เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 799

ธัญญ่าเป็นคนอ่อนโยนโดยธรรมชาติ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่สามารถโกรธได้

“โอ้ ไม่ คุณไม่ได้ทำสิ่งเลวร้ายที่สุดกับฉัน แต่คุณปฏิเสธที่จะให้เสรีภาพฉันในการลงจากรถที่เหม็นอับคันนี้ไม่ใช่เหรอ? ซึ่งมันถือว่าเป็นการกักขังโดยมิชอบด้วยกฎหมายไหม? ฮะ? แล้วเจ้าหนุ่ม ความจริงที่ว่าคุณข่มขู่ทิฟฟานี่ด้วยการใช้ฉันล่ะ?!”

เบคเค็ตเปิดประตูทันที “เอางี้ เราจะแสร้งทำเป็นว่ามันเป็นเรื่องตลกขบขัน ตกลงไหม? แค่โทรหาทิฟฟานี่แล้วบอกเธอว่าคุณโอเค สบายดี ครบ 32 ผมจะส่งคุณกลับทันที ตกลงไหม? แค่แสร้งทำเป็นว่านี่ผมเมาจนเลื้อน โอเค๊?

“เถอะนะธัญ.. ผมพยายามที่จะประสบความสำเร็จในเมืองหลวงมาเป็นเวลาสิบปี สิบปี! ผมแค่อารมณ์เสียไปหน่อย โอเคนะ? อย่าเอาผิดผมเลย ได้โปรด!” เขาลดเสียงลงเมื่ออ้างดังนั้น

“ถ้าผมลงเอยในคุก ผมจะต้องตายแน่ ๆ อนาคตของผมก็จบลงแล้ว! ได้โปรด พ่อแม่ผม… พ่อแม่ผมยังคงรอผมที่บ้านเกิด รอให้ผมนำชื่อเสียงและความภาคภูมิใจกลับบ้าน แต่ผมก็ยังล้มเหลวกับพวกเขา ผมเลยไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว…”

เมื่อครั้งหนึ่งเราเคยถูกกัดแล้ว ครั้งที่สองเราก็จะเขินอาย ธัญญ่ากลัวว่าจะโดนหลอกอีก เธอจึงถามต่อว่า “แต่ที่ผ่านมาคุณมีผลงานที่โดดเด่นมาตลอดไม่ใช่เหรอ? คุณค่อนข้างมีชื่อเสียงในแวดวงการออกแบบอยู่แล้ว นั่นไม่ดีพอสำหรับพ่อแม่ของคุณเหรอ? ไม่ดีพอที่คุณจะกลับบ้านเหรอ?”

“ใช่ แต่มันนานมาแล้ว หลังจากนั้น ไม่มีอะไรที่ผมทำแล้วขึ้นเลย นั่นเป็นปีเดียวที่ผมกลับบ้านเกิดเพื่อพบพ่อแม่ด้วยเงินที่หามาได้และมันก็จบแค่นั้น จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่ได้กลับไปอีก” เบคเค็ตตอบอย่างเศร้าใจ “บางทีนี่อาจเป็นเหตุผล คุณจะพอใจกับการมีชีวิตธรรมดา ๆ ได้ยังไงในเมื่อคุณเคยเป็นอะไรที่มากกว่านั้นมาก่อน? ได้โปรด… ผมขอให้คุณเชื่อผมอีกแค่ครั้งเดียว ได้โปรดเถอะนะ...”

ภายหลังการชักเย่อในใจ ธัญญ่าก็ตัดสินใจว่าเธอไม่สามารถทำลายเขา ท้ายที่สุดเพราะเธอเห็นตัวเองในเบคเค็ต คนนอกที่พยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะได้มีจุดยืนในเมืองนี้ เธอเข้าใจความเจ็บปวดนั้น

“ก็ได้ ฉันจะโทรหาพี่ทิฟฟานี่และบอกเธอว่าฉันไม่เป็นไร ตกลงไหม?” เธอยอมจำนน “แม้ว่าคุณจะไม่สามารถทำงานในอาชีพปัจจุบันของคุณต่อไปได้ คุณก็ยังสามารถลองการค้าอื่น ๆ ได้เสมอใช่ไหม? คุณยังมีโอกาสทำให้มันสำเร็จตราบใดที่คุณไม่กลายเป็นอาชญากรรมอีก ไม่อย่างนั้นทุกอย่างมันจะย้อนกลับมาทำร้ายคุณ”

ข่าวนั้นและเสียงของเธอทำให้ทิฟฟานี่สดชื่นขึ้นเล็กน้อย “เดี๋ยว เดี๋ยว หมายความว่ายังไงนะ? เธอหมายความว่าเธอโอเค? สบายดี? ไม่มีปัญหา? ไอ้โรคจิตนั้นลักพาตัวเธอหรือเปล่า? ที่รัก ฉันแจ้งความกับตำรวจไปด้วยนะ! ฉันแทบจะโทรไปบอกนักข่าวว่าฉันคัดลอกเขาเองแล้ว! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?”

ธัญญ่าเมินเฉยต่อเบคเค็ตก่อนจะพูดขัดกับความปรารถนาที่แท้จริงของเธอว่า “ไม่ ไม่มีอะไรจริง ๆ เขาเมาและส่งข้อความโง่ ๆ ไปเท่านั้น ขอโทษน้า... คุณบอกตำรวจด้วยเหรอ? ถ้าอย่างนั้นหนูจะไปหาพวกเขาและอธิบายเอง หนูสบายดีจริง ๆ หนูจะกลับเร็ว ๆ นี้แหละ!"

เมื่อเธอมั่นใจแล้วว่าธัญญ่าปลอดภัยแล้ว ทิฟฟานี่จึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก “โอ้พระเจ้า! ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่! โอเค พูดตามตรงนะ จากนี้ไปเธอควรอยู่ห่างจากไอ้เบคเค็ต ฮัชแมนที่ไม่มีอะไรดีไว้ เข้าใจไหม?

แม้ว่าเขาจะส่งข้อความนั้นมาเพราะเมา คำพูดเหล่านั้นกล่าวโทษตัวตนของเขามากพอ เขาว่ากันว่าเมื่อคนเราเมา เรามักจะเปิดเพยตัวตนที่แท้จริง! ใครจะไปรู้ ครั้งหน้าเขาอาจจะทำอะไรเกินเลยไปจริง ๆ ก็ได้! ยังไงก็เถอะ กลับมาเร็ว ๆ เลย ฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”