เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 972

แจ็คสันกังวลมากจนไม่กล้าขยับตัว “คุณอย่าทำแบบนั้นได้ไหม? และระวังตัวหน่อย ดูแอเรียนตอนที่เธอตั้งครรภ์เป็นตัวอย่างสิ เธอระวังตัวมากแทนที่จะทำเหมือนว่าเธอไม่ได้ท้อง! คุณรู้อะไรไหม? ผมจะไปนอนห้องอื่น คุณนอนคนเดียวไปเลย ดังนั้นดูแลตัวเองด้วย อย่านอนกลิ้งตกเตียงซะล่ะ”

ทิฟฟานี่ประหลาดใจที่แจ็คสันจะทิ้งเธอไว้คนเดียว “เดี๋ยวก่อนนะ นี่คุณจริงจังเหรอ? ถามจริง? เอ่อ งั้นก็แล้วแต่เลย ถ้ามันจะทำให้คุณมีความสุขก็ไปนอนห้องอื่นเถอะ ฉันจะเพลิดเพลินกับเตียงอันกว้างใหญ่นี้คนเดียว ไปเลย! และปิดไฟก่อนที่จะออกไปด้วย”

แจ็คสันกำลังเดินออกจากห้องนอนในขณะที่มองเธอด้วยสายตาวิตกกังวลทุก ๆ สองสามก้าวระหว่างทาง จากนั้นเขาก็ปิดไฟและปิดประตูก่อนที่จะจากไป

แจ็คสันยอมรับว่าเขาอาจจะทำตัวกังวลมากเกินไปหน่อย แต่เขาก็อดที่จะทำแบบนั้นไม่ได้เมื่อนึกถึงชีวิตใหม่ที่ตอนนี้กำลังฟักตัวอยู่ในตัวเธอ เขาไม่สามารถมั่นใจได้ว่าเขาจะยับยั้งความปรารถนาของตัวเองได้หรือไม่หากพวกเขานอนด้วยกัน อันที่จริงเขาก็แค่กังวลว่าเขาจะสูญเสียการควบคุมตัวเอง และกลัวว่าเขาอาจจะนอนทับท้องของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจในตอนที่เขาพลิกตัวไปมาระหว่างที่หลับอยู่

ผลกระทบที่เกิดจากข่าวการตั้งครรภ์ของเธอไม่สามารถอธิบายได้ แจ็คสันคิดว่ามันคล้ายกับการถูกตีหัวด้วยไม้เบสบอล

กลับมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์ ที่กำลังมีปัญหาบ้างอย่าง นั่นก็คือ สมอร์ได้เรียนรู้ที่จะนอนช้ากว่าที่เคย ตอนนี้ตาโตสีดำเป็นประกายของเขากำลังปฏิเสธที่จะปิดลงแม้ว่าพ่อแม่เขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

แอเรียนมองดูความหงุดหงิดที่เพิ่มมากขึ้นในดวงตาของมาร์คและกลั้นตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าเธอจะพยายามสุดความสามารถแล้ว เธอก็ไม่สามารถทิ้งสมอร์ตัวน้อยที่น่ารักของเธอไว้ตามลำพังเพียงเพื่อที่เธอจะได้ใช้เวลาแบบสามีภรรยากับมาร์คได้อยู่ดี เพราะจริง ๆ แล้วเมื่อพูดถึงจุดยืนในหัวใจของเธอ สมอร์จะชนะมาร์คขาดอยู่แล้ว

สมอร์เริ่มแสดงการปฏิเสธคนที่เขามองว่าเป็นคนแปลกหน้า ด้วยเหตุนี้แมรี่จึงไม่สามารถอุ้มเขาได้ในช่วงหลัง ๆ ที่ผ่านมา เมื่อไม่มีทางเลือก แอเรียนจึงจดจ่ออยู่แต่กับลูกมากจนเธอแอบละเลยมาร์คเล็กน้อยโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

ในทางกลับกัน มาร์คต้องการความเป็นส่วนตัวกลับมาโดยเร็วที่สุด ด้วยเหตุนี้เขาจึงรับบทเป็น ‘บิดาผู้ท้าชิงที่เก่งที่สุดในโลก’ และพาสมอร์ไปเดินเล่นที่สนาม เขากล่อมลูกตัวเองเบา ๆ โดยหวังว่าสมอร์จะหลับไป

ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง มาร์คค่อย ๆ เดินไปหาแอเรียนและถามว่า “ดูให้หน่อยว่าเขาหลับหรือยัง?”

แอเรียนเดินไปข้างหลังมาร์คและมองสมอร์ที่พิงไหล่เขาแล้วหัวเราะคิกคัก “ตาของเขาเบิกกว้างจนโตกว่าตาของคุณอีก!”

การเฝ้าดูเขาเติบโตขึ้นทุกวันทำให้เกิดความกลัวและความกังวลรูปแบบใหม่ในตัวแอเรียน นับตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าเขาเป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิด จิตใจของเธอก็เต็มไปด้วยความกลัวต่อความเป็นไปได้ทั้งหมด

เธอรู้สึกอ่อนไหวต่อสุขภาพของลูกตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ เธอกังวลอยู่เสมอว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ท้ายที่สุด สมอร์ก็ยังเด็กเกินไปที่จะสามารถบอกแม่ของเขาได้เมื่อเขารู้สึกไม่สบายตัว

ความคิดนั้นทำให้แอเรียนปวดใจ

เมื่อในที่สุดมาร์คก็พิสูจน์ตัวเองว่าเขาเป็นผู้ชนะในการแข่งขันทำให้อีกฝ่ายเหนื่อยจนหลับก็เป็นเวลาห้าทุ่มไปแล้ว หลังจากที่วางเด็กทารกลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง มาร์คก็หันกลับมากอดแอเรียนอย่างกระตือรือร้น ทั้งสองคนกลิ้งไปจนสุดขอบเตียง “ในที่สุดฉันก็ได้กอดเธอบ้าง!”

แอเรียนทำสัญญลักษณ์ให้เขาเงียบก่อนที่จะเริ่มปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขา…