เมเดลีนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งขณะที่ชำเลืองไปมองประตูห้องน้ำที่ปิดแน่น
“อีกนิดเดียวมันก็จะจบแล้วเจเรมี่ อดทนอีกนิด
“คุณจะปลดปล่อยความเจ็บปวดได้เหมือนที่ผ่านมาไง
“ฉันเป็นหมอของคุณ แต่ฉันก็เป็นเพื่อนคุณด้วย ฉันช่วยคุณได้ อา…”
เมเดลีนได้ยินเสียงของเชอร์ลี่ย์ดังออกมาไม่หยุดจนกระทั่งเธอกระซิบด้วยน้ำเสียงลุ่มหลงเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นเหตุการณ์ภายในห้องน้ำก็เงียบลง
พนักงานมองไปที่ห้องน้ำด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนที่จะหันไปพูดกับเมเดลีน
“ผมเอาน้ำแข็งไปไว้ในห้องน้ำหมดแล้วครับ คุณนายวิทแมน ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมติดต่อเราได้เลยนะครับ”
แล้วเมเดลีนก็ได้สติกลับคืนมาสู่ความจริง “ขอบคุณค่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ” พนักงานยิ้มเล็กน้อยและจากไป
เมเดลีนลากกระเป๋าเดินทางของเชอร์ลี่ย์ไปที่ห้องน้ำ เมื่อเอื้อมมือไปเปิดประตูก็พบว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน
“ฉันเอาของขึ้นมาให้แล้วนะคะ เจเรมี่เป็นยังไงบ้าง?” เมเดลีนถามในขณะที่ไม่มีเสียงตอบรับมาจากข้างใน
“เชอร์ลี่ย์? เชอร์ลี่ย์? เจเรมี่! เจเรมี่!" เธอเริ่มตื่นตระหนก และไม่สามารถทนต่อความเงียบในขณะนี้ได้อีกต่อไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เธอเคาะประตูซ้ำ ๆ จนข้อนิ้วเริ่มแดง
“เจเรมี่!” เมเดลีนรู้สึกว้าวุ่นใจเป็นอย่างมาก และไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป
เธอพยายามเคาะประตูห้องน้ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันเปิดออกในที่สุด
เชอร์ลี่ย์ในสภาพเสื้อผ้าเปียกโชกดูไม่เรียบร้อยปรากฏขึ้นต่อหน้าของเมเดลีน
เมเดลีนผงะ แต่สิ่งที่เธอสนใจมากกว่าในตอนนี้คือเจเรมี่เป็นอย่างไรบ้าง “เจเรมี่อยู่ที่ไหน? เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่ต้องกังวลไปค่ะ คุณนายวิทแมน ฉันจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเจเรมี่” เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันต้องไปหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋า คุณสามารถเข้าไปดูเขาได้ ฉันแน่ใจว่าเขาน่าจะรู้สึกดีขึ้นมากที่มีคุณอยู่ข้าง ๆ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