เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 772

เมื่อทิฟฟานี่นึกถึงแจ็คสัน เธอก็ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว “ไม่ ฉันไม่ได้คิดถึงเขา! ฉันจะไปกินข้าวกับคุณ แต่ให้ฉันพูดตรง ๆ กับคุณนะ คุณต้องจ่าย ฉันเป็นแค่พนักงานธรรมดา ๆ ที่ค่อนข้างยากจน ค่าเช่ารายเดือนก็ค่อนข้างแพงด้วย…”

อเลฮานโดรยิ้ม “ขึ้นรถเถอะ”

ธัญญ่าที่ไม่รู้จักอเลฮานโดรจึงดูกังวลและเก็บตัว ทิฟฟานี่ขอให้เธอไปนั่งที่เบาะหลังกับอเลฮานโดร ธัญญ่าจึงรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ในทางกลับกัน ทิฟฟานี่ไปนั่งบนที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับ คนขับก็คือเจตต์ เธอเคยพบเขาสองสามครั้งแล้ว ดังนั้นเธอจึงทักทายเขาแบบสบาย ๆ "สวัสดี! เจอกันอีกแล้วนะ”

เจ็ตต์ยิ้มอย่างสุภาพให้เธอก่อนจะหันกลับไปสนใจท้องถนนและขับรถออกไป

อเลฮานโดรไม่ใช่คนช่างพูดและตอนนี้คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน ดังนั้นในรถจึงค่อนข้างเงียบ ในที่สุด ทิฟฟานี่ก็เริ่มสงสัย “เราจะไปกินข้าวกันที่ไหนเหรอ? ให้ฉันพูดตรง ๆ กับคุณนะ ฉันชอบตอบแทนน้ำใจของผู้คน ฉันไม่สามารถให้คุณเลี้ยงข้าวฉันได้เสมอหรอก ฉันต้องเลี้ยงข้าวคุณบ้างด้วย

ดังนั้น คุณไม่ควรพาฉันไปที่ร้านอาหารหรู ๆ และสั่งอาหารราคาแพง ๆ เพราะคราวหน้าฉันอาจจะไม่สามารถเลี้ยงอาหารประเภทเดียวกันนี้ให้คุณได้ ฉันไม่ชอบความคิดที่จะติดต่อกับคนรวยเช่นคุณด้วย เพราะเราอยู่คนละโลกกัน สถานะทางการเงินของเราแตกต่างกันอย่างมาก”

อเลฮานโดรยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “คนรวยไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้หรอก คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน คุณจะรู้ว่าเราจะไปที่ไหนในภายหลังเพราะคุณอาจเคยไปที่นั่นค่อนข้างบ่อยมาก่อน”

มันเป็นความจริงอย่างแท้จริง ในไม่ช้า ทิฟฟานี่ก็รู้ว่าจุดหมายของพวกเขาอยู่ที่ไหน มันคือ ไวท์ วอเตอ ร์เบย์ คาเฟ่

เมื่อถนนเริ่มคุ้นเคยกับเธอ พวกเขาก็เข้าใกล้ร้านมากขึ้นแล้ว เธอก็เริ่มอารมณ์เสียโดยไม่รู้ตัว “อเลฮานโดร คุณตั้งใจมาที่นี่หรือเปล่า? พาฉันมาที่นี่ทำไม?”

รถเข้าจอดที่ริมถนน อเลฮานโดรลงจากรถโดยได้รับความช่วยเหลือจากเจตต์ จากนั้นเขาก็นั่งรถเข็น

“ผมคิดว่าคุณชอบอาหารที่นี่เลยไม่ได้คิดอะไรมาก คุณเลิกกับแจ็คสันแล้วแต่คุณไม่ได้โกรธเขาและเราก็มาที่นี่เพื่อทานอาหาร ทำไมคุณต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และทำให้ตัวเองลำบากใจด้วย?”