เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 436

ที่นั่งของแจ็คสันและทิฟฟานี่อยู่ติดกันระหว่างเที่ยวบินขากลับ ทั้งคู่ไม่คุยกันตลอดการเดินทาง ไม่กี่วันที่ผ่านมาดูเหมือนจะทำให้ทิฟฟานี่หมดแรง เธอสวมแมสก์ปิดตาเมื่อขึ้นเครื่องบินและผล็อยหลับไป แอเรียนเป็นคนปลุกเธอเมื่อเครื่องบินลงจอด

พวกเขาต่างกลับบ้านด้วยตัวเอง

สามทุ่มกว่าแล้ว แอเรียนเพิ่งก้าวเข้าประตูบ้าน มาร์คเดินตามหลัง พลางถือกระเป๋าเข้าบ้าน จริง ๆ แล้วเฮนรี่ต้องการส่งพนักงานบางคนจากที่บ้านไปต้อนรับพวกเขาที่สนามบิน แต่แอเรียนปฏิเสธ เนื่องจากเธอไม่ต้องการเป็นที่สนใจ ถ้าเฮนรี่ทำเช่นนั้น มันจะเป็นการแสดงความฟุ่มเฟือยที่ยอดเยี่ยม

จู่ ๆ แม่บ้านของ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ก็ก้าวออกมาเพื่อทักทายพวกเขา “นายหญิง มีคนส่งบางอย่างมาให้ บอกว่าสำหรับท่าน”

เธอสงสัยว่ามันมาจากใคร “มันคืออะไร? รู้ไหมว่าใครส่งมา?”

แม่บ้านส่ายหัว “ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อน ฉันคิดว่ามันเป็นจดหมาย”

จากนั้นแม่บ้านก็ยื่นจดหมายให้เธอ แอเรียนตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นมัน มันเป็นลายมือของ จอร์จ สโลน...

เธอรับและฉีกซองออกแล้วหยิบจดหมายออกมา ทุกคำในจดหมายนั้นบีบคั้นจิตใจของเธอ การหายใจของนางค่อย ๆ เร็วขึ้น มือและเท้าของเธอเย็นลง และร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นสะท้าน จดหมายนั้นไม่ได้ส่งถึงเธอ แต่ถึงมาร์ค อย่างไรก็ตาม คนที่ส่งมันมาระบุไว้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นสำหรับเธอ พวกเขาหวังให้เธอค้นพบความจริงเหรอ?

เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง เธอจึงหันกลับไปด้วยความตกใจ จากนั้นเธอก็ถอยหลังออกมา แก้มของเธอเปื้อนน้ำตามานานแล้ว

มาร์คหยุดเดินและปล่อยสัมภาระในมือของเขา

เขาเห็นจดหมายในมือเธอและรู้ว่าเขาไม่สามารถปกปิดมันจากเธอได้อีกต่อไป อีธานฉวยโอกาสส่งจดหมายนั้นมาที่นี้

“ทะ-ทำไม?” เธอไม่สามารถรวบรวมตัวเองให้สร้างประโยคที่สมบูรณ์ได้ เธอรู้สึกราวกับว่าลมหายใจของเธอติดอยู่ในลำคอของเธอ ทุกอย่างตรงหน้าเธอค่อย ๆ มืดลง