เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 611

ธัญญ่าเข้าไปใกล้หูของนายาแล้วถามเบา ๆ ว่า “พี่นายา ตามพัฒนาการแล้ว พี่คิดว่าร้านขนมจะปิดเร็ว ๆ นี้ไหม? สุดท้ายแล้วพี่แอริยังคงเป็นนางเทรมอนต์ เธอจะต้องกลับไปใช้ชีวิตที่หรูหราไม่ช้าก็เร็ว…”

นายาหยุดครุ่นคิดแล้วพูดว่า “แอริบอกว่าเขาไม่เคยคิดที่จะจากไป มันคงจะเป็นข่าวดีถ้าเขากลับไปที่เมืองหลวง เธอไม่อยากให้เขาแก้ไขการแต่งงานของเขาเหรอ? อย่างไรก็ตาม เราไม่ต้องคิดมากตราบใดที่ร้านยังเปิดอยู่ แม้ว่าร้านจะปิด สิ่งเดียวที่ฉันกังวลก็คือมันคงเป็นเรื่องน่าเสียดาย อย่างไรก็ตาม เราสามารถหางานใหม่ได้เสมอ อย่าคิดมากเลย”

ธัญญ่าส่ายหัว “แน่นอนว่าหนูต้องการให้พี่แอริแก้ไขการแต่งงานของเธอ หนูไม่ได้คิดมากเกินไป หนูแค่ถามเฉย ๆ ปู่ของหนูจากไปแล้ว… หนูอยู่ได้ด้วยตัวเอง หนูจะใช้เวลาทุกวันอย่างที่มันเป็น ตราบเท่าที่หนูสามารถผ่านมันไปได้ ถ้าแอริกลับเมืองหลวงและปิดร้านจริง ๆ หนูจะตามเธอไปที่นั้น หนูต้องการเก็บประสบการณ์ ไม่อย่างนั้นชีวิตของหนูจะน่าเบื่อเกินไป หนูออกจากที่นี่ไม่ได้เพราะคุณปู่ ตอนนี้หนูอยู่คนเดียวแล้ว หนูสามารถไปได้ทุกที่ที่ต้องการ…”

นายาตบไหล่ธัญญ่าอย่างปลอบโยน “ปู่ของเธอคงรู้สึกผิดต่อเธอ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตัดสินใจขึ้นสวรรค์ เธอยังเด็กอยู่ ดังนั้นจึงควรไปที่เมืองหลวง ทำมันในขณะที่เธอยังเด็กและยังไม่ได้แต่งงาน เธอไม่ได้จมอยู่กับครอบครัว ดังนั้นไปและเก็บประสบการณ์ใหม่ ๆ เถอะ ฉันสนับสนุนเธอเรื่องนี้"

ระหว่างที่รับประทานอาหารกลางวัน ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือน แอเรียนและธัญญ่าดึงโทรศัพท์ออกมาพร้อมกัน ธัญญ่ายิ้มอย่างเชื่องช้า “พี่แอริ… ของหนูเอง…”

แววแห่งความผิดหวังแวบผ่านดวงตาของแอเรียน เธอก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันรู้… ฉันแค่ดูเวลา…”

ธัญญ่าวางมีดและส้อมลง จากนั้นจึงเคาะแป้นพิมพ์โทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ส่งคำตอบไป “ข้อความจากริคกี้น่ะ หนูขอโทษเขา หนูไม่ควรปล่อยให้เขาดื่มคืนนั้น ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่ได้เป็นไร ไม่อย่างนั้นหนูคงรู้สึกผิดจริง ๆ”

แอเรียนแปลกใจที่ธัญญ่าและเอริกติดต่อกันบ่อย ๆ “เธอคุยกันบ่อยมากไหม?”

ธัญญ่าส่ายหัว “หนูว่า… ไม่บ่อยนะ เราส่งข้อความสั้น ๆ ถึงกันเฉย ๆ เขาเป็นคนดีมาก หนูสังเกตเห็นสิ่งนี้ตั้งแต่ตอนที่หนูดูแลเขาที่โรงพยาบาล หนูยังบอกเขาว่าหนูโชคดีแค่ไหนที่ได้พบพวกพี่ทุกคน! เขาพาคุณปู่กับหนูไปทานอาหารดี ๆ ในเมืองหลวงแล้วพาเราไปที่ชายหาดด้วย เขาช่วยหนูเติมเต็มความปรารถนาอันยาวนานของคุณปู่ของหนู หนูเป็นหนี้บุญคุณเขา”

แอเรียนรู้จักบุคลิกของเอริกเป็นอย่างดี “ใช่แล้ว เอริกเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก เธอจะไม่เป็นอะไรหากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอสองคน นอกจากนี้เขายังทิ้งครอบครัวและเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง ไม่น่าจะมีอุปสรรคใด ๆ ระหว่างเธอถ้าเธอต้องการคบกัน…”

ก่อนที่แอเรียนจะพูดจบ ธัญญ่าก็หน้าแดงเหมือนกุ้งสุก “พี่แอริ! คุณกำลังพูดอะไร? เราเป็นแค่เพื่อนกัน!”

ทันใดนั้น หัวหน้าแผนกก็นำกล่องเครื่องดื่มมาและเริ่มแจกจ่ายให้นักงาน “วิธีแสดงการขอบคุณของคุณเวสต์แก่ทุกคน เขาจะเลี้ยงอาหารมื้อเย็นพวกคุณระหว่างที่ทำงานล่วงเวลา พยายามใช้สมองและจินตนาการมากขึ้น ดูสิว่าพวกคุณจะเดาได้ไหมว่ามันจะเป็นมื้อที่วิเศษขนาดไหน”

ทั้งแผนกพากันฮือฮา ทุกคนรู้ดีว่าแจ็คสันใจดีมาก ดังนั้นมื้อนี้ต้องเป็นมื้อที่อร่อยแน่นอน!

เมื่อการแจกจ่ายเครื่องดื่มมาถึงที่โต๊ะของทิฟฟานี่ หัวหน้าแผนกก็มอบขวดสี่ขวดให้เธอด้วยสีหน้าที่งุนงง ทิฟฟานี่สับสนและมองดูทุกคน “ฉันคิดว่าเราทุกคนจะได้รับอย่างละสองขวด? ทำไมฉันถึงได้สี่ล่ะ?”

หัวหน้าแผนกเหลือบมองเธอ “รับ ๆ ไว้เถอะ ทำไมคุณถึงถามคำถามมากมาย? เป็นเพราะคุณทุ่มเทให้กับงานของคุณมากในช่วงนี้ นอกจากนี้เรายังมีเครื่องดื่มเหลืออีกมากมาย คุณสามารถรับเพิ่มได้เสมอหากคุณไม่พอ”

เมื่อหัวหน้าแผนกจากไป อาย ผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ ดึงตัวเองเข้าไปใกล้ทิฟฟานี่ “ทิฟฟานี่ตัวน้อย ฉันคงสงสัยว่าหัวหน้าแผนกแอบชอบเธอถ้าหากเขาไม่ใช่ผู้หญิง เขาให้เธอสี่ขวดจริง ๆ ด้วย! ไม่มีใครได้รับการปฏิบัติเหมือนเธอเลย…”