เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 190

ในตอนบ่ายมาร์คกลับมาพร้อมกับนีน่า ไม่เพียงเท่านั้นพวกเขายังกลับมาเร็วกว่าปกติอีกด้วย มันยังไม่ถึงเวลาที่มาร์คจะเลิกงาน มาร์คมักจะเข้มงวดในการทำงานเสมอ เขาจะไม่กลับบ้านเร็วนอกจากจะอยู่ภายใต้สถานการณ์พิเศษ

นีน่าถือข้าวของถุงใหญ่และถุงเล็ก มือของมาร์คก็เต็มไปด้วยเช่นกัน ทันทีที่นีน่าผ่านประตูเข้ามา เธอก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ “แมรี่มาช่วยถือของพวกนี้ที!”

แมรี่เดินออกมาจากห้องครัวช้า ๆ เมื่อเธอเห็นข้าวของเธอกล่าวว่า “ที่บ้านไม่ได้ขาดของเหล่านี้ ทำไมถึงซื้อมาเยอะแบบนี้?”

นีน่ายิ้มให้เธอ “ฉันไม่ต้องการเอาเปรียบ! ฉันคงรู้สึกไม่ดีที่ทำแบบนั้นถ้าฉันอยู่ที่นี่นาน ๆ ของพวกนี้คือสิ่งที่มาร์คและฉันชื่นชอบ ดังนั้นใช้ของพวกนี้ในอาหารมื้อเย็นในคืนนี้”

เมื่อเห็นว่ามาร์คไม่ได้พูดอะไร แมรี่จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอาของทั้งหมดเข้าไปเก็บในครัว

แม้จะได้ยินเสียงวุ่นวายที่ด้านล่าง แอเรียนก็ไม่ได้พยายามไปมีส่วนร่วม เธออ่านหนังสือของเธอบนเตียงต่อไป เมื่อเธอได้ยินเสียงมาร์คเดินขึ้นมาชั้นบน เธอเคลื่อนย้ายเจ้าข้าวปั้นที่อยู่ใต้ผ้าห่มไปที่พรม

“วันนี้คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” มาร์คถามทันทีที่เข้ามา

“ดีขึ้นทีเดียวค่ะ ฉันรู้สึกดีขึ้นตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลและกำลังคิดจะกลับไปทำงานค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้อย่างไร?” เธอตอบกลับอย่างไม่ตั้งใจ

มาร์คเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวพร้อมกับขมวดคิ้วและหยิบชุดนอนออกมา “ค่อยพูดเรื่องนี้อีกครั้งเมื่อคุณพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านหนึ่งเดือนเต็ม ตอนนี้ดูแลร่างกายของคุณ มีแบล็คการ์ดอยู่ในกระเป๋าสตางค์ของผม ใช้มันเมื่อไรก็ตามที่คุณต้องการใช้เงิน”

แอเรียนมองไปที่กระเป๋าสตางค์บนเตียงอย่างไม่แยแส “ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ ตอนนี้ฉันสามารถเลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว เมื่อฉันฟื้นตัว ฉันจะกลับไปหน้าที่คนรับใช้หลังจากทำงานประจำของฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามฉันเป็นหนี้คุณ...”

มาร์คสูดหายใจพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ “ครั้งที่แล้วเป็นความผิดของผม ผมไม่ควรพูดสิ่งเหล่านั้นออกไป สิ่งที่เธอต้องการคือเป็นคุณนายเทรมอนต์ ผมไม่อยากพูดซ้ำซากอีกแล้ว เมื่อคุณหายดีแล้ว เมื่อคุณหายดีแล้วคุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ ผมไม่สน แต่ตอนนี้หยุดพูดซะ”

แอเรียนโยนหนังสือในมือของเธอลงอีกด้านหนึ่ง จากนั้นก็นอนลงเงียบ ๆ

มาร์คเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยสีหน้าไม่พอใจ เมื่อเขาออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาก็เหลือบไปเห็นข้าวปั้นที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนพรมที่ปลายเตียง เขาถอนหายใจและเดินผ่านมันไปจากนั้นก็ลงไปที่ชั้นล่าง

ในตอนเย็นแมรี่ขึ้นมาที่ข้างบนและเรียกแอเรียนไปรับประทานอาหารเย็น และพูดพึมพำภายใต้ลมหายใจ “พระเจ้า นั่นนีน่า... ที่นี่คือคฤหาสน์เทรมอนต์ แต่เธอเข้าไปในครัวและขอให้เชฟทำอาหารพิเศษที่เธออยากกินราวกับที่นี่เป็นร้านอาหาร แล้วเป็นอาหารที่มีรสเผ็ดทั้งหมด ฉันจึงให้ในครัวเตรียมอาหารรสอ่อน ๆ ให้คุณสองจาน ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่มีอะไรทานเป็นมื้อเย็น”

แอเรียนเม้มริมฝีปากและพูดอย่างเศร้า ๆ “หนูจะไม่ลงไปกินข้าวค่ะ แมรี่ได้โปรดส่งอาหารของหนูขึ้นมาที่นี่ทีนะคะ”

เมื่อคิดว่าแอเรียนจะรับประทานอาหารส่วนใหญ่นั้นได้อย่างไร แมรี่ก็ตอบรับคำขอของเธอ

ที่โต๊ะอาหาร นี่น่าแซวขึ้นว่า “แอเรียนไม่ลงมาทานอาหารเหรอ? มาร์คฉันคิดว่าคุณเคร่งครัดเรื่องมารยาท แต่ฉันเดาว่าไม่ใช่กับทุกคน...”