เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 394

เมื่อมองดูเด็ก ๆ ที่ร่าเริงและพูดพล่อย แอเรียนไม่สามารถไม่หัวเราะได้ “ฉันไม่ได้คาดคิดว่าคุณจะเป็นที่นิยมในหมู่เด็ก ๆ ฉันคิดว่าพวกเขากลัวคุณ”

วันนี้มาร์คไม่ได้ใส่สูท เขาแต่งกายอย่างเข้าชุดด้วยชุดกีฬาแขนสั้นสีขาวและแว่นกันแดดสีม่วงอ่อน เมื่อเทียบกับความเฉียบคมในชุดสูทและรองเท้าหนังของเขา ตอนนี้เขาดูอ่อนโยนและสบาย ๆ มากขึ้น เขาก้มลงอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณสี่ขวบและขอให้ไบรอันดึงสิ่งที่อยู่ในกระโปรงหลังรถออกมา

ราวกับรู้ว่าอะไรอยู่ท้ายรถ เสียงเชียร์ของเด็ก ๆ ก็ดังขึ้น "คุณเทรมอนต์ คุณเอาหนังสือและของเล่นมาให้เราอีกแล้วเหรอ?! และขนมอร่อย! เราหวังว่าคุณจะมาทุกวัน คุณผู้หญิงบอกว่าคุณมาครั้งสุดท้ายไม่ถึงเดือนดังนั้นคุณจะไม่มาเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณอยู่ที่นี่!”

แอเรียนรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่คาดคิดว่ามาร์คจะไปเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้าบ่อย ๆ ดูเหมือนว่าการบริจาคและความมีน้ำใจของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อการแสดงเท่านั้น เขาฝึกฝนสิ่งที่เขาเทศนาจริง ๆ

“ไอ้หนู หนูหนักขึ้นนะเนี่ย ลุงไม่สามารถอุ้มหนูได้อีกต่อไป ไปเล่นสนุกและรับของว่างไป” มาร์คร้องเสียงหลงขณะที่เขาวางเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขากลับลงไปที่พื้น

แอเรียนพัดโบกลมใส่เองด้วยมือของเธอเพราะมันร้อนมาก แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ไร้เดียงสาของเด็ก ๆ เป็นสิ่งที่ติดต่อกันได้ ความสุขอันแสนหวานของพวกเขาดูเหมือนจะทำให้เธอติดเช่นกัน “รู้ไหม… ตอนที่ฉันเห็นคุณยิ้มให้คนอื่นตอนฉันยังเป็นเด็ก ฉันก็อยากให้คุณยิ้มให้ฉันแบบนั้นด้วย แต่คุณมักจะเย็นชาและดุร้ายกับฉัน”

จู่ ๆ มาร์คก็พูดอะไรบางอย่างที่เมื่อก่อนเขาจะไม่เคยพูด “มือที่ตีเธอและปากที่ดุเธอคือคนที่รักเธอ นอกจากนี้ ฉันไม่ได้ทุบตีหรือด่าว่าเธอ ฉันแค่เข้มงวดกับเธอเป็นพิเศษเล็กน้อยเท่านั้น”

แอเรียนครุ่นคิดถึงคำพูดของเขาสักครู่ก่อนที่จะสรุปว่ามันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่เขาปฏิบัติต่อเธอแตกต่างจากคนอื่น มันหมายความว่ายิ่งเธอพิเศษมากเท่าไหร่การกระทำก็ยิ่งแตกต่างออกไปมากขึ้นเท่านั้นอย่างงั้นรึ?

เมื่อรู้ว่ามาร์คมา ผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ออกมาพลางอุ้มเด็กอายุประมาณหนึ่งขวบซึ่งยังเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ "คุณเทรมอนต์ คุณไม่ได้บอกฉันล่วงหน้าว่าคุณจะมา ไม่งั้นเราสามารถจัดงานเลี้ยงต้อนรับคุณได้ ช่วงนี้อากาศมันร้อนเกินไป ขอบคุณมากที่คุณมาถึงที่นี้”

ผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดูเหมือนหญิงวัยกลางคนที่ใจดี แอเรียนมีความประทับใจแรกที่ดีต่อเธอ

มาร์คยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ทุกครั้งที่ผมมาที่นี่ก็ได้ครับ ผมสามารถมาได้ทุกเมื่อที่ต้องการและนำสิ่งของมาให้เด็ก ๆ เพิ่มได้”

ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาอยู่เหนือพวกเขาทำให้ผู้ใหญ่ไม่สามารถลืมตาได้เต็มที่ ผู้อำนวยการตาหยีขณะอุ้มเด็กด้วยมือข้างหนึ่งและใช้อีกข้างบังใบหน้าของเด็ก “เข้าไปข้างในกันเถอะ เราจะรู้สึกดีขึ้นมากเมื่ออยู่ในห้องที่มีเครื่องปรับอากาศ”

มาร์คไม่ปฏิเสธและเข้าไปกับแอเรียน พื้นที่ส่วนใหญ่ทั้งหมดที่นี่ได้รับการติดตั้งเครื่องปรับอากาศดังนั้นสภาพแวดล้อมโดยทั่วไปจึงสะดวกสบาย