เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 180

กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแอเรียนเมื่อคืนทำให้ทิฟฟานี่นอนหลับไม่สนิท เธอหาวบ่อยในขณะที่เธอทำงาน ในที่สุดเธอก็อดทนจนหมดเวลาทำการและกำลังจะจากไปเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงแรงบีบคั้นที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นแจ็คสันที่ดูสูงกว่าเธอมากตอนนี้เขากำลังยืนอยู่เหนือเธอในขณะที่เธอนั่ง

“โอ้ เฉื่อยชาเสมอในช่วงเวลาทำงาน แต่ฮึกเหิมออกไปทันทีที่หมดเวลาทำงานเหรอเนี่ย? ผมได้ยินหัวหน้างานบอกว่าวันนี้คุณทำเอกสารสำคัญผิดพลาด ผมได้รับแจ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย คุณคิดว่าผมควรทำอย่างไร?" แจ็คสันพูดพร้อมยิ้มเยาะ

“ฉัน… เมื่อคืนฉันไม่ค่อยได้พักผ่อน ฉันได้แก้ไขข้อผิดพลาดของฉันแล้ว เป็นคุณธรรมที่ดีที่สามารถยอมรับความผิดพลาดและแก้ไขแล้ว อย่าแกล้งฉัน โอเคไหม?” ทิฟฟานี่ไม่กล้าแสดงความไม่พอใจของเธอ ท้ายที่สุดเธอควรขอโทษเพราะเธอเป็นฝ่ายผิด

เมื่อแจ็คสันเห็นเธอยอมแพ้เขาก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอต่อไป “ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าคนหนุ่มสาวไม่ควรนอนดึก ทำไมคุณเปลี่ยนไม่ได้ เป็นเรื่องที่ดีที่จะยอมรับความผิดพลาดของใครคนหนึ่งและแก้ไขมัน? คุณไม่รู้สึกอายที่พูดคำแบบนี้เหรอ?”

“ดีสิ คุณเป็นเจ้านาย ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรคุณก็พูดถูก กรุณามาให้เรากว่านี้ในวันพรุ่งนี้ถ้าคุณมีอะไรจะพูดมากกว่านี้ ตอนนี้ฉันเลิกงานแล้ว ฉันต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูแอริ” ทิฟฟานี่อดทนมาก มันเป็นการดีกว่าที่เธอจะออกไปตอนนี้เธอกลัวว่าจะอดกลั้นไม่ได้และเริ่มล้อเลียนเจ้านายของเธอแทน

สีหน้าของแจ็คสันดูเคร่งขรึมเมื่อเขาพูดว่า “ผมได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ผมก็กำลังวางแผนจะไปเยี่ยมเช่นกัน ไปด้วยกันสิ”

“ได้ค่ะ” ทิฟฟานี่ไม่ได้ทำตัวสุภาพกับเขามาก ท้ายที่สุดก็คือไปฟรีนั่นเอง

ทั้งสองคนมาถึงโรงพยาบาลในรถคันเดียวกัน บังเอิญพวกเขาเห็นมาร์คจอดรถไว้ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลเช่นกัน

เมื่อแจ็คสันเห็นรถของมาร์ค เขาบีบแตรก่อนจะหยุดรถ “มาร์ค”

มาร์คมองเขาและทิฟฟานี่ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย

พวกเขาสามคนเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน

แจ็คสันอดไม่ได้ที่จะถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า? ทำไมฉันรู้สึกว่า แอเรียนได้รับบาดเจ็บบ่อยมาก? นายไม่ได้เป็นสามีที่มีความรับผิดชอบล่ะสิ...”

มาร์คไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแต่จ้องไปที่หมายเลขชั้นที่กะพริบในลิฟต์ เมื่อมันหยุดลงเขาก็ก้าวออกไป

แจ็คสันแลบลิ้น “ผมถามคำถามไม่ได้เหรอ? ดูที่ใบหน้าของเขาตอนนี้สิ เขาดูเหมือนแรคคูนเนื่องจากเมื่อคืนเขาไม่ได้นอน”

ทิฟฟานี่ก็สังเกตเห็นเช่นกัน มาร์คดูแย่ลง เห็นได้ชัดว่าเกิดจากความเหนื่อยล้ามาก

เมื่อพวกเขาเข้าไปในวอร์ด แอเรียนก็ตื่นขึ้น แมรี่กลับไปเตรียมอาหารเย็นดังนั้นเธอจึงเป็นคนเดียวในห้อง

มาร์คไม่พอใจเล็กน้อยกับเรื่องนี้ “แมรี่อยู่ไหน?”

“เธอกลับไปเอาอาหารมาให้ฉัน ทำไมพวกคุณถึงมาด้วยกันได้ล่ะ?” แอเรียนถาม

ทิฟฟานี่นั่งลงข้างเตียง “เราพบกันโดยบังเอิญและมาด้วยกัน เธอรู้สึกยังไงบ้าง? ดีขึ้นไหม? เมื่อคืนฉันกลัวมาก ฉันไม่ได้ร้องไห้มากเท่าที่ฉันเคยร้องทั้งชีวิต ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันจะไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ไปตลอดชีวิต”

แอเรียนยิ้มโดยไม่พูดอะไร เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย มาร์คทำเพื่อเธอมากมายเมื่อคืนนี้ ถ้าเขาพบว่าเธอล้มลงและเสียเลือดมากเพราะทิฟฟานี่ขอเธอให้ออกไปเมื่อคืนเขาอาจจะอารมณ์เสีย จะดีกว่าที่จะไม่พูดถึงมัน