เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 400

หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จ มาร์คและแอเรียนก็กลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ทันที

เมื่ออีธานไปส่งทิฟฟานี่ถึงที่บ้าน เขาหยิบแหวนออกมาอีกครั้ง “ทิฟฟ์ เธอให้คำตอบฉันได้ยัง?”

ทิฟฟานี่รู้สึกอึดอัด “อีธาน… ฉันขอโทษ ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลย”

อีธานขวมดคิ้วและเก็บแหวน “เธอบอกฉันว่าเธอจะให้คำตอบฉันเมื่อฉันออกจากโรงพยาบาล แค่บอกมาว่าระหว่างเรายังเหลือความรักอยู่ไหม มันยากที่จะตัดสินใจขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือเธอไปตกหลุมรักใครระหว่างที่เราไม่ได้คบกันแล้ว?”

ทิฟฟานี่เลื่อนกระจกรถลงเพื่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบอารมณ์ตัวเอง “ไม่… ฉัน… ฉันแค่กลัวว่าแม่จะไม่พอใจ นายก็รู้จักเธอดี ถ้าเธอโวยวายขึ้นมาแล้วไม่มีใครสามารถเอาเธอลงได้ง่าย ๆ…” ในสถานการณ์แบบนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องอ้างแม่ของเธอ แม้ว่าคำพูดหวาน ๆ ของอีธานจะทำให้เธอหวั่นไหว แต่การตอบตกลงคำขอแต่งงานของเข้าง่าย ๆ ก็ดูจะไม่เหมาะสม...

อีธานกัดฟันตังเองก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ “ถ้าแม่ของเธอคือความกังวลเดียวที่เธอมี ฉันจะจัดการเอง ฉันจะไม่ขอคำตอบจากเธอตราบใดที่ยังแก้ไขเรื่องนี้ไม่ได้ เมื่อกี้ฉันนึกว่าเธอตกหลุมรักคนอื่นไปแล้ว ความคิดนั้นทำให้ฉันกลัว”

ตกหลุมรักคนอื่นอย่างงั้นหรอ? หน้าของแจ็คสันลอยเข้ามาในความคิดของทิฟฟานี่ทันที ด้วยความรู้สึกที่หวั่นใจเล็กน้อยเธอจึงก้มหัวลงและไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากที่เงียบไปสักพัก อีธานก็แนะนำขึ้นมาว่า “ทำไมเธอไม่ลาออกจากงานปัจจุบันแล้วมาทำงานที่บริษัทฉันล่ะ? ฉันจะจัดการหางานที่เงินสูงแต่ง่าย ๆ ให้ หลังจากที่เราแต่งงานในอนาคตเธอก็หยุดทำงานได้ ฉันจะดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายเอง ตอนนี้ฉันสามารถทำให้ชีวิตเธอสุขสบายได้แล้ว ฉันได้ที่ดินของตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จมาแล้ว เธอรู้ไหมว่าเจ้าของคนเก่าคือใคร? ครอบครัวเธอไง มาร์คซื้อมาและให้ฉันเป็นของขวัญ หลังจากนี้เราจะทำงานด้วยกันอย่างหนักแน่น ชีวิตจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”

ทิฟฟานี่ค้อนข้างตกใจที่ได้ยินว่ามาร์คซื้อที่ดินนั้นให้อีธาน

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังไม่ได้คิดเรื่องที่จะลาออกจากงานเลย “ฉันเก่งแต่เรื่องออกแบบ ถ้าฉันไปทำงานที่บริษัทคุณก็เหมือนกับฉันไปทำงานโดยได้เงินฟรี ๆ และนั่นจะทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี ฉันพอใจที่จะอยู่ที่บริษัท ไบรท์ อินคอร์ปอเรท

อีธานเหยียบเบรคอย่างกะทันหัน ทำให้ยางรถเสียดสีกับถนนอย่างเสียงดัง การแสดงออกบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา “เธอปฏิเสธที่จะลาออกจากงานเพราะเธอไม่เต็มใจที่จะแยกจากงานนั้นหรือเพราะไม่เต็มใจที่จะแยกทางกับใครบางคน? เธอแค่ต้องทำงานใดงานหนึ่ง ฉันสามารถเสนอค่าจ้างที่สูงกว่าและงานที่ง่ายกว่าให้เธอได้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่รับมัน เท่าที่ฉันรู้ อาชีพของเธอไม่ได้พัฒนาไปไหนเลยในบริษัทของ แจ็คสัน เวสต์ ตอนอยู่ในมหาวิทยาลัยเธอก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไรเลย เธอจะทำงานเก่งแค่ไหนเชียว?”

ลิเลียนตะลึง “นายพูดว่าอะไรนะ? มาร์ค เทรมอนต์ เป็นคนที่ซื้อที่ดินจากฉันไปไม่ใช่เหรอ? เขากลายเป็นพี่ชายของนายได้อย่างไร?”

“เขาเป็นพี่ชายคนละแม่ของผม เรามีพ่อคนเดียวกัน เมื่อวานผมเพิ่งพาทิฟฟ์ไปทานข้าวกับพี่ชายและพี่สะใภ้ของผมมา และวันนี้ผมจึงมาเยี่ยมคุณอย่างเป็นทางการ ถ้าคุณยังคงไม่ชอบผมเหมือนเดิมผมจะวางของขวัญเหล่านี้ไว้ที่นี่และจะขอตัวกลับเดี๋ยวนี้” หลังจากพูดเช่นนั้น อีธานก็หันหลังและตั้งใจเดินกลับไปอย่างช้า ๆ เพราะรู้ว่าลิเลียนจะต้องเรียกเขาอย่างแน่นอน

อย่างที่คาดไว้ ลิเลียนเรียกเขาภายในไม่กี่วินาที “เดี๋ยวก่อน! เข้ามาสิ มาคุยกัน”

อีธานหันหลังกลับและตามลิเลียนเข้าไปในบ้าน ของขวัญเหล่านั้นกินพื้นที่โต๊ะกาแฟไปครึ่งโต๊ะ ทุกชิ้นมีราคาแพงพอ ๆ กัน

ลิเลียนยังคงสงสัยในคำพูดของเขา “นายเป็นน้องชายของ มาร์ค เทรมอนต์ จริง ๆ เหรอ? ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน?”