เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 509

ทิฟฟานี่ตื่นตระหนก “คุณบอกว่าอย่าพูดถึงการเลิกกัน ฉันไม่ได้พูดเฉย ๆ ฉันจะเลิกจริง ๆ”

แจ็คสันผู้ที่ไม่ต้องการเล่นคำกับเธอจึงตรึงเธอลงบนเตียงอีกครั้ง

ทิฟฟานี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอจับหมอน “ฉันจะไม่พูดถึงมันอีกแล้ว… คุณ…” น้ำเสียงของเธอสั่นเทา และเธอก็ไม่สามารถพูดได้เต็มประโยคอีกต่อไป หมอนที่เธอจับอยู่ในมือก็ถูกกำแน่นจนเสียรูปทรงเช่นกัน

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นจนทำให้เธอตกใจ “แม่ฉันโทรมา!”

"รับสิ บอกเธอว่าคุณอยู่กับผม เธอจะเข้าใจเองว่ามันหมายความว่าอะไร”

ทิฟฟานี่รู้ดีว่าครั้งนี้เธอเป็นคนที่ยั่วยวนเขา ดังนั้นเธอจึงอ้อนวอน “ก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันคิดผิด!”

แจ็คสันดูสงบลงเล็กน้อยและอนุญาตให้เธอรับสาย

“แม่… ฉันออกมาข้างนอก”

ลิเลียนบ่นว่า “เธอจะไม่กลับบ้านหรือไง? มันดึกมากแล้วนะ เธอไปเจอเพื่อนคนไหน? เพื่อนเธอก็มีแค่แอเรียนไม่ใช่เหรอ? หล่อนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงด้วยซ้ำ… กลับบ้านเดี๋ยวนี้ มันไม่ปลอดภัยที่จะออกไปตอนดึก!”

ก่อนที่ทิฟฟานี่จะทันได้ตอบ แจ็คสันก็พูดขึ้นว่า “คุณเลน ทิฟฟ์อยู่กับผม ผมแจ็คสันเอง คืนนี้เธอจะไม่กลับบ้านนะครับ”

ทิฟฟานี่บีบแขนเขาอย่างแรงและระงับความอยากที่จะสาปแช่งเขาออกมา “อยากตายเหรอ!”

ลิเลียนที่อยู่ปลายสายได้ยินคำพูดนั้นชัดเจน เธอตะลึงจนพูดไม่ออกจึงใช้เวลาไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะตอบในที่สุด “เอ่อ… ได้สิ… ดูแลเธอด้วยล่ะ… พรุ่งนี้เช้ามาส่งเธอด้วยนะ…”

หลังจากที่วางสาย ทิฟฟานี่ก็อารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด แม่ไม่เป็นห่วงเธอเลยเหรอ?!

…

เช้าวันรุ่งขึ้น แจ็คสันต้องตื่นแต่เช้าเนื่องจากว่าเขามีประชุม

ทิฟฟานี่ต้องลากตัวเองลงจากเตียงไม่ว่าเธอจะอยากนอนต่อมากแค่ไหนก็ตาม เนื่องจากเธออยากกลับบ้านเร็ว ๆ การขึ้นรถไปกับแจ็คสันเลยน่าจะดีกว่าการรอเรียกแท็กซี่เอง

ระหว่างที่นั่งรถ เธอก็งีบหลับไปเพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนมากนัก