เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 995

ทิฟฟานี่หดตัวราวกับลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม ความตื่นเต้นของเธอหายไปทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของแอเรียน “ก็จริง เขามาคนเดียวแน่นอน ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งหรือเก่งกาจในการต่อสู้แค่ไหน เขาก็จะไม่สามารถเอาชนะผู้คนจำนวนมากนี้ได้อยู่ดี

ช่างมันก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ก็ค่อนข้างดึกแล้ว เพราะฉะนั้นนั้นฉันจะไปอาบน้ำก่อน ระหว่างนั้นเธอก็เฝ้าประตูไปก่อนนะ อย่าเปิดประตูให้ใครนอกจากแจ็คสัน หลังจากที่อาบน้ำเสร็จฉันจะมาเฝ้าประตูเอง อย่าหลับก่อนล่ะ”

แอเรียนพยักหน้า “ตกลง เธอไปอาบน้ำเถอะ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น”

...

หลังจากที่รู้ว่าทิฟฟานี่กำลังตกอยู่ในอันตราย แจ็คสันก็เร่งความเร็วของรถเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จริง ๆ แล้วเขาจะต้องใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่เขากลับใช้เวลาเพียงสี่สิบนาทีเพื่อที่จะไปถึงที่คอนโดมีเนียมของเธอ ถ้าไม่ติดว่ารถติดเขาอาจจะถึงเร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ

เมื่อเขาเข้าไปในละแวกนั้น เขาก็สำรวจบริเวณโดยรอบด้วยความระมัดระวัง ดูเหมือนว่าจะมีผู้ชายที่น่าสงสัยอยู่แถว ๆ นั้นจริง ๆ แต่เขาไม่ได้ก่อเหตุและแสร้งทำเป็นไม่รู้ตัวขณะที่เดินไปที่ห้องของทิฟฟานี่

เมื่อพวกเธอได้ยินเสียงเคาะประตู ทิฟฟานี่และแอเรียนก็ต่างตกใจ ทั้งสองคนกลัวมากจนหายใจเร็วขึ้น พวกเธอย่องไปที่ประตูและมองผ่านตาแมว และเพียงแต่เปิดประตูเมื่อเห็นว่าคนที่มาเคาะนั้นคือแจ็คสัน

ทิฟฟานี่ตบหน้าอกตัวเองและบ่นว่า “คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะมาถึงในอีกหนึ่งชั่วโมงหรอกเหรอ? ทำไมคุณถึงมาถึงที่นี่เร็วจัง? ฉันเกือบจะหัวใจวายตายเมื่อคุณมาเคาะประตูอยู่แล้ว”

แจ็คสันพูดอย่างหงุดหงิด “ผมรีบมาที่นี่เพราะผมกังวลว่าคุณจะกลัวยังไงล่ะ คุณบ่นเพราะผมมาถึงเร็วได้ยังไง? เอาข้อความที่อเลฮานโดรส่งมาถึงคุณให้ผมดูหน่อย”

ทิฟฟานี่ยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้เขา เขารับมันด้วยสีหน้าที่ดูหม่นหมอง เห็นได้ชัดว่าเขายังค่อนข้างหงุดหงิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หลังจากที่แจ็คสันอ่านข้อความของพวกเขาและเห็นว่าทิฟฟานี่ไม่ได้พูดคุยกับอเลฮานโดรสนิทสนมเกินไป อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อย

แจ็คสันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ กลับบ้านกับผมดีกว่า ช่วงนี้อย่าอยู่ที่นี่เลย ผมไม่สามารถปกป้องคุณได้ตลอดเวลา และผมก็ไม่สะดวกที่จะขับไปขับมาตลอด นี่เป็นสถานการณ์พิเศษ ถ้าคุณต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ก็อย่าทำให้มันยุ่งยาก”

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่ไปกับคุณซะหน่อย แน่นอนว่าการมีชีวิตอยู่จะต้องสำคัญที่สุด กลับบ้านกันก่อนเถอะ เราค่อยคุยเรื่องอื่น ๆ หลังจากที่เรื่องนี้จบลงแล้ว”

แอเรียนลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของเธอ “ไปกันเถอะแจ็คสัน คุณขับรถมาตั้งไกล ทำไมคุณไม่พักหน่อยล่ะ? ให้ทิฟฟานี่ขับก็ได้ คุณสามารถผลัดกับเธอในภายหลังได้เสมอ ท้ายที่สุดแล้วการขับรถตอนที่เหนื่อยจะไม่ปลอดภัยอยู่ดี ในช่วงเวลาที่คอขาดบาดตายแบบนี้เราควรจะปลอดภัยไว้ดีกว่าต้องมาเสียใจทีหลังนะ”

ริมฝีปากของแจ็คสันกระตุกเล็กน้อย "ลืมไปได้เลย ผมไม่ได้เหนื่อยเลย เพราะฉะนั้นผมจะขับเอง ผมจะยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีกถ้าเธอจะขับ ครั้งสุดท้ายเธอก็ขับรถชนประตูรั้วบ้านผมและยังข่วนรถตัวเองตอนที่เธอถอยออกมาอีก ผมเพิ่งให้คนเปลี่ยนประตูเมื่อวานนี้เอง”