เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 410

“ไม่… หยุดนะ…”

การปฏิเสธของเธอนั้นนุ่มนวล ไม่ก้าวร้าว จึงทำให้มาร์คไม่ได้สนใจจะฟัง ด้วยการพลิกตัวครั้งเดียวเขาก็สามารถกักขังเธอไว้ใต้ร่างของเขาและตรึงแขนที่สะบัดไปมาของเธอ ข้อมือของเธอนั้นบอบบางเขาจึงสามารถจับมันทั้งคู่ไว้ได้ด้วยมือข้างเดียว

เมื่อรู้ตัวว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น แอเรียนก็ตื่นตระหนก “มาร์ค! ขอร้องเถอะ อย่า!” เธอพยายามปฎิเสธมันอย่างไร้สติ เธอรู้สึกแปลก ๆ เหมือนเธอกำลังพ่ายแพ้

ในขณะที่เขากำลังมัวเมาไปในชั่วขณะ มาร์คพรมจูบของเขาไปทั่วริมฝีปากเธอและถามว่า “ทำไมล่ะ?”

ทำไมน่ะเหรอ แอเรียนเองก็ไม่รู้เช่นกัน เธอควรจะตอบเขาว่าอย่างไรดี? พวกเขาทั้งสองแต่งงานกันอย่างถูกต้องและเป็นสามีและภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย เรื่องพวกนี้นับว่าเป็นเรื่องปกติ แถมยังเป็นเรื่องที่ถูกคาดหวังไว้ด้วยซ้ำ แต่ภายในจิตสำนึกเธอก็ยังคงไม่ยอมรับมัน เพราะอะไรกัน?

เธอนึกถึงอดีตของเขากับแอรี่และลูกสามคนของตัวเอง ไม่มีคนไหนได้ลืมตาดูโลกเลย ความทุกข์ทรมานที่เธอต้องพบเจอที่โรงพยาบาลนั้นกลายเป็นฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้น

อย่างไรก็ตาม ยังมีเรื่องในอดีตของเธอที่เธอได้ปิดกั้นมันไว้ด้วย ทั้งเรื่องของวิลและเรื่องของการหายไปของครอบครัวซีวาน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีความเกี่ยวของกับเธอ ทุกความหนักหน่วงเป็นภาระที่เธอยังแบกรับอยู่ ถ้าเธอปล่อยให้ตัวเองมีความสุขและความสงบในตอนนี้ น้ำหนักทุกอย่างที่ว่ามาคงจะกดทับเธอจนหายใจไม่ออก

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ มาร์คจึงคิดว่าแอเรียนคงเขินอาย เขาจึงได้กระทำสิ่งนั้นต่อไป

แอเรียนปิดตาอย่างประหม่า ร่างกายของเธอนั้นสั่นเทิ้ม เธอจะต้องเจอกับความลำบากยากเข็ญไปอีกกี่ครั้ง? เธอถึงจะได้พบกับความสงบสุขของชีวิตที่เธอต้องการ เธอไม่ต้องได้ต้องการทำลายความสงบสุขตอนนั้น เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมรับกับสิ่งที่เธอจะได้รับ

ในขณะสุดท้าย ดวงตาของเธอเบิกโพลงขึ้น

“ไม่! คือว่า…”

มาร์คตกใจเล็กน้อย เหมือนมันทำให้เขาคิดถึงอีกเรื่องนึงขึ้นมา “ฉันลืมเตรียมตัวมาน่ะ...”

เธอกัดริมฝีปากตัวเอง “งั้นอย่าดีกว่า ฉันกลัว…”

เสียงเงียบครอบงำอยู่ชั่วขณะหนึ่ง มาร์คลุกขึ้นและจุดบุหรี่อยู่หน้าหน้าต่างพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความ

แอเรียนใส่ชุดนอนของเธออย่างรวดเร็วและนั่งอยู่บนเตียงพลางห่อตัวเองไว้ด้วยผ้าห่ม มาร์คจะสูบบุหรี่ก็ต่อเมื่อเขาอึดอัดใจเป็นอย่างหนัก สถานการณ์นั้นจึงมีความกระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างมาก เธอรู้ตัวว่าเธอเองนั้นทำให้ทุกอย่ากลายเป็นแบบนี้แต่เธอเองจะไม่ยอมรับโทษใด ๆ แพทย์ได้แจ้งกับเธอเองว่าเธอนั้นไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก และถึงแม้เธอจะตั้งครรภ์อีกได้ การทำแท้งจะเป็นทางออกเดียวของเธอ มันจึงไม่ต่างอะไรจากการทรมาณตัวเอง