บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1424

เมเดลีนขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว ขณะที่ก้าวออกไปเธอก็เห็นใครบางคนที่คุ้นเคยอยู่ตรงทางเดิน

“เชอร์ลี่ย์?” เมเดลีนเรียกออกมาอย่างลังเล

ผู้หญิงที่เดินห่างออกไปเล็กน้อยหยุดเดินแล้วหันมามอง “ใช่ ฉันเองค่ะ คุณนายวิทแมน” เชอร์ลี่ย์ยิ้มและอธิบาย “ฉันลืมของบางอย่างไว้ในห้อง ก็เลยกลับมาหยิบ”

เมเดลีนวิ่งไปหาเชอร์ลี่ย์ ผู้หญิงคนนี้ไม่ต่างจากผู้ช่วยชีวิตของเธอในขณะนี้

“พิษในร่างกายของเจเรมี่กำเริบกะทันหัน คุณเคยรักษาเขาใช่ไหมเชอร์ลี่ย์? คุณน่าจะช่วยเขาได้อีกครั้ง! ได้โปรดเถอะค่ะ ตอนนี้เขากำลังเจ็บปวดมาก!”

ในตอนนั้นสีหน้าของเชอร์ลี่ย์ก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมา “ตอนนี้เจเรมี่อยู่ที่ไหนคะ?”

“ในห้องค่ะ!”

“รีบพาฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!” เชอร์ลี่ย์รีบเดินตามเมเดลีนไป

เมื่อเข้าไปในห้องเมเดลีนก็เห็นว่าเจเรมี่สามารถลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียงได้แล้ว เธอจึงรีบวิ่งไปหาเขาทันที “คุณจะไม่เป็นไรเจเรมี่ เชอร์ลี่ย์บังเอิญกลับมาที่โรงแรมเพราะลืมของเอาไว้ เธอสามารถช่วยคุณได้แน่!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาคมกริบก็หรี่ลง และเมื่อเห็นเชอร์ลี่ย์เดิยเข้ามาหา เขาก็ขยับตัวออกอย่างรังเกียจ

เชอร์ลี่ย์เองก็เห็นความไม่พอใจนั้น แต่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ เธอนั่งลงข้าง ๆ เขาด้วยสีหน้ากังวลแล้วถือวิสาสะวางแขนบนไหล่แกร่ง “ไม่ต้องกังวลนะเจเรมี่ ฉันจะช่วยคุณเอง”

“ไม่ ขอบคุณ เดี๋ยวผมก็ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก” เจเรมี่ปฏิเสธอย่างสุภาพ เขายอมทรมานดีกว่าต้องติดต่อกับผู้หญิงที่มีเจตนาแอบแฝงแบบเธอ

เขาต้องการทำให้เมเดลีนเข้าใจ แต่รู้ว่ามันยากที่จะอธิบายให้เธอฟังในตอนนี้

“ของฉันอยู่ที่ล็อบบี้ชั้นล่าง คุณนายวิทแมนคะ ยาน่าจะอยู่ในกระเป๋าเดินทาง รบกวนคุณช่วยนำมันมาให้ฉันได้หรือเปล่า?” เชอร์ลี่ย์ร้องขอ

เมเดลีนตอบตกลงในทันที “ฉันจะไปเอามันมาเดี๋ยวนี้!”

เธอเหลือบมองเจเรมี่อีกครั้งแล้ววิ่งออกไปทันที โดยไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว

“ลินนี่…” เจเรมี่ต้องการเรียกเมเดลีนไว้ แต่เขาไม่มีแรงพอ

เชอร์ลี่ย์คลี่ยิ้มขณะที่เธอเฝ้าดูเจเรมี่ทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวด “ด้วยสติปัญญาของคุณ คุณน่าจะเดาได้อยู่แล้วเจเรมี่ น้ำหอมที่ฉันให้ภรรยาคุณไม่ใช่น้ำหอมธรรมดาทั่วไปหรอกนะ”

เจเรมี่เบิกตากว้าง แววตานั้นเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ “คุณต้องการอะไรเชอร์ลี่ย์?”

“คุณควรรู้ว่าฉันต้องการอะไร” หญิงสาวยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยมก่อนที่จะโน้มตัวไปซบหน้าเขา “ผ่อนคลายสิคะ ฉันจะปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณได้ยังไง?”

เธอยิ้มขณะที่สัมผัสใบหน้าของเจเรมี่ด้วยความรัก

เจเรมี่หลีกเลี่ยงสัมผัสนั้นด้วยความโมโห “เป้าหมายของคุณคืออะไรเชอร์ลี่ย์?”

เชอร์ลี่ย์จับมือของเขาแล้วยิ้ม “หยุดคาดเดาว่าเป้าหมายของฉันคืออะไรเถอะค่ะ สิ่งที่ต้องกังวลมากกว่าคือภรรยาของตัวคุณเองไม่ใช่เหรอ? เธอเป็นห่วงคุณจริง ๆ นะ ฉันแน่ใจว่าคุณคงไม่อยากให้เธอกังวลมากใช่ไหม?”

เจเรมี่ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเมเดลีนตื่นตระหนกและหวาดกลัว

“คุณไม่มีทางเลือกหรอกเจเรมี่ สิ่งที่คุณทำได้คือเชื่อฟังฉันเท่านั้น” เธอยิ้มอย่างภูมิใจขณะที่หยิบเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋าที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่ห้องน้ำ ...

เมเดลีนไปที่ล็อบบี้และนำสัมภาระของเชอร์ลี่ย์ขึ้นมาบนห้อง

แต่เมื่อเธอกลับมาที่ห้อง ทั้งเชอร์ลี่ย์และเจเรมี่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

เธอรู้สึกสับสนเมื่อจู่ ๆ พนักงานโรงแรมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เมเดลีนกำลังจะถามแต่กลับได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังมาจากห้องน้ำเสียก่อน...