เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 470

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่หันไปทางเธอเลย เขาเพียงหายเข้าไปในฝูงชน

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บดบังริมฝีปากซีดของเธอ เธอไม่อยากถูกพบเห็นไม่ใช่เหรอ? เธอบอกกับตัวเองว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด โอบกอดในไนท์คลับนั้นเหรอ? ลืมมันเถอะ มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ที่ชั้นสูงสุดของตึกซึ่งเต็มไปด้วยพนักงานตำแหน่งสูงของบริษัท มาร์คผลัดเยี่ยมทุกแผนกในอาคาร หลังแว่นตาเหล่านั้นมีดวงตาที่ขุ่นเคืองที่เคลือบด้วยความเย็นชาเล็กน้อยเฝ้ามองพนักงานที่กระวนกระวายขณะที่พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด

หลังจากสั่งกาแฟสองแก้วผ่านแชทได้ทันควัน หางตาของนิคก็เห็นมาร์คใกล้เข้ามา เขารีบวางโทรศัพท์ลงและกลับไปทำงานต่อ หัวหน้าของเขาได้แจ้งเขาก่อนหน้านี้แล้วว่าเจ้านายจะมาวันนี้ ถ้ามาร์คพบว่าเขาเล่นแต่โทรศัพท์ นิคก็จะตกงานทันที

อย่างไรก็ตาม โชคของเขาลดลง เมื่อมาร์คเดินผ่านทางเดินของนิค จู่ ๆ ชายร่างสูงก็หยุดและคร่ำครวญว่า “ทางเดินนี้แคบเกินไป”

ผู้บังคับบัญชาที่อยู่ข้าง ๆ เขาเป็นคนคล่องแคล่วว่องไวและรีบพูดขึ้นทันที “โอ้ ใช่ จริงมากครับท่าน ผมจะให้คนมาปรับมันโดยเร็วที่สุด”

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของนิคก็ดังขึ้นด้วยข้อความของแอเรียน ‘ได้เลย ฉันจะทำให้เดี๋ยวนี้’

เสียงปิงของการแจ้งเตือนดึงดูดความสนใจของมาร์ค สายตาของเขาเห็นชื่อของผู้ส่งทันที

ดวงตาของมาร์คกลายเป็นขุ่นมัว เขารีบเดินทั่วสำนักงานโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าแต่อย่างใด หัวหน้าที่รีบเดินตามเขา ยิงสายตาพิฆาตใส่นิคอย่างรวดเร็วพลางขู่ด้วยเสียงเบาว่า “อย่าทำอย่างนั้นอีก! ครั้งหน้าเก็บสิ่งนั้นให้ห่างจากโต๊ะทำงานดีกว่า!”

นิคนั่งอยู่อย่างเงียบและแข็งทื่อ มันเป็นเพียงข้อความ มันเป็นเรื่องเล็กน้อยเกินไปที่จะทำให้เขาเดือดร้อนใช่ไหม?

เมื่อมาร์คก้าวเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็พูดขึ้นทันทีว่า “ผมต้องการให้ผู้ชายคนนั้นมาที่นี่ เดี๋ยวนี้”

ผู้บังคับบัญชาฮัมคำตอบอย่างรวดเร็วและส่งข้อความในกลุ่มของแผนก โดยเน้นประเด็นของเขาโดยพูดถึงชื่อนิคโดยตรง

นิคสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดีทันทีที่เขาได้รับการแจ้งเตือนของข้อความนั้น เขารีบลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของมาร์ค

"คุณเทรมอนต์?” นิคถาม

มาร์คโบกมือให้หัวหน้าไปทางประตู และเขาก็ออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่หยาดเยิมในขณะที่เหงื่อเย็นแอบตก

นิคระมัดระวังในขณะที่มาร์คยืนอยู่หลังโต๊ะขนาดใหญ่พลางหันหลังให้เขา “มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณเทรมอนต์” เขาถามอีกครั้ง

มาร์คพิงบนโต๊ะเล็กน้อยและถือเอกสารในมือขณะที่อีกมือพิงกับโต๊ะ สีหน้าของเขาว่างเปล่า “ แอเรียนเป็นเจ้าของร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามถนนนี้หรือเปล่า?”

