เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 660

ในไม่ช้าเธอก็พิสูจน์ได้ว่าเขาทำอาหารอยู่จริง ๆ ผ่านไปไม่ถึงครึ่งวันแต่ดูเหมือนเขาจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว เขาสวมชุดอยู่บ้านที่ทำด้วยผ้าขนสัตว์สีขาวและมีผ้ากันเปื้อนพันรอบเอว เขาดูเหมือนผู้ชายที่ดีจากครอบครัวที่ดี เธอรู้ว่าภาพแห่งความสงบนี้เป็นเพียงเรื่องผิวเผิน

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล หัวใจของเธอเจ็บไปตามเขา เธอก้าวไปข้างหน้าและโอบแขนของเธอรอบร่างกายอันแน่นหนาของเขาและกดใบหน้าของเธอแนบกับหลังของเขาอย่างแน่นหนา “แจ็คสัน…”

แจ็คสันตัวแข็งทื่อและยิ้ม “ทำไมจู่ ๆ ถึงอ่อนไหวแบบนี้? ผมแค่อยากทำอาหารเพราะผมไม่มีอะไรให้ทำ ไปอาบน้ำได้แล้ว อาหารเย็นจะเสร็จในไม่ช้า”

เธอบีบเอวเขาอย่างยั่วยุ “ก็ได้ ฉันจะไปล้างตัวให้สะอาด…”

บางทีมันอาจเป็นผลจากความพยายามของแจ็คสันที่จะปลอบโยนเพราะตอนนี้ทิฟฟานี่รู้สึกมีความสุขขึ้นมาก เธอฮัมเพลงขณะที่เธอลงไปชั้นล่างหลังจากที่อาบน้ำเสร็จและรออาหารเย็นอย่างเงียบ ๆ เธอจ้องไปที่อาหารที่วาววับและหอมกรุ่นทั่วโต๊ะและเกือบจะน้ำลายไหล

“คุณพยายามมากเลยนะแจ็คสัน คุณคงต้องใช้เวลานานในการเตรียมสิ่งเหล่านี้ แต่ที่นี่มีเพียงเราสองคน ไม่จำเป็นต้องฟุ่มเฟือยขนาดนี้ก็ได้ ถ้าเรากินไม่หมดเราจะต้องโยนทั้งหมดนี้ทิ้งนะ”

ดูเหมือนแจ็คสันจะไม่สนใจ “ผมค่อนข้างแน่ใจว่าคุณสามารถกินทั้งหมดนี้หมด มันดูเยอะ แต่จริง ๆ แบบนี้กำลังพอดีกินเลย ผมจะทำให้คุณอ้วนขึ้นอีกครั้ง ถ้าคุณอวบขึ้นอีกหน่อยผมจะได้มีอะไรให้จับได้เต็มไม้เต็มมือขึ้น ถ้าน้อยกว่านี้ผมจะรู้สึกเหมือนกำลังกอดโครงกระดูก”

หัวใจของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยความรัก เธอซัดข้าวไปสองชามอย่างมีความสุข ดังที่ได้กล่าวไปแล้ว สุดท้ายกับข้าวบนโต๊ะถูกเธอซัดเรียบเกือบหมด หลังอาหารเย็นทั้งคู่ก็พากันทำความสะอาดห้องครัวด้วยกันแล้วไปนอนขดตัวบนโซฟาและดูโทรทัศน์ ช่วงเวลาที่เงียบสงบช่างรู้สึกมหัศจรรย์ บรรยากาศแห่งการยั่วยวนโดยไม่ได้ตั้งใจค่อย ๆ ปกคลุมไปทั่วห้อง

ทิฟฟานี่นอนเอาหัวหนุนตักแจ็คสัน เธอไม่ได้สังเกตเห็นความกระหายที่เพิ่มขึ้นทีละน้อยในดวงตาของเขา เมื่อถึงเวลาที่เธอรู้ตัว มือของเขาได้สร้างความรู้สึกอบอุ่นจากการถูที่ท้ายทอยของเธอแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณทำอะไร?”

ในขณะเดียวกันในตึกเทรมอนต์ ทาวเวอร์ในห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุด

มาร์คจ้องไปที่เบอร์นาเด็ตต์ซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเขา ขณะที่เขามีสีหน้าเคร่งขรึมแต่เบอร์นาเด็ตต์กลับดูสงบมาก อ้อมแขนทีไขว้แน่นของเธอเผยให้เห็นถึงความประหม่าที่เธอรู้สึกอยู่ลึก ๆ “คุณเทรมอนต์ ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะใช้แผนล่อซื้อถูก ๆ เพื่อพาฉันมาที่นี่แบบนี้”

มาร์คไม่สนใจ “ผมส่งคำเชิญอย่างเป็นทางการให้คุณแต่คุณหลีกเลี่ยงผม ดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้กำลัง คุณรู้ว่าทำไมผมถึงพาคุณมาที่นี่ ไหนบอกผมซิว่าผมต้องทำอย่างไรเพื่อให้คุณเปลี่ยนเรื่องเล่าของคุณ?”

เธออยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นเบอร์นาเด็ตต์จึงไม่มีทางหันหลังกลับ “เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างฉันและครอบครัวเวสต์ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ฉันไม่อยากคุยกับคุณ”