บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 237

เมื่อกลิ่นคุ้นเคยที่เธอได้กลิ่นด้านหลัง ทำให้มาเดลีนรู้ได้ทันทีว่าใครคือคนที่โอบเธอไว้

แต่ทำไมเจเรมี่ถึงมาที่นี่?

เขาพาแจ็คสันมาที่นี่ด้วยไหม?

เด็กคนนั้นอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?

มาเดลีนเริ่มคิดถึงแจ็คสันขึ้นมากะทันหัน จากนั้น เธอขัดขืนและหลบหลีกออกจากอ้อมแขนของเจเรมี่

“นั่นคนใจดีนี่นา!”

ลิเลียนตะโกนเรียกเจเรมี่ใบหน้าที่เป็นสีชมพูของเธอมีรอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏอยู่ขณะที่มองเขา ดูเหมือนว่าลิเลียนจะชอบเจเรมี่มาก

มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่ เขามองไปที่ลิเลียน จากนั้นก็เบนสายตาไปที่มาเดลีน

“ให้เดาว่าฉันตัดสินใจถูกแล้วที่จะออกมาข้างนอกในวันนี้” เขามีความหวือหวาในประโยคของเขา “ทำไมเธอไม่รับสายฉันเลย?”

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นเผยรอยยิ้มแสยะ “ฉันต้องขอโทษด้วย คุณวิทแมน พอดีฉันยุ่งกับการใช้เวลากับเฟลิเป้และลูกสาวของฉัน ฉันไม่มีเวลารับสายที่ไร้ความหมายหรอกนะ”

“สายที่ไร้ความหมาย?” เจเรมี่เลิกคิ้วขึ้น ขณะที่เขาเห็นมาเดลีนหันหลังเดินหนีไปไปกับลิเลียน เขารีบเอื้อมมือไปคว้าแขนของมาเดลีนไว้

มาเดลีนหยุดเดิน “คุณวิทแมน ได้โปรดปล่อยมือ ฉันไม่อยากโดนคุณครอว์ฟอร์ดทุบตีอีกถ้าเธอเห็นเราแบบนี้แล้วหึงขึ้นมาอีก”

เจเรมี่จับจ้องไปที่ใบหน้าของมาเดลีนอย่างตั้งอกตั้งใจ ดวงอาทิตย์ส่องลงมาบนใบหน้าที่ไร้ที่ติของเธอทำให้เธอดูสวยมากจนเปล่งประกายออกมาเธอดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมายรอบข้าง

เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นสายตาของของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลง “ฉันทำให้เธอต้องเดินทางมาหาอย่างไม่ได้อะไรเลยในวันนั้น ฉันต้องขอโทษที่ทำให้อาหารเช้าที่เธอทำให้ฉันต้องถูกทิ้งไป กระนั้น ฉันไม่สามารถปล่อยให้หล่อนตายไปได้หรอกนะ”

'ดีแล้ว แน่นอนอยู่แล้ว'

มาเดลีนแสยะยิ้มอย่างประชดประชัน

‘เจเรมี่ คุณเคยช่วยฉันตอนที่ฉันกำลังดิ้นรนและอ้อนวอนคุณไหม ในขณะที่ฉันกำลังตกอยู่ในความสิ้นหวังห่ะ?

‘คุณไม่เพียงแค่เฝ้ามองฉันถูกทรมานเท่านั้น แต่คุณยังแทงข้างหลังฉันอีกด้วย’

“วีล่า คุณหึงหรือเปล่า?” เขาพูดประโยคนั้นออกมาอย่างหมองหม่น