นิคปล่อยลมหายใจที่เขาอั้นอยู่ออกมา “โอ้ ท่านได้ยินเกี่ยวกับร้านกาแฟนั้นด้วยเหรอครับ? ของหวานของเธออร่อยมาก ๆ และเธอทำเองทั้งหมดด้วย! เพื่อนร่วมงานของผมและผมเป็นลูกค้าประจำวันของเธอ! เมื่อไม่นานนี้ คุณเวสต์ก็ซื้อขนมให้พวกเราทุกคนจากร้านกาแฟนั้นด้วย ท่านอยากลองชิมไหมครับคุณเทรมอนต์? ผมจะสั่งให้ท่านเดี๋ยวนี้เลย!”

มาร์คขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณคุยกับเธอโดยตรงผ่านแชทได้อย่างไร?”

มาร์คเดินไปข้างหน้านิคด้วยสองก้าวหนัก ๆ ทุกคำที่หลุดออกจากปากของเขาในเวลาต่อมาคือคมมีดที่แทงลึกเข้าไปในกระดูกของอีกฝ่าย “ผม คือ สามี เธอ"

นิคชะงัก

ด้วยชีวิตของเขา เขาไม่อาจเชื่อว่า แอเรียน วินน์ เจ้าของร้านคาเฟ่เล็ก ๆ แสนหวาน จะแต่งงานกับคนอย่าง มาร์ค เทรมอนต์ ตอนนี้เขาตระหนักถึงความผิดพลาดร้ายแรงของเขาแล้ว สิ่งที่เหลือให้เขาทำคือถอยกลับให้มากที่สุด "ผมเสียใจมาก ๆ ครับท่าน! ผมไม่รู้! ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นภรรยาของท่าน ผมจะแก้ไขสิ่งนี้ทันที”

โชคดีที่คำขู่นั้นเป็นสิ่งเดียวที่มาร์คตัดสินใจจะทำกับนิค ด้วยการโบกมือ เขาไล่ชายที่สั่นเทาออกจากที่ทำงานของเขา

อันที่จริง หากความคืบหน้าของนิคกับแอเรียนไปถึงจุดที่ทั้งสองกำลังออกไปเที่ยวหรือออกเดทกันเป็นประจำ มาร์คจะไม่ปล่อยให้ชายผู้นี้ไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

นอกสำนักงาน นิคถอนหายใจยาว ผู้บังคับบัญชาที่รอคอยมายาวนานดึงเขาไปด้านข้างและถามเขาอย่างเร่งรีบ “เกิดอะไรขึ้น? คุณเทรมอนต์พูดอะไร?”

นิคเกือบจะเขินอายเกินกว่าจะพูดออกมา “ผม… ผมไม่รู้ว่า แอเรียน วินน์ เจ้าของร้านคาเฟ่ตรงข้ามเรา เป็นภรรยาของคุณเทรมอนต์ ผม… ผมอยากเดทกับเธอ และเขา… เอ่อ เขารู้เรื่องนี้แล้ว…”

“นายทำบ้าอะไรเนี่ย!” หัวหน้าของเขาร้องโกรธเคือง “แล้วคุณเทรมอนต์ตัดสินใจทำอะไรกับนาย?”

นิคส่ายหัวพลางทำตัวไม่ถูก “ไม่รู้ครับท่าน” เขาพึมพำ “บางทีเขาอาจจะไล่ผมออก เขาไม่ได้พูดอะไรต่อหน้าผม แต่บางทีเขาอาจตัดสินใจแจ้งให้คุณทราบแทน…”