เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 509

ทิฟฟานี่ตื่นตระหนก “คุณบอกว่าอย่าพูดถึงการเลิกกัน ฉันไม่ได้พูดเฉย ๆ ฉันจะเลิกจริง ๆ”

แจ็คสันผู้ที่ไม่ต้องการเล่นคำกับเธอจึงตรึงเธอลงบนเตียงอีกครั้ง

ทิฟฟานี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอจับหมอน “ฉันจะไม่พูดถึงมันอีกแล้ว… คุณ…” น้ำเสียงของเธอสั่นเทา และเธอก็ไม่สามารถพูดได้เต็มประโยคอีกต่อไป หมอนที่เธอจับอยู่ในมือก็ถูกกำแน่นจนเสียรูปทรงเช่นกัน

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นจนทำให้เธอตกใจ “แม่ฉันโทรมา!”

"รับสิ บอกเธอว่าคุณอยู่กับผม เธอจะเข้าใจเองว่ามันหมายความว่าอะไร”

ทิฟฟานี่รู้ดีว่าครั้งนี้เธอเป็นคนที่ยั่วยวนเขา ดังนั้นเธอจึงอ้อนวอน “ก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันคิดผิด!”

แจ็คสันดูสงบลงเล็กน้อยและอนุญาตให้เธอรับสาย

“แม่… ฉันออกมาข้างนอก”

ลิเลียนบ่นว่า “เธอจะไม่กลับบ้านหรือไง? มันดึกมากแล้วนะ เธอไปเจอเพื่อนคนไหน? เพื่อนเธอก็มีแค่แอเรียนไม่ใช่เหรอ? หล่อนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงด้วยซ้ำ… กลับบ้านเดี๋ยวนี้ มันไม่ปลอดภัยที่จะออกไปตอนดึก!”

ก่อนที่ทิฟฟานี่จะทันได้ตอบ แจ็คสันก็พูดขึ้นว่า “คุณเลน ทิฟฟ์อยู่กับผม ผมแจ็คสันเอง คืนนี้เธอจะไม่กลับบ้านนะครับ”

ทิฟฟานี่บีบแขนเขาอย่างแรงและระงับความอยากที่จะสาปแช่งเขาออกมา “อยากตายเหรอ!”

ลิเลียนที่อยู่ปลายสายได้ยินคำพูดนั้นชัดเจน เธอตะลึงจนพูดไม่ออกจึงใช้เวลาไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะตอบในที่สุด “เอ่อ… ได้สิ… ดูแลเธอด้วยล่ะ… พรุ่งนี้เช้ามาส่งเธอด้วยนะ…”

หลังจากที่วางสาย ทิฟฟานี่ก็อารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด แม่ไม่เป็นห่วงเธอเลยเหรอ?!

…

เช้าวันรุ่งขึ้น แจ็คสันต้องตื่นแต่เช้าเนื่องจากว่าเขามีประชุม

ทิฟฟานี่ต้องลากตัวเองลงจากเตียงไม่ว่าเธอจะอยากนอนต่อมากแค่ไหนก็ตาม เนื่องจากเธออยากกลับบ้านเร็ว ๆ การขึ้นรถไปกับแจ็คสันเลยน่าจะดีกว่าการรอเรียกแท็กซี่เอง

ระหว่างที่นั่งรถ เธอก็งีบหลับไปเพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนมากนัก

เมื่อพวกเขาไปถึงทางเข้าอพาร์ตเมนต์ของเธอ แจ็คสันก็เปิดประตูรถให้เธอ "อย่าดื้อล่ะ ผมจะมารับคุณไปทานอาหารเย็นเมื่อผมเลิกงาน”

ทิฟฟานี่มองเขาอย่างงุนงง “ไปให้พ้น! ฉันจะกลับไปนอนแล้ว!”

แจ็คสันถามอย่างกล้าหาญ “คุณต้องการให้ผมอุ้มคุณขึ้นไปไหมล่ะ?” ดวงตาของเขามืดมน แต่รอยยิ้มของเขานั้นช่างกว้างขวาง

…

เมื่อทิฟฟานี่กลับมาถึงบ้าน ลิเลียนก็ตื่นแล้ว เธอถามทิฟฟานี่อย่างสบาย ๆ ว่า “กลับมาเช้าจัง? เธออยู่กับแจ็คสันทั้งคืนเลยเหรอ? เธอทั้งสองคนสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่? พวกเธอจริงจังกันไหม?”

ทิฟฟานี่กลัวว่าลิเลียนจะใช้จ่ายเกินตัวอีกถ้าเธอรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทืฟฟานี่กับแจ็คสัน ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน “ไม่ มีคนอื่นด้วย อย่าคิดมาก หนูไม่ค่อยได้นอน หนูจะไปนอนต่อก่อน”

เมื่อพิจารณาถึงวิธีที่ทิฟฟานี่พยุงเอวของเธอเมื่อเธอเดินและเสียงแหบ ๆ ของเธอ ลิเลียนจึงค่อนข้างกังวล “เธอดื่มไปเท่าไหร่? เสียงของเธอแหบมาก เอ้อ ทิฟฟ์ แม่ขอสมัครบัตรสมาชิกที่ร้านเสริมสวยที่แม่ไปทำบ่อย ๆ ได้ไหม? ราคาประมาณ 700 ดอลลาร์ แม่สามารถไปใช้บริการได้หลายครั้งเลย"

นี่เป็นครั้งแรกที่ลิเลียนขออนุญาตจากเธอเพื่อใช้เงินเพียง 700 ดอลลาร์ ทิฟฟานี่ยิ้มกว้าง “ได้สิ สมัครเลยถ้าแม่คิดว่ามันคุ้ม พวกเราผู้หญิงต้องดูแลตัวเองกันบ้าง การลงทุนเพื่อรูปลักษณ์ของเราไม่เคยทำให้เราขาดทุน”

ลิเลียนนับนิ้วของเธอ "แม่ก็ว่างั้น หลังจากที่คำนวณดูแล้ว ด้วยบัตรนี้แม่จะประหยัดเงินได้สองสามดอลลาร์เมื่อเทียบกับการแยกจ่ายทุกครั้ง มันค่อนข้างคุ้มค่านะ แม่จะสมัครบัตรครั้งเดียวแล้วหลังจากนั้นจะใส่เงินเข้าไป โอเค ไปนอนเถอะ สาย ๆ แม่จะออกไปทำหน้า”

…

เมื่อแอเรียนตื่นนอนเธอก็ทำอาหารเช้าให้มาร์ค เธอทิ้งมันไว้บนโต๊ะให้เขาก่อนที่จะออกไปทำงาน เธอยังคงลังเลที่จะคุยกับเขาด้วยตัวเอง บางทีเขาอาจจะกลับไปในไม่ช้า เขาจะไม่อ้อยอิ่งอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ของเธอใช่ไหม?

หลังจากที่ได้ยินเสียงปิดประตู มาร์คก็เดินออกมาจากห้องนอน เมื่อคืนคนขับรถโง่ ๆ คนนั้นลงมือหนักเลยทีเดียว แต่เขาไม่ได้กระทบกระดูกของมาร์ค มาร์ครู้สึกได้ เมื่อเขาเห็นอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ เขาก็ยืนตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปกินมัน มันเป็นรสชาติที่เขาคุ้นเคยถึงแม้จะยังไม่ค่อยอร่อยก็ตาม…

เมื่อเขากินมันไปได้ครึ่งทาง เฮนรี่ก็โทรมา “ท่านครับ พวกเราพร้อมแล้ว จนถึงตอนนี้ นายหญิงยังไม่ได้โทรหาผมหรือแมรี่เลย แม้ว่าเธอจะทำ เราก็จะไม่รับสาย ไม่ต้องห่วงครับ”

มาร์คทำเสียงตอบรับแล้ววางสายไป หลังจากนั้นเขาก็โทรให้คนมาส่งแล็ปท็อปให้เขา เขาทำราวกับว่าเขาเป็นผู้ป่วยติดเตียง เขาไม่สามารถแม้แต่จะออกจากประตูได้ แม้ว่าเขาจะคิดว่าความคิดของแจ็คสันนั้นค่อนข้างแย่ แต่เนื่องจากเขาทำตามคำแนะนำของแจ็คสันแล้ว ตอนนี้เขาจึงตัดสินใจที่จะทำตามมันต่อไป ช่วงนี้เขาจะต้องทำงานผ่านแล็ปท็อปไปก่อน

…

แอเรียนฟุ้งซ่านในที่ทำงาน เมื่อเห็นสิ่งนี้นายาจึงเสนอว่า “ทำไมเราไม่จ้างพนักงานเพิ่มอีกคนล่ะ? เธอเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า? เธอดูไม่กระฉับกระเฉงเลย”

แอเรียนส่ายหัว “ตอนนี้เรามีพนักงานเพียงพอแล้ว มันเหนื่อยนิดหน่อย แต่ก็ยังได้อยู่ ฉันแค่มีบางอย่างให้คิด… นายา ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ฉันมีเรื่องคาใจ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี”