เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 682

มาร์คเงียบไป เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนจะพูดอีกครั้งว่า “มันไม่จำเป็น มีแค่แจ็คสันเท่านั้นที่รู้ ในตอนแรกฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเล่าให้คุณย่าฟังแต่ฉันรู้สึกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะเก็บการตายของลูกชายของเขาจากเขา อย่าถามเลยแอริ… มีบางสิ่งที่เลวทรามเกินกว่าที่เธอควรจะรู้”

แอเรียนไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้ เธอรู้ว่าเขาจะไม่บอกเธอ เธอจึงถามว่า “แม้ว่าฉันจะยอมกลับมาหาคุณ คุณคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้จริง ๆ เหรอ? ช่องว่างระหว่างเรานั้น… นั่นมันกว้างเกินไป แม้กระทั่งกับลูก มันยังมีอุปสรรคที่เราไม่สามารถผ่านไปได้”

เขาเอื้อมมือออกไปและยกคางของเธอขึ้นพลางมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ

เขาจ้องตรงมาที่เธอและพูดว่า “ในเมื่อฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมาหาฉันแล้วทำไมเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ? เธอจะรักหรือจะเกลียดฉันก็ได้ ฉันจะยอมทุกอย่าง ที่เหลือให้ฉันจัดการเอง ฉันจะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ฉันรักเธอและฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่ได้รักฉันเลย”

เธอสามารถเห็นเงาสะท้อนของเธอในดวงตาของเขาและแสงที่ริบหรี่ คนเราเวลามีความรักตาจะสว่าง มันเป็นความจริง ความรักที่เขามีต่อเธอไม่มีที่สิ้นสุดและอยู่เหนือฤดูกาลต่าง ๆ มากมาย

อย่างไรก็ตาม เธอเพิ่งตระหนักมันในตอนนี้

จูบของเขาลงสู่ริมฝีปากของเธออย่างเป็นธรรมชาติ เธอไม่ได้คัดค้านแต่กลับค่อย ๆ หลับตาลงแทน ขนตาที่สั่นกระพือของเธอทรยศต่อหัวใจที่เร่าร้อนของเธอ

ขณะที่เขาจูบเธออย่างลึกซึ้ง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอได้แยกฟันของเธอด้วยตัวเอง ลิ้นของเธอแตะริมฝีปากเขาอย่างเขินอาย ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยเธอและลุกขึ้นนั่ง

“คราวหน้าฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้ถ้าเธอไม่หยุดฉันนะ ไปเดินเล่นข้างนอกกันเถอะ หิมะหยุดตกแล้ว ฉันจะไปเดินเล่นกับเธอ”

เธอพยักหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ เมื่อเธอลงจากเตียง เขาก็เอื้อมมือออกไปอย่างเป็นธรรมชาติและช่วยเธอลุกขึ้นยืน เธอชมเชยเขาโดยการจับมือเขา มือของเขารู้สึกอบอุ่นกว่าที่เคย

คราวนี้ โดยมีเขาคอยดูแลเธอ เขาไม่ได้จำกัดให้เธอแค่เดินเล่นในสวนแต่พาเธอออกไปที่ถนนข้างนอกด้วย มีถนนที่ลาดยางกว้างใหญ่อยู่รอบด้าน ทั้งยาวและคดเคี้ยว

จู่ ๆ เขาก็กลายเป็นคนช่างพูด แอเรียนจ้องไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่เคยสังเกตว่าคุณช่างพูดได้ขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้น? ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาคุณคุยกับฉันมากกว่าที่คุณเคยพูดมามากว่าสิบปี ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเหรอ?”

เขาไม่เคยสังเกตตัวเองเลย “จริงเหรอ? อันที่จริงฉันเป็นคนช่างพูดแต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าฉันอยู่กับใคร นอกจากนี้… อายุของเราห่างกันสิบปี ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ตอนที่เธอมาถึงคฤหาสน์เทรมอนต์ฉันจะพูดอะไรกับเด็กได้บ้างล่ะ?

ต่อมาเธอโตขึ้นและฉันพยายามจะคุยกับเธอ แต่เธอกลับหลีกเลี่ยงฉันและมองฉันเหมือนกับว่าเธอกลัวฉัน ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอกลัว ดังนั้นฉันคิดว่าฉันควรเพิกเฉยต่อเธอจะดีกว่า”

แอเรียนก้มศีรษะลงและหัวเราะเบา ๆ “ฮี่ฮี่… คุณพูดถูก ฉันไม่เคยรู้ว่าจะต้องคุยอะไรกับเด็กอายุแปดขวบเมื่อฉันอายุสิบแปด คุณได้เจอรักแรกของคุณก่อนที่ฉันจะโตอีก ฉันไม่เคยคาดคิดว่าเราจะลงเอยด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก”

เธอไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้เธอสามารถยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติต่อหน้าเขา ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจระหว่างพวกเขา เธอไม่จำเป็นต้องรักษาความสงบสุขอย่างระมัดระวังอีกต่อไป