บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 297

รอยยิ้มของมาเดลีนเบ่งบานขณะที่เธอมองหน้าเจเรมี่ คำพูดของเธอทำให้เมเรดิธโกรธจนเส้นเลือดเริ่มปูดขึ้นที่หน้าผาก

“อย่าได้คิดที่จะเข้ามาเป็นมือที่สามของฉันกับเจเรมี่นะ วีล่า ควินน์! ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก แล้วทำไมเขายังจะต้องอยากแต่งงานกับเธอด้วย?”

เหตุการณ์มาถึงขั้นนี้ ในที่สุดเมเรดิธรีบลงจากเตียงด้วยความทุกข์ใจแล้ววิ่งไปหาเจเรมี่ น้ำตาที่คลอเบ้าก็แสดงให้เขาเห็นว่าเธอบอบบางเพียงใด

“เธอโกหก ใช่ไหม เจเรมี่? บอกฉันทีว่าเธอโกหก”

“เธอไม่ได้โกหก” เจเรมี่ไม่ลังเลที่จะตอบมันออกไปและคำตอบของเขาทำให้เมเรดิธตาค้าง

มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างพอใจ “ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไปช่วยฉันไม่ทัน เจเรมี่ วันนี้คุณว่างไหม? ฉันแค่อยากจะขอบคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ”

“ผมว่าง” เขาตอบเบา ๆ หันไปหามาเดลีน “ร่างกายของคุณฟื้นตัวเต็มที่แล้วเหรอ?”

“ใช่ ดีขึ้นเยอะแล้ว” มาเดลีนฉีกยิ้มก่อนจะหันไปมองเมเรดิธโดยสื่อความหมาย “ฉันต้องขอขอบคุณ คุณครอว์ฟอร์ด สักหน่อยแล้ว ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเจเรมี่ห่วงใยฉันมากแค่ไหนถ้ามันไม่เกิดเหตุการณ์ที่น่าวิตกขนาดนั้นที่เธอเป็นคนลากฉันเข้าไป”

เมเรดิธหน้าแดงด้วยความอับอาย เมื่อเห็นเจเรมี่ขมวดคิ้ว เธอเริ่มร้องไห้และเปลี่ยนเรื่อง “ทำไม? ทำไมทุกคนต้องทำร้ายฉันด้วย? ฉันทำผิดอะไร? จะทำให้ฉันถึงตายก่อนใช่ไหมเธอถึงจะยอมหยุด?”

เธอคร่ำครวญ จากนั้นเธอเอามือผลักที่อกมาเดลีนก่อนที่เธอจะวิ่งออกไป

เจเรมี่ใช้มือประคองเอวของเธอไว้ขณะที่เธอสูญเสียการทรงตัว

มาเดลีนพบว่าตัวเองตกอยู่ไหนอ้อมกอดของเจเรมี่อีกครั้ง กลิ่นโคโลญหอมเย็นของเขาทำให้จมูกของเธอสั่นสะเทือน รบกวนการเต้นของหัวใจและการหายใจที่สม่ำเสมอนั่น

เธอประคองตัวเองให้ยืนตรงอย่างรวดเร็ว และดึงตัวเองออกจากการเกาะกุมของเจเรมี่ก่อนที่จะมองไปยังทางที่เมเรดิธเพิ่งวิ่งไป “คุณจะไม่ตามเธอไปเหรอ? จะเป็นยังไงถ้าเธอต้องการที่จะกระโดดตึกอีก...”

เจเรมี่ขัดจังหวะด้วยการเยาะเย้ยเล็กน้อยก่อนที่มาเดลีนจะพูดจบ “ถ้าเธอฆ่าตัวตายจริง ๆ คงมีบางอย่างที่ถูกเตรียมการไว้ก่อนที่เธอจะโดดเหมือนครั้งก่อน”

มาเดลีนตกใจในคำตอบของเขา

เขากำลังบอกเป็นนัยว่าเขามองการเสแสร้งของเธอออก?

“ผมคิดว่าคุณต้องการที่จะขอบคุณผมซะอีก? ไปกันเถอะ” เจเรมี่หันกลับมา

มาเดลีนยืนอยู่ในความคิดลึก ๆ อีกสองสามวินาทีก่อนที่เดินตามเขาไป

มาเดลีนเลี้ยงอาหารเจเรมี่ในที่หรูหราที่สุดแห่งหนึ่งของเกลนเดล

จากนั้น เขาพาเธอมาส่งที่ล็อบบี้ของอพาร์ทเมนต์เมื่อกินเสร็จ

เจเรมี่คว้าข้อมือของมาเดลีนไว้ขณะที่เขามองเธอปลดที่คาดเข็มขัดรถออก พร้อมที่จะลงจากรถ

“คุณวิทแมน?” มาเดลีนหันกลับมาและมองชายคนนั้นอย่างสับสน

“ไม่ใช่เจเรมี่เหรอ? เราวนกลับไปที่จุดเรียกคุณวิทแมนตั้งแต่เมื่อไหรกัน?” ริมฝีปากบางของเขากระซิบที่ข้างหูของเธออย่างมีเสน่ห์ รอยยิ้มสบาย ๆ ของเขาถูกแต่งแต้มด้วยรอยเปื้อนของความสนุกสนานขับให้เขามีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้น

มาเดลีนยิ้มกว้าง “ถ้าอย่างนั้น เจเรมี่ มีอะไรอีกไหม?”

“คุณรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังสื่อถึงอะไรกับคำที่คุณบอกกับ เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ไปแบบนั้น?” เขาถามด้วยสายตาที่อธิบายไม่ได้

มาเดลีนกระพริบตา “ฉันแค่พูดความจริง แต่ฉันขอโทษถ้าฉันทำให้คุณและคนรักของคุณไม่สบายใจ คุณวิทแมน”

“ผมไม่ต้องการคำขอโทษของคุณเลย” เจเรมี่ดึงมาเดลีนเข้ามาใกล้

มาเดลีนพบว่าตัวเองอยู่ห่างจากดวงตาที่ลึกล้ำของเจเรมี่เพียงไม่กี่นิ้วแล้ว ลมหายใจของทั้งสองผสมกัน

“ผมอยากแต่งงานกับคุณ วีล่า”

“ ... ”

หัวใจมาเดลีนเต้นผิดจังหวะเพราะคำพูดเขา

เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองจะลุ่มหลงไปกับคำพูดของเขา

บางทีการที่จะเกลียดใครสักคนได้ คุณต้องรู้สึกเหมือนพวกเขาเช่นกัน

มุมปากของมาเดลีนยกขึ้นอย่างน่าขันขณะที่เธอปฏิเสธเขา “คงต้องโทษโชคชะตาแล้วนะ คุณวิทแมน คุณมีเมเรดิธที่รักของคุณอยู่แล้ว ในขณะที่ฉันกำลังจะเป็นเจ้าสาวของเฟลิเป้เร็ว ๆ นี้” เธอตอบอย่างแผ่วเบา พลางขมวดคิ้ว การแสดงออกของเธอถูกเสริมสร้างให้ดูว่าเธอกำลังเสียดาย

“ฉันรู้สึกขอบคุณที่พ่อแม่ที่ให้รูปร่างหน้าตานี้เป็นขวัญ ไม่เช่นนั้นคุณจะไม่มีวันมาเป็นแสงสว่างให้ฉันได้เห็นชัด คุณวิทแมน แม้ว่าคุณจะเกลียดรูปลักษณ์นี้สุดหัวใจก็ตาม ”