เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 172

เมื่อพูดถึงจุดที่เจ็บ มาร์คก็เขวี้ยงแก้วไวน์ในมือลงกับพื้น “เธอชอบที่จะเป็นคนรับใช้เหรอ? เอาล่ะ ฉันจะทำตามความปรารถนาของเธอ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องทำทุกอย่างที่คนรับใช้ของ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ทำ! ตอนนี้ไสหัวไปซะ!”

เธอจากไปโดยไม่ลังเลและไปที่ห้องคนรับใช้ของแมรี่ ห้องนี้ถูกครอบครองโดยผู้ช่วยสี่คนและไม่มีพื้นที่เพิ่มเติมสำหรับเธอ แอเรียนสามารถเบียดกับแมรี่ได้เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เธอไม่เสียใจที่ทำให้เขาโกรธ เธออยากจะนอนในห้องของคนรับใช้มากกว่านอนเตียงเดียวกับเขา เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นเขาเธอจะนึกถึงทุกสิ่งที่เขาทำกับแอรี่และเฮเลน

พวกเขาทั้งสามฉีกยิ้มที่ไม่มีวันเยียวยาในหัวใจของเธอและนั่นจะเตือนเธอทุกวินาทีที่มีชีวิตอยู่ด้วยความเจ็บปวด

วันรุ่งขึ้นเธอไปทำงานในสำนักงานตามปกติและกลายเป็นคนรับใช้ "พาร์ทไทม์" ใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ หลังเลิกงาน

แม้ว่ามาร์คจะขอให้คนรับใช้ของคฤหาสน์อย่าทำตัวสุภาพและทำให้เธอทำในสิ่งที่ควรทำ แต่ก็ไม่มีใครกล้าสั่งเธอ ท้ายที่สุดพวกเขายังไม่ได้หย่าร้างกัน แอเรียนยังคงเป็นนายหญิง

เธอรับงานบ้านของแมรี่โดยไม่พูดอะไรโดยจะไปช่วยทุกที่ที่ต้องการความช่วยเหลือและทำทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นซักรีด ทำอาหารและทำความสะอาด

มาร์คเคยแต่ทรมานเธอโดยไม่บอกเส้นทางที่ชัดเจนในการไถ่บาปของเธอ ตอนนี้อย่างน้อยเขาก็แสดงให้เธอเห็นและเธออยากจะไถ่บาปด้วยวิธีนี้

“แอริ ไปขอโทษนายท่าน ฉันรู้ว่าเธอเจ็บใจเกี่ยวกับการแท้งบุตรและนิสัยใจคอของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เธอยังคงเป็นสามีภรรยากัน ไม่มีสามีภรรยาอยู่กันแบบนี้ นอกจากนี้เธอได้ทำทุกสิ่งที่ฉันควรทำแล้ว มีอะไรเหลือให้ฉันทำบ้าง? ฉันไม่มีอะไรจะทำแล้วนะ จะเกิดอะไรขึ้นถ้านายท่านไล่ฉันล่ะ? อยู่ห่างจากงานที่เธอไม่ควรทำและเป็นนายหญิงเถอะ” แมรี่แนะนำอย่างกะทันหัน

แอเรียนหลุดจากความมึนงงและพูดว่า “แมรี่… มันไม่ง่ายอย่างที่คิด… หนูแค่… หนูแค่คิดว่าหนูพอแล้ว หนูไม่อยากทนกับมันอีกต่อไป หนูต้องการให้เขาเกลียดหนูและไล่หนูไปซะ แล้วหนูจะเป็นอิสระอย่างแท้จริง หนูไม่ต้องการเป็นนายหญิง เทรมอนต์อยู่เคียงข้างเขา คนอื่นปรารถนา แต่ไม่ใช่หนู”

แมรี่ถอนหายใจ “เธอมันเด็กน้อย ฉันไม่รู้ทุกอย่างระหว่างเธอกับนายท่านหรอกนะ แต่จากสิ่งที่ฉันรู้ นายท่านก็ไม่ได้เลวร้ายสำหรับเธอ เขาไม่เห็นเธอเป็นศัตรูและเขาไม่ได้ทำให้เธอทำงานสกปรก น่าเบื่อหน่ายตั้งแต่ยังเด็ก เธอดื้อรั้นเกินไป นายท่านยังคงยิ้มอยู่เมื่อเขากลับมาเมื่อวานนี้ ฉันงงเมื่อพวกเธอทะเลาะกันเมื่อคืน เป็นเรื่องยากที่นายท่านจะอารมณ์ดี แล้วจะทะเลาะกันได้อย่างไร? ฉันตกใจมากตอนที่เธอช่วยฉันหลังเลิกงานด้วย ยังไม่ถึงเวลาหนึ่งเดือนนับจากการแท้งบุตรของเธอ เธอจะทำให้ตัวเองหมดแรงแบบนี้ไม่ได้! ฟังฉันแล้วยอมนายท่านเถอะ”