เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 460

ในที่สุดทิฟฟานี่ก็ตระหนักได้ “โอ้… ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าใครส่งมา ถ้าอย่างงั้นฉันก็ไม่ต้องการมันเช่นกัน ฉันจะทิ้งมันไว้ตรงนี้ด้วย”

แผงลอยหลายแห่งในตลาดไม่ได้เปิดในช่วงคริสต์มาส แอเรียนซื้อวัตถุดิบที่นี่เป็นประจำ และบังเอิญร้านที่เธอคุ้นเคยกับเจ้าของร้านยังเปิดอยู่ หลังจากที่เลือกของและชำระเงินแล้ว เจ้าของร้านก็ดึงถุงพลาสติกสีดำออกมาทันที “อ่ะนี่ เด็กสาวสองคนที่ต้องอยู่ตามลำพังในช่วงเทศกาลวันหยุดคงเป็นเรื่องยากลำบาก ลูกชายของฉันซื้อสิ่งนี้กลับมาจากต่างประเทศ เอาไปสิ ถือสะว่าฉันให้เป็นของขวัญแล้วกันนะ”

สัญชาตญาณแรกของแอเรียนบอกเธอว่ามันอาจจะไม่ใช่ของแพงเกินไป หลังจากที่ปฏิเสธไปสองสามครั้ง เธอก็ยอมรับมันอยู่ดี เมื่อพวกเขาจ่ายเงินและจากไป ทิฟฟานี่ก็หันหลังกลับและมองดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ อีกครั้ง

“แปลกจัง ทุกคนเก็บของกลับบ้านหลังจากที่เราซื้อของเสร็จแล้ว”

แอเรียนหันไปมองเช่นกัน มันเป็นความจริง ตอนนี้ยังไม่สายเลยแต่เจ้าของร้านที่เพิ่งมอบของขวัญให้เธอก็เตรียมตัวพร้อมที่จะกลับบ้านเช่นกัน แอเรียนมองเข้าไปในถุงพลาสติกสีดำและทันใดนั้นก็ตระหนักถึงความแปลกประหลาดของสถานการณ์ของพวกเขา ภายนอก สินค้านั้นถูกห่อด้วยถุงพลาสติกสีดำราคาถูก จึงดูเหมือนจะไม่แพง อย่างไรก็ตาม ข้างในถุงมีสเต็กคุณภาพดีที่มีน้ำหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งกิโลกรัม!

สเต็กประเภทนี้ได้หาได้ยากในประเทศ มันถูกนำเข้าและมีมูลค่าสูงและถูกปิดผนึกในแพ็คสูญญากาศ คงไม่มีใครโง่พอที่จะให้ของแพง ๆ แบบนี้แก่คนอื่น ถ้าเจ้าของร้านได้สเต็กเกรดนี้จริง ๆ เธอคงจะต้องเป็นสาวไฮโซ ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเธอถึงต้องตั้งแผงขายผักหรือแต่งตัวธรรมดา ๆ อย่างนั้นด้วย?

“ฉันคิดว่า… นี่ดูเหมือนจะเป็นสไตล์ของแจ็คสัน เพราะไม่มีใครเข้าถึงส่วนผสมได้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว ฉันเคยทานสเต็กนี้ในร้านอาหารของเขามาก่อน…” แอเรียนมีสีหน้าครุ่นคิด

ทันใดนั้นทิฟฟานี่ก็รู้แจ้งทันที “แล้วผ้าพันคอพวกนั้นมาจากเขาด้วยไหม? เธอแน่ใจเหรอว่าเขาเป็นคนเดียว? มาร์คอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่า? ฉันตื่นตระหนก… ฉันกลัวเกินกว่าจะกลับบ้านตอนนี้…”

ไหล่ของแอเรียนทรุดลง “มาร์คคงไม่มาหรอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ ไหน ๆ แจ็คสันก็อยู่ที่นี่แล้ว เธอลองโทรหาเขาได้ สเต็กนี้แพงเกินไป ทักษะการทำอาหารของฉันจะไม่ยุติธรรมต่อมันเลย บอกให้เขามาทำอาหารให้เรา”

ทิฟฟานี่ไม่คาดคิดว่าแอเรียนจะจัดการเรื่องนี้แบบนี้ แต่เธอก็ไม่ได้กินอาหารของแจ็คสันมาสักพักแล้ว ตอนนี้เธออยากมันมาก ดังนั้นเธอจึงดึงโทรศัพท์ออกมาและโทรหาแจ็คสัน ซึ่งเขารับสายภายในไม่กี่วินาที “ฉันรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ คุณให้คนเอาสเต็กนั่นมาให้เราใช่ไหม? ถ้าคุณอยู่ที่นี่ หยุดหลบซ่อนได้แล้ว ออกมาทำอาหารให้เรากินหน่อย!”

“คุณจับผมได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? ตกลง ผมออกไปเลยแล้วกัน”

เสียงของแจ็คสันดังมาจากข้างหลังพวกเขา ทั้งคู่หันกลับพร้อมกัน แจ็กสันสวมเสื้อกันลมสีดำ และใบหน้าของเขาสะท้อนถึงความไร้เดียงสา ออร่าของชนชั้นสูงของเขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตลาดที่สกปรก