เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 830

ทิฟฟานี่สงบสติอารมณ์และก้มลงหยิบกระเป๋าถือตัวเอง “เอ่อ… ไม่เป็นไร… ฉันสบายดี อืม… ฉันสัญญากับแจ็คสันไว้แล้วว่าจะไปกินข้าวเย็นกับเขา ฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้”

จากนั้นเธอก็หันหลังและเดินจากไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอกลัวอะไรบางอย่าง อีธาน นานมาแล้วตั้งแต่ที่เธอได้ยินชื่อนั้นครั้งสุดท้าย เธอยังคงบอบช้ำ ครั้งหนึ่งเธอเคยรักและเกลียดผู้ชายคนนี้อย่างสุดซึ้ง ผู้ชายคนนี้ได้ผลักเธอลงนรกเอง… เขากลับมาแล้วเหรอ?

แอเรียนและมาร์คมองหน้ากันพลางรู้สึกหนักใจ พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันในหัวข้อนั้นต่อ แมรี่ไม่รู้ถึงสถานการณ์ เธอจึงดึงของแปลก ๆ ออกจากถุงพลาสติกในมือ “แอริ คุณหมอบอกว่าคุณต้องรีบปั๊มนมโดยเร็วที่สุด ตอนนี้หน้าอกของคุณบวมขึ้นหรือยัง?”

แอเรียนเหลือบมองมาร์คแล้วใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนขึ้น “ปะ-เปล่า… ปกติดี… ฉันไม่คิดว่าฉันต้องทำอย่างนั้นในตอนนี้หรอกนะ… ลูกไม่ได้อยู่กับฉันอยู่แล้ว ฉันป้อนเขาไม่ได้อยู่ดี”

"คุณอายเหรอ?" แมรี่ถามด้วยรอยยิ้ม “ฉันเฝ้าดูคุณเติบโตและฉันก็เลี้ยงคุณมาด้วย นายท่านก็เป็นสามีของคุณ มีอะไรให้ต้องอายด้วยเหรอ? มาเถอะ แรก ๆ จะเจ็บแต่คุณต้องทน ในอนาคตมันจะเจ็บทุกครั้งที่คุณให้นมลูก คุณจะต้องชินกับมัน”

แมรี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยแอเรียนดึงเสื้อของเธอขึ้น แต่แอเรียนก็หยุดเธออย่างรวดเร็ว “ไว้ทีหลังนะ… ฉันไม่รีบ… ฉันอยากนอนแล้ว!”

ในขณะเดียวกัน ทิฟฟานี่ก็กลับไปที่คอนโดหลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาลโดยตรง อันที่จริง แจ็คสันไม่ได้โทรหาเธอเลย เธอแค่ใช้มันเป็นข้ออ้างในการซ่อนตัวเอง ในตอนนี้เธอต้องการอยู่คนเดียว เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองจากการจินตนาการได้ ถ้าอีธานกลับมา มันจะมีผลกับเธอไหม? เธอไม่เคยรู้สึกซับซ้อนขนาดนี้มาก่อน

เมื่อถึงเวลาที่แจ็คสันโทรมาในตอนบ่ายสาย ๆ เธอก็ปฏิเสธคำเชิญไปทานอาหารเย็นอย่างงัวเงียโดยบอกว่าเธอต้องการจะนอน เธอเพิกเฉยต่อปฏิกิริยาของแจ็คสันหลังจากที่เธอให้คำตอบนั้นแล้ววางสาย ณ จุดนี้เธอเกือบจะหลับไปแล้วจริง ๆ และดูเหมือนว่าเธอจะลืมตาไม่ขึ้นแล้วด้วย

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างบ้าคลั่ง เธอต้องการลุกขึ้นเปิดประตู แต่ร่างกายของเธอไม่ยอมทำตามนั้น ดวงตาของเธอปฏิเสธที่จะเปิดขึ้น และร่างกายของเธอก็ดูเหมือนจะติดอยู่กับเตียง