆ นั้นพอใจเพราะพวกเขาไม่ได้ใจดีกับมัน… มันเป็นวิธีที่ได้รับความโปรดปรานหรือได้รับความรักเพื่อที่มันจะไม่ถูกทอดทิ้ง