เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 810

ในขณะเดียวกัน อเลฮานโดรไม่ได้มาเพื่อชวนทิฟฟานี่ไปทานมื้อเย็นแต่เขามาเพื่อนำไวน์แดงราคาแพงมาให้เธอสองขวด “ครั้งที่แล้วคุณไม่ได้ไปชิมไวน์ ผมเลยนำมันมาให้คุณ เนื่องจากวันนี้ผมติดธุระที่ต้องทำ เราค่อยไปทานข้าวกันโอกาสหน้าแล้วกันนะ”

ทิฟฟานี่รู้ดีว่าไวน์แดงที่เขานำมาให้นั้นมีราคาแพง ดูจากที่ขนาดลิเลียนยังชื่นชอบมัน ทว่าเธอกลับปฏิเสธอย่างแนบเนียน “ไม่เป็นไร… ฉันไม่ได้ชอบไวน์แดงขนาดนั้น ถ้าคุณให้ฉัน ฉันก็จะไมดื่มมันอยู่ดี เสียดายของเปล่า ๆ คุณเก็บไว้กินเองดีกว่า ฉันจะเลี้ยงมื้อเที่ยงคุณเมื่อคุณกับฉันมีเวลาว่างตรงกัน”

อเลฮานโดรยืนกรานและบอกให้เจตต์ยัดไวน์เหล่านั้นใส่มือเธอ “ผมไม่ชอบถูกปฏิเสธ ผมให้คุณแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกมันเป็นของคุณ ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะดื่มมันส์มาก หรือว่ามันจะเสียของรึเปล่า เท่านี้ก่อน ผมต้องไปแล้ว อีกอย่าง… คุณควรไปเยี่ยมเพื่อนคุณ แอเรียน บ่อยกว่านี้นะ”

ทิฟฟานี่ตกใจ “คุณนี่รู้จักฉันดีมากจริง ๆ … คุณรู้จักเพื่อนฉันและสถานการณ์ของพวกเขา คุณรู้ทุกอย่างเลย”

อเลฮานโดรให้คำตอบแบบไม่ผูกมัด “อย่างที่ซัน ซูเคยบอกเอาไว้ ‘ความรู้มาก่อนชัยชนะ ความสับสนมาก่อนความพ่ายแพ้’ เมื่อเราอยากรู้จักใครสักคน เราควรเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ท้ายที่สุดแล้ว แอเรียนเป็นเพื่อนสนิทคุณ ผมไม่สามารถละเว้นการไม่รู้จักเธอได้”

คราวนี้เธอฉลาดขึ้นและไม่ได้พยายามถามไถ่เขาว่าทำไมเขาถึงต้องการเข้าใจเธอ การถามเขาแบบนั้นเทียบเท่ากับการรอให้ดอกไม้บานอยู่ดี

เมื่อเธอกลับถึงบ้านเธอก็เดินไปที่ระเบียงเพื่อดูต้นไม้ที่อเลฮานโดรได้ให้ไว้กับเธอ มันโตขึ้นแต่ทว่าไม่มีวี่แววว่าดอกไม้จะบานเลย มันเขียวขจีและเขียวชอุ่มเหมือนหญ้าสูง

เธอเพิ่งจะเก็บไวน์แดงเข้าตู้อย่างระมัดระวังเมื่อแจ็คสันโทรมา เธอไม่ได้พักเหนื่อยก่อน เพราะฉะนั้นเธอจึงรับสายแบบหอบ ๆ อีกคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของสายโทรเงียบสงัด

“เป็นอะไร? คุณโทรหาฉันแล้วทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรล่ะ?”