เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 649

สีหน้าของแอเรียนเหมือนดั่งกับวลี “ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?” มีชีวิตชีวา

“เอ่อ คุณย่า? คุณรู้ใช่ไหมว่าทิฟฟ์มีคู่หมั้นแล้ว? และเขาไม่ใช่แค่ผู้ชายทั่วไป เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมาร์ค นอกจากนี้ทิฟฟ์ไม่ใช่คนแบบนั้นเลย” เธอโต้แย้ง “จริง ๆ นะ คุณย่า อย่าคิดร้ายกับคนอื่นเพียงเพราะลักษณะนิสัยของเธอเลย เข้าใจไหม? คุณไม่รู้ความลึกของความสัมพันธ์ของเรา ทิฟฟ์กับฉันมีประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวพันกันยาวนาน จะไม่มีฉันในวันนี้หากไม่มีเธอ”

หญิงชรายังคงเย้ยหยันอย่างดื้อรั้น “ที่รัก ทุกคนต่างสวมหน้ากาก เราไม่รู้จักใบหน้าที่แท้จริงของเธอหรอก! อีกอย่าง ใครสน? การอยู่คนเดียวกับผู้ชายของเธอในห้องแบบนั้นก็เป็นธงแดงแล้ว!”

เมื่อล้มเหลวในความพยายามที่จะโน้มน้าวใจคุณย่าของเธออีกครั้ง แอเรียนจึงยอมแพ้ “ก็ได้ ก็ได้ อะไรก็ได้ ทำไมคุณไม่ลองไปเดินเล่นในสวนหลังบ้านหรือทำคัพเค้กให้ตัวเองแทนที่จะคิดทฤษฎีสมคบคิดเกี่ยวกับเพื่อนของฉันล่ะ? ฉันไม่อยากให้คุณทำให้ทิฟฟ์กลัวจนไม่อยากมาเยี่ยมฉันอีก…”

หลังจากที่เธอแวะไปเยี่ยมคฤหาสน์เทรมอนต์ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทิฟฟานี่ก็เชิญชวนธัญญ่าและอายไปช็อปปิ้งอย่างสนุกสนาน หากแอเรียนไม่ถูกบังคับให้อยู่บ้าน เธอก็คงจะลากแอเรียนมาร่วมวงด้วยแล้ว

เนื่องจากอายรู้เรื่องภูมิหลังทางเศรษฐกิจและสังคมที่แท้จริงของทิฟฟานี่แล้ว ทิฟฟานี่จึงละทิ้งข้อจำกัดทั้งหมดและเริ่มกวาดสิ่งของทั้งหมดราวกับว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้เกือบจะทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในห้าง แค่ความคิดที่ก้นลึกของจิตใต้สำนักของเธอที่เตือนเธอว่ามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่กำลังผลาญเงินของผู้ชายของเธอก็ทำให้เธอกลายเป็นคนร้ายได้ เพื่อโต้กลับ ทิฟฟานี่จะต้องใช้เงินทั้งหมดก่อนที่คนอื่นจะใช้มัน

ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนที่ทั้งสามคนจะถือถุงเต็มไม้เต็มมือซึ่งทั้งหมดเป็นของทิฟฟานี่

ธัญญ่าบังเอิญเหลือบเห็นอีเมลแจ้งเตือนจากธนาคารของทิฟฟานี่เกี่ยวกับการใช้จ่ายของเธอและใบหน้าของธัญญ่าก็ถอดสี “ฮะ พระเจ้า เราควรหยุดได้แล้วนะพี่ทิฟฟานี่! เงินที่คุณใช้ไปสามารถดาวน์บ้านได้เป็นหลังเลยนะ!”

ทิฟฟานี่ยังคงไม่พอใจ “ขอร้องล่ะที่รัก จำนวนนี้ไม่เพียงพอสำหรับดาวน์อะไรในเมืองหลวงเลย มูลค่ามันไม่ต่างอะไรจากถั่วเลย! ฟังนะ ตอนนี้ฉันรู้สึกแย่มาก เพราะฉะนั้นเธออย่าเพิ่งห้ามฉันได้ไหม? โอ้! เธอยังคงทำงานที่ บริษัทเอริกอยู่ไหม? เมื่อเร็ว ๆ นี้มีปัญหาอะไรบ้างไหม?”

“อะ-อ๋อ! อืม ไม่" ธัญญ่าส่ายหัว “เอิ่ม ริคกี้ได้คุยกับทุกคนในบริษัท ไม่มีใครรังแกหนูอีกต่อไป โอ๊ะโอ! แถมเขายังให้คนมาสอนหนูออกแบบด้วย!”

เมื่อสิ้นสุดกระบวนการอันยาวนานและพิถีพิถัน ธัญญ่าดูราวกับว่าเธอได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ การแต่งหน้าทำให้ใบหน้าของเธอ ซึ่งดูสบายตาอยู่แล้ว สามารถแสดงความมีชีวิตชีวาที่ซ่อนอยู่อย่างละเอียดอ่อน ผมของเธอซึ่งไม่เคยดัดหรือย้อมมาก่อนกลายเป็นตัวเปลี่ยนเกมเมื่อเธอปล่อยผมลงมา ทิฟฟานี่พอใจกับการแปลงโฉมมากจนทำให้ธัญญ่าเปลี่ยนใส่ชุดใหม่โดยสิ้นเชิง

“เพอร์เฟคมาก!” ทิฟฟานี่อุทานในที่สุด “จากนี้ไป ไปดูบทเรียนการแต่งหน้าบนอินเทอร์เน็ตเพื่อเรียนรู้วิธีการและจำได้ทำเองเป็น เธอจะเรียนรู้ในเวลาไม่นาน! ฉันก็เรียนการแต่งหน้าจากอินเทอร์เน็ตเหมือนกัน โอ้! และเธอต้องใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางเหล่านี้ด้วย เข้าใจไหมที่รัก? พวกมันมีราคาแพงมาก ดังนั้นอย่าปล่อยมันเสียไปโดยไม่ได้ใช้มัน”

ธัญญ่าก้มหน้าด้วยความเขินอายและพึมพำ “โอ้… ขอบคุณนะพี่ทิฟฟานี่”

แม้แต่ตอนนี้ ทิฟฟานี่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะใจของธัญญ่าที่จะย่อตัวลงและก้มศีรษะตลอดเวลา “พระเจ้า เหยียดหลังให้ตรงและมีความภูมิใจหน่อยสิธัญญ่า! อย่าห้อยหัวของเธอตลอดเวลาสิ มันทำให้เธอดูอ่อนน้อมถ่อมตนมากจนผู้คนจะไม่ลังเลที่จะปฏิบัติต่อเธอเหมือนพรมเช็ดเท้า!” เธอดุ “ยังไงก็ตาม ไปกันเถอะ! ได้เวลากินข้าวแล้วเหล่าเพื่อนสาว! ไปกินที่ร้านของผู้ชายฉันกันเถอะ อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ ฉันเลี้ยงเอง!”

การกลับไปที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ทำให้อารมณ์ของธัญญ่าหม่นหมองอย่างรวดเร็ว มันเป็นหนึ่งในสถานที่ที่คุณปู่ของเธอมาก่อนที่เขาจะจากไป ดังนั้นการกลับมาที่นี่จึงนำความทรงจำที่เศร้าโศกกลับมา