เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 253

หลังจากที่ระบำแห่งคลื่นอารมณ์เคลื่อนผ่านพ้นไป แอเรียนกลับลงไปซุกตัวลงกับที่นอนอีกครั้งหลังจากที่เธอเพิ่งจากมันไปเมื่อไม่นาน เธอสั่นสะท้านขณะเฝ้าดูทุกการกระทำของมาร์ค มันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีที่ทำเรื่องนั้นตั้งแต่เช้าตรู่...ใช่ไหมนะ?

มันไม่ได้มีการเล้าโลมมากนัก หรืออีกนัยหนึ่ง เขาไม่มีเวลามากพอที่จะทำมัน การเล้าโลมจึงไม่เกิดขึ้น เธออยากจะปฏิเสธเขาทว่าก็กลัวเกิดที่จะทำเช่นนั้น ร่างกายของเธอยังคงอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อม

เธอมองเขาด้วยสายตาที่พร่ามัวทั้งตระหนักได้ว่าครึ่งบนของเขานั้นเสื้อผ้ายังคงดูเหมือนว่าจะอยู่เหมือนเดิม จากมุมมองของเธอ สิ่งที่เธอเห็นมากที่สุดคือคางของเขา ภาพเงาของเขาช่างสมบูรณ์แบบและได้กลิ่นหอมสดชื่นที่เป็นกลิ่นของอาฟเตอร์เชฟ ด้วยความสุขุมและแววตาที่สงบในตอนนี้จ้องมองลงมาที่เธอ ส่งผ่านแรงกระแทกที่ทำให้ร่างของเธอสั่นสะท้านตลอดทั้งร่าง...

ครึ่งชั่วโมงต่อมา... เขาออกจากคฤหาสน์เทรมอนต์ราวกับลมพายุ เธอยังไม่ได้สติมากนักแม้ว่าเสียงรถยนต์ของเขาจะห่างออกไปไกลแล้วก็ตาม เธอยังคงนอนอยู่บนเตียงที่ยับย่นของพวกเขาไม่ยอมขยับเขยื้อน

เธอไม่สามารถส่งเสียงแปลก ๆ เช่นที่เธอทำในช่วงเวลาที่สติพร่าเลือนเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ได้ มันคงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ใครสักคนจะได้ยินเสียงของเธอ เนื่องจากเป็นช่วงเช้าตรู่ของวัน ความคิดเกี่ยวกับการยิ้มอย่างมีเลศนัยของแมรี่ ทำให้เธออยากจะแทรกแผ่นดินหนี

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นท่ามกลางความมึนงงสะลึมสะลือของเธอ เธอเรียกสติกลับมาอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นและรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ?”

“แอริ ฉันมีข่าวจากนักสืบเอกชนคนนั้น คุณสโลนอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยที่หรูหราในเมืองหลวง! ฉันจัดการให้ได้ที่อยู่ที่ถูกต้องมาแล้ว คิดดูแล้ว พวกเราว่างวันนี้ ไปหาคุณสโลนกันไหม?” เสียงของทิฟฟานี่แฝงไปด้วยความตื่นเต้นขณะพูดมาในสาย

แอเรียนรู้สึกตื่นเต้นกว่าที่เป็นอยู่ “ได้! ขอฉันไปอาบน้ำก่อน เธอนั่งแท็กซี่มาที่บ้านของฉันนะและพวกเราใช้รถจากโรงรถของมาร์ค ไปด้วยรถส่วนตัวจะสะดวกกว่า”