เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 975

อเลฮานโดรยังคงตกลงอย่างง่ายดาย "ได้ครับ ผมจะไม่บอกเขาแน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

แอเรียนพยักหน้า เธอลุกขึ้นขณะที่อุ้มเด็กทารกและมองดูเขาจากไป

ขณะที่เจตต์เข็นวีลแชร์ออกไป แอเรียนก็จ้องไปที่ด้านข้างของอเลฮานโดร เธอรู้สึกว่ามันคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่คุ้นเคยกับหน้าตาของเขาเลย มันรู้สึกแปลก ๆ เธอนึกถึงทุกรายละเอียดระหว่างปฏิสัมพันธ์ของเธอกับอเลฮานโดรอย่างระมัดระวัง ตั้งแต่น้ำเสียงไปจนถึงเสียงสูงต่ำ หรือแม้กระทั่งท่าทางต่าง ๆ ของเขา มันรู้สึกแปลกใหม่ไปหมดสำหรับเธอ แต่ทำไมมันถึงยังรู้สึกคุ้นเคยนัก?

เธอไม่สามารถนึกออก ดังนั้นเธอจึงหยุดพยายาม กว่าเธอจะมาถึงที่นี่เธอต้องเดินทางยาวนาน แต่เนื่องจากในร้านกาแฟมีเครื่องปรับอากาศที่เย็นสบายและเธอก็เหนื่อย มันจึงเป็นโอกาสที่ดีในการพักผ่อนและผ่อนคลาย...

สีหน้าของอเลฮานโดรเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีที่เขากลับขึ้นไปในรถ นิ้วที่กำแน่นของเขาแสดงถึงอาการประหม่าของเขา

“ทำไมคุณถึงมาพบเธอด้วยตัวเองถ้าคุณจะกังวลว่าจะถูกจำได้ล่ะครับ?” เจตต์ถามเบา ๆ “ผมมาพบเธอแทนคุณก็ได้”

อเลฮานโดรถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เพราะยิ่งฉันพยายามซ่อนมันก็ยิ่งดูน่าสงสัย เมื่อคิดดูแล้ว ทิฟฟานี่เป็นคนที่รู้จักฉันดีที่สุด แต่เธอไร้กังวลเกินไป เธอไม่มีวันเปรียบเทียบฉันกับคนอื่น แต่แอเรียนนั้นแตกต่างออกไป เธอเป็นคนช่างสังเกตมาก เธอจะสังเกตทุกรายละเอียดปลีกย่อย

ถ้าฉันพลาดแม้แต่นิดเดียว เธอก็จะสงสัยทันที คนที่มีนิสัยเหมือนกันมักจะรวมกลุ่มกันจริง ๆ นะ เธอและมาร์คต่างก็ระมัดระวังและฉลาด แต่โชคดีที่มาร์คไม่รู้อดีตของฉันมากนัก... นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ ฉันจะไม่เจอเธออีก มันเสี่ยงเกินไป”

คนที่มีนิสัยเหมือนกันมักจะรวมกลุ่มกันจริง ๆ เหรอ? เจตต์ไม่ค่อยเชื่อในคำพูดนั้นเลย เห็นได้ชัดว่าทิฟฟานี่และแจ็คสันต่างกันมาก แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าพูดถึงมัน เมื่อถึงจุดนี้ การเอ่ยถึงทิฟฟานี่และแจ็คสันก็เทียบเท่ากับการขุดหลุมศพตัวเอง “แล้ว… คุณจะให้ที่ดินนั้นกับมาร์คจริง ๆ เหรอครับ?”

…

ทิฟฟานี่พักอยู่ที่คฤหาสน์เวสต์ในช่วงสุดสัปดาห์นั้นเนื่องจากลิเลียนบอกว่าเธอไม่ได้อยู่บ้าน เมื่อคืนนี้ทิฟฟานี่นอนดึกมากเพราะเธอมัวแต่ตื่นเต้นอยู่ และเนื่องจากไม่มีใครมาปลุกเธอ เธอจึงตื่นสายมาก เวลา 10.00 น. แจ็คสันก็นำอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้เธอที่เตียง

“ตื่นได้แล้ว ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว”

เธอขยี้ตาและมองดูเวลา “อะไรกันเนี่ย? ทำไมคุณไม่ปลุกฉันให้เร็วกว่านี้? มันจะดูไม่เหมาะสมไหมที่ฉันตื่นสายขนาดนี้?”