เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 319

ไบรอันอึกอัก “ครับ นายท่าน ผมจะไปส่งนายท่านเดี๋ยวนี้”

ไบรอันขับรถไปที่ที่พักของแอเรียน พอไปถึงไบรอันก็ช่วยพยุงมาร์คที่เมามากขึ้นไปที่ห้องของแอเรียน ไบรอันไม่กล้าเคาะประตูหนักเกินไปจึงเรียกเบา ๆ “นายหญิง นายท่านมาหา…”

ไม่มีเสียงตอบรับจากในห้อง มาร์คจึงเคาะประตูดัง ๆ “เปิดประตู!” ไบรอันตกใจและรีบหยุดการกระทำของมาร์ค แอเรียนกำลังท้องอยู่ เธอคงจะไม่อาจรับมือกับความกลัวแบบนี้กลางค่ำกลางคืนได้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะสิ่งนี้มันจะสายเกินไปที่จะรู้สึกผิดในภายหลัง!

แอเรียนตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตู เธอสอดดูที่ตาแมวก่อน เธอถอนหายใจเมื่อเห็นไบรอันกับมาร์ค ; เธอเปิดประตู ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร มาร์คก็โซเซมาหาเธอและกอดเธอไว้อย่างแน่นพร้อมกับพึมพัมอะไรบางอย่างที่ไม่อาจจับใจความได้

“ผมไปก่อนนะ ฝากนายท่านด้วย” ไบรอันพูดเมื่อเห็นเช่นนั้น

แอเรียนไม่ทันได้ตอบโต้ด้วยซ้ำก่อนที่ไบรอันจะปิดประตูแล้วหนีไป เธอเห็นได้ชัดว่ามาร์คเมามาก ด้วยความกังวล เธอจึงใช้มือนึงพยุงท้องตนเองและช่วยพยุงมาร์คอีกมือนึง “ช้า ๆ… ตามฉันมา…”

ในตัวมาร์คยังมีเศษเสี้ยวของสติหลงเหลืออยู่ เขาจึงไม่ได้ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดของตัวเขาไปที่แอเรียน พอเขาเห็นว่าเธอกำลังตะเกียดตะกายที่จะพยุงตัวเขา เขาจึงงัดมือเธอออกอย่างนุ่มนวลและยืนพิงกำแพงด้วยตัวเขาเอง “เธอจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหน? เธอจะไม่กลับไปที่บ้านเทรมอนต์จนกว่าวิลจะกลับมาหรือไง?”

แอเรียนอึ้ง “คุณพูดอะไร? คุณคิดว่า… ฉันย้ายออกมาจากบ้านเทรมอนต์เพราะวิลหรอ?”

“แล้วใช่ไหมล่ะ?” มาร์คถาม

เธอกัดปากตัวเองโดยไม่ตอบ เขาชอบคิดไปเองตลอด ทำไมเขาไม่ถามเธอก่อน?

แอเรียนหยุดนิ่งไปก่อนที่จะปัดผมตนเองไปทัดหู “กลับไปซะถ้าคุณยังมีสติ โทรหาไบรอันให้มารับก็ได้ ฉันไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายวันแล้ว ฉันรับมือกับสิ่งนี้ไม่ไหวหรอกนะ”

เมื่อมองไปที่การกระทำของเธอมาร์คก็มีความงุนงงอยู่ชั่วขณะ หุ่นที่ผอมบางของแอเรียนเห็นได้ชัดเมื่อใส่ชุดนอน ; สิ่งเดียวที่โตขึ้นคือท้องของเธอ เธอผมลงกว่าเดิมอีกตั้งแต่ที่เธอตั้งครรภ์...

“กลับไปกับฉัน” อยู่ ๆ มาร์คก็พูดขึ้น

“จะให้ฉันกลับไปที่บ้านที่แม้แต่คุณเองยังไม่อยากจะกลับไปทำไม?” แอเรียนพูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น แต่พอนึกได้เธอก็ลุกขึ้นเพื่อไปชงชาดำให้เขา

“ที่บ้านเทรมอนต์มีคนคอยดูแลเธอ ต่อให้ฉันกลับบ้านหรือไม่ ก็ไม่เห็นเธอจะมีปัญหาอะไรเลย” มาร์คยังไม่ขยับจากทางเดิน เขารู้ว่าเขาไม่สามารถยืนตัวตรงได้อย่างอิสระภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ เขาแทบจะไม่สามารถรักษาความเข้าใจและเหตุผลเมื่อเขาพูดได้