เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 272

ในตอนนี้เองที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามาร์คได้กลายเป็นคนสำคัญกับเธอเหมือนคนในครอบครัวไปแล้ว เมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ก็จะมีชีวิตชีวาขึ้น เธอไม่ชอบกลับบ้านไปยังบ้านที่ไร้ชีวิตชีวา สิ่งนี้ทำให้วันที่เหนื่อยล้าของเธอเหนื่อยล้ามากยิ่งขึ้น

ข้าวปั้นตะปบเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ เธอยิ้มแล้วอุ้มมันขึ้นไปชั้นบน “ฉันจะไปอาบน้ำและนอน ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ฉันขอโทษที่ไม่ได้ดูแลเธอเลย”

ข้าวปั้นตอบเธออย่างเห็นอกเห็นใจด้วยเสียงคร่ำครวญที่น่าสงสาร

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำข้าวปั้นก็หลับไปบนผ้าห่มที่มุมเตียงเรียบร้อย เธอไม่อยากปลุกมันขึ้นมาเธอจึงปล่อยให้มันนอนตรงนั้น เธอค่อย ๆ ย่องเข้าไปในผ้าห่มและหลับไป

หลังจากเวลาผ่านไปสักครู่เธอก็ตื่นจากความฝันด้วยเสียงร้องโหยหวนของข้าวปั้น เธอเปิดไฟด้วยความตื่นตระหนก ทั้งมาร์คและข้าวปั้นรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัด

ข้าวปั้นย่อตัวลงที่ปลายเตียงพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างน่าเอนดู

มาร์คยืนพิงประตูห้องนอนโดยไม่ขยับ ใครจะรู้ว่าวันนี้เขาประสบพบเจออะไรมาบ้าง? เขากลับมาหลังจากทำงานมาทั้งวัน หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้นอนหลับอย่างสบายหลังจากที่ทำงานมาอย่างยากลำบาก อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขานอนลงบนเตียงและเหยียดขาของเขาเขาก็ลงเอยด้วยการเตะร่างกลมของข้าวปั้น เขาเกิดมาอ่อนไหวต่อสัตว์ขนยาว เขาจึงหยุดนิ่งโดยสัญชาตญาณหลังจากที่ขาของเขาไปโดนตัวข้าวปั้น จากนั้นเขาก็ตะกายไปที่ประตูด้วยความเร็วยิ่งกว่าความเร็วแสง

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแอเรียนรู้สึกผิดเล็กน้อยและจำเป็นที่จะต้องรีบอุ้มและโยนข้าวปั้นลงไปชั้นล่าง เมื่อเธอกลับไปที่ห้องนอนมาร์คก็นั่งอยู่ที่ข้างเตียงพร้อมกับก้มหัวลงแลดูเหงา ๆ เธอก้าวไปข้างหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันเหนื่อยมาก เมื่อกลับมาบ้านจึงปล่อยให้ข้าวปั้นนอนบนเตียง ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ไปนอนเถอะ…"

มาร์คใจชื้นขึ้นทันที เขาดึงผ้าห่มขึ้นและนอนลง “อย่าปล่อยให้แมวอ้วนตัวนั้นเข้ามาในขณะที่ฉันหลับ ถ้าฉันเห็นมันอีกฉันจะเอามันไปทำเป็นซุป”