เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 675

เมื่อเห็นว่าเขาไปนอนบนเตียงจริง ๆ เธอก็ผ่อนคลาย แต่เธอยังคงตกใจอยู่ เธอไม่ชินกับการต้องเปิดประตูทิ้งไว้ระหว่างที่อาบน้ำ แม้ว่าประตูห้องน้ำจะค่อนข้างโปร่งใสแต่ก็มีหมอกหนาที่สามารถปกปิดร่างของเธอตอนอาบน้ำได้ แต่ตอนนี้ เมื่อประตูเปิดอยู่ เธอก็รู้สึกอึดอัดแม้ว่าเขาจะไม่ได้มอง...

เธอปิดประตูลงอีกเล็กน้อยตอนที่เขาไม่ได้มองพลางทิ้งช่องไว้ที่ประตูเพียงครึ่งเดียว

เมื่อเธออาบน้ำเสร็จมาร์คก็ปิดไฟและนอนลง ความมืดจะทำให้นอนหลับได้ง่ายกว่า

แอเรียนอารมณ์ดีอย่างประหลาดและไม่รู้สึกง่วงนอนเลย อาจเป็นเพราะเธอได้กินของที่เธอต้องการจริง ๆ หลังจากที่ไม่มีความอยากอาหารมาเป็นเวลานาน แล้วได้อาบน้ำอย่างสดชื่นหลังจากนั้นด้วย

มันเป็นวันที่หนาวเย็นในฤดูหนาวและผ้าห่มก็ทำให้รู้สึกดีและอบอุ่น ไม่มีอะไรสบายไปกว่านี้อีกแล้ว ทำให้คน ๆ หนึ่งสามารถโยนความกังวลใจทิ้งไปและเพียงแต่เพลิดเพลินกับความสงบและความเงียบนั้น

จู่ ๆ มาร์คก็เอื้อมมือออกไปกอดเธอ “ฉันขอโทษ”

แอเรียนตัวแข็งทื่อ เธอคิดว่าเขากำลังเดือดปุด ๆ และคงจะดีขึ้นหลังจากที่ได้นอน หรือถ้าเขาเปิดปากพูดมันก็คงเป็นการทะเลาะวิวาทกัน แต่ที่ทำให้เธอแปลกใจคือคำขอโทษ เธอสงบสติอารมณ์แล้วถามว่า “คุณขอโทษทำไม?”

เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่คอของเธอ “ฉันเคยคิดว่าเธอกับวิล ซิวาน… เคยมีอะไรกัน”

นั่นคือสิ่งที่เขาคิดอย่างนั้นเหรอ? เขาไม่เคยเชื่อเธอในอดีตเลย ตอนนี้เขาเชื่อเธอหลังจากที่ทิฟฟานี่เปิดเผยความจริงในห้องน้ำร้านชาบูว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับวิลอย่างนั้นหรือ?

เธอพึมพำตอบโดยไม่สนทนาต่อ ดูเหมือนมาร์คจะกังวลและดึงเธอเข้าไปใกล้มากขึ้น “ค-ครั้งนั้น… ทำไมถึงไม่มีสัญญาณ? ฉันไม่เคยทำอะไรเธอก่อนหน้านั้นเลย”

“ปล่อย… ฉันหายใจไม่ออก”

การประท้วงกะทันหันของแอเรียนทำให้เขากลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง เขาปล่อยเธออย่างไม่เต็มใจ “แบบนี้ดีขึ้นไหม? ทุกสิ่งในอดีตเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ดีเอง”

แอเรียนจะไม่ใช้ประโยชน์จากคำขอโทษของเขาและชี้ให้เห็นข้อบกพร่องของเขา แน่นอน เธอยอมรับความปรารถนาดีของเขาว่า “คุณทำผิดมาหลายครั้งแล้วและถ้าฉันทะเลาะกับคุณเรื่องนั้น เรื่องมันคงไม่จบ นอกจากนี้ ฉันไม่เคยเก็บมันไปคิดมากจริง ๆ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้น นอนซะ กว่าคุณจะมีโอกาสได้นอนเร็วแบบนี้หายากนะ”

“อืม” เขาตอบเบา ๆ แล้วเอื้อมมือไปห่มผ้าให้เธอ

หลังจากที่เงียบไปนาน จู่ ๆ แอเรียนก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอ่อนโยนที่หูของเธอ มาร์ค… จูบเธอ! เขาอ่อนโยนมากแต่เธอยังไม่ได้หลับ เธอจึงรู้สึกมันได้ชัดเจนมาก เขาคงคิดว่าเธอหลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ทำเช่นนี้