เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 911

ธัญญ่าปิดประตูและเริ่มเล่าอดีตของเธอโดยไม่รอช้า “ตอนนั้นฉันยังเด็ก ประมาณสี่ขวบได้ เมื่อผู้คนเริ่มพูดกันว่าพ่อได้ฆ่าคนตาย

“ตั้งแต่นั้นมาพ่อก็หายไปจากชีวิตฉัน แล้วแม่ก็ทิ้งฉันไป ฉันไม่เหลือใครนอกจากคุณปู่ ผู้คนรอบตัวฉันต่างกระตือรือร้นและมีความสุขที่จะคอยเตือนฉ้นว่าเป็นลูกสาวของฆาตกรทุกครั้งที่พวกเขาเจอฉัน

พวกผู้ใหญ่จะคอยห้ามไม่ให้ลูก ๆ ของพวกเขามาเล่นกับฉ้น แล้วหลังจากนั้นพวกเขาก็ตีฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขาปฏิบัติต่อฉันเหมือนเป็นขยะสังคม คุณปู่กลัวว่าทั้งหมดจะทำลายฉันจนเขายอมเสียเงินทั้งหมดที่เขาออมไว้เพื่อพาหนูย้ายออกจากบ้านเกิดและมาเช่าบ้านอยู่ในเมือง

“ตอนนั้นฉันอายุแปดขวบแล้ว แต่ความบอบช้ำจากที่ถูกมองว่าเป็นเพียงลูกสาวของฆาตกรยังคงหลอกหลอนฉัน ฉันไม่อาจหลุดพ้นจากมันได้ ฉันพยายามจะเป็นคนดีมาโดยตลอด ฉันเชื่อฟังคำสั่งสอนของคุณปู่เสมอ

ฉันยิ้มและปฏิบัติต่อทุกคนเป็นอย่างดีเพราะคุณปู่สอนไว้ว่า ไม่ว่าชีวิตของฉันจะเริ่มต้นแย่แค่ไหน ผู้ใดที่ยิ้มย่อมมีโชคมีลาภเสมอ เขาบอกว่าสักวันหนึ่งพระเจ้าจะยิ้มตอบฉ้นเช่นกัน…

ฉันเป็นคนที่หนักเอาเบาสู้ตลอด คนประเภทที่จะไม่กลัวงานหนัก ๆ อย่างที่คนอื่นเขากลัวกัน เพราะฉันเคยไปช่วยคุณปู่ทำงานต่าง ๆ มามากมาย กวาดถนน กรรมกร ทุกอย่าง และทุก ๆ วันฉันจะปรารถนาและฝันว่าสักวันหนึ่งฉันจะเป็นอิสระจากหล่มที่ฉ้นเกิดมา-”

ณ จุด ๆ นี้แจ็คสันก็อดที่จะขัดจังหวะเธอไม่ได้ “เธอบังคับให้ฉันมานั่งที่โซฟานี้เพียงเพื่อที่จะได้มีคนฟังเรื่องเศร้าของเธอเหรอ? คือ ฉันไม่สนเลย คนอย่างเธอไม่สมควรได้รับความสงสารหรือความเห็นใจใด ๆ และเรื่องทั้งหมดที่เธอเคยผ่านมานั้นเหรอ? ไม่ใช่ปัญหาของเรา”

ธัญญ่าหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มอย่างเจ็บปวด “ใช่ ตอนนี้รู้ดีแล้ว คุณจะไม่มีวันยอมรับฉันหรือเด็กในท้อง ฉันแพ้แล้ว ฉันแพ้หมดตัวเลย แต่ถ้าฉันสามารถเริ่มต้นใหม่และลบความผิดพลาดทั้งหมดนี้ได้ คุณจะ… คุณจะกลับมาใจดีกับฉันไหม? คุณจะสามารถมองมันเป็นความผิดพลาดที่โง่เขลาได้หรือเปล่า?” เธอกล่าว

"ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่าทั้งหมดที่ฉันต้องการคือเงินและครอบครองตำแหน่งที่สูงกว่าคนส่วนใหญ่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว เมื่อคุณกับพี่ทิฟฟานี่เข้ามาในชีวิตของฉัน พวกคุณคือดวงดาวที่สว่างที่สุด

ฉันขอโทษที่ฉันตกหลุมรักคุณนะคะพี่แจ็คสัน ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ฉันรักคุณมากจนหนูทำลายความมีน้ำใจที่พวกคุณทั้งหมดมีให้ฉัน ฉันกลัวการต้องอยู่คนเดียว และตอนนี้หนูก็เสียใจแล้ว…”

ความสงสัยของแจ็คสันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เรื่องเหล่านี้จะถูก “ลบ” ไปได้อย่างไร? เว้นแต่ว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ของเขาและคืนนั้นไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก จริง ๆ แล้ววันนั้นแจ็คสันเมามากจนเขาไม่อาจสามารถจำอะไรหลังจากที่เขาหมดสติไปได้