เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 229

มาร์คไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเห็นการยืนกรานในดวงตาของเขา แอเรียนก็ไม่อยากหาเรื่อง

ระหว่างทางไปโรงพยาบาลเธออดที่จะถามไม่ได้ “ครอบครัวของเอริกมีพี่น้องกี่คนเหรอคะ? ทำไมพวกเขาถึงมาถึงขั้นนี้ได้?”

มาร์คดึงเน็คไทของเขา “พี่สาวหนึ่งคนและพี่ชายสองคน เขาเป็นคนสุดท้ายของครอบครัว...จากภรรยาคนที่สามของพ่อเขา เขามีพี่ชายต่างแม่ มันค่อนข้างซับซ้อน ผู้ชายแก่คนนี้เขาไม่ได้นับถือมากนัก จริง ๆ แล้วไม่ใช่ความผิดของเอริก ถ้าเป็นผม ผมคงจะทำได้แย่กว่าเขามาก”

แอเรียนยังคิดว่าเรื่องต่าง ๆ จะไม่หยุดอยู่แค่นี้หากเป็นมาร์ค

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล แพทย์ได้ทำการดึงหนามที่ฝ่ามือของแอเรียนออก เมื่อเธอเห็นว่าฝ่ามือเปื้อนเลือด เธอเพิ่งรู้สึกว่าเธอเจ็บแค่ไหน หลังจากรักษาฝ่ามือและพันผ้าพันแผลแล้ว มาร์คขมวดคิ้วและมองมาที่ผ้าพันแผลที่มือของเธอ “ไม่ต้องกลับไปที่ออฟฟิศแล้ว ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน”

แอเรียนไม่เต็มใจ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จและฉันยังต้องทำงานล่วงเวลาในคืนนี้ จะไม่กลับไปทำงานได้อย่างไรคะ? บาดแผลไม่ได้ส่งผลกระทบต่องานของฉันหรอกค่ะ”

มาร์คไม่สนใจความคิดเห็นของเธอและลากเธอไปขึ้นรถเพื่อไปส่งเธอที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอเคยคิดว่าจะแอบกลับไปที่ออฟฟิศหลังจากที่มาร์คออกไป แต่เขาก็ไม่แผนที่จะออกไปข้างนอกแล้ว แม้ว่าเขาจะหมกมุ่นอยู่กับการทำงานหน้าแล็ปท็อป แต่แอเรียนก็ไม่กล้าหนีออกไปต่อหน้าต่อตาของเขา

เป็นเวลาบ่ายสามแล้ว เมื่อนีน่าออกมาจากห้องพร้อมกับหาว “ทำไมพวกคุณกลับบ้านเร็วจัง?”

แอเรียนมองไปที่เจ้าข้าวปั้นในอ้อมแขนของเธออย่างไม่พอใจ “ฉันไม่ได้อยาก...มีบางเกิดขึ้นที่ออฟฟิศ”

นีน่าพยักหน้ารับกับคำตอบ “ฉันจะไปดูว่าบ้านของฉันเป็นอย่างไรบ้าง ฉันอาจจะย้ายออกในอีกสองวัน แอเรียน ไปเที่ยวกับฉันหน่อยสิถ้าคุณว่าง ฉันวางแผนที่จะอยู่ที่นี่หนึ่งปี มันค่อนข้างน่าเบื่อที่อยู่คนเดียว”