บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 296

แม้จะพยายามหาข้ออ้างอย่างดีที่สุดในตอนนี้มาอธิบายยังไงกับเขาก็ตาม เจเรมี่ยังมองเธอด้วยสายตาที่ผิดหวังและมีความสงสัยปนอยู่ในนั้น

“เจเรมี่…”

“คุณไม่มีอะไรเลยที่เหมือนกับเมื่อครั้งที่เราทั้งคู่ยังเป็นเด็ก” เจเรมี่พูดเสียดสี “มันมาถึงจุดที่ผมอดคิดไม่ได้ว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวกันกับที่ผมเคยเจอในตอนเด็ก”

ดวงตาของเมเรดิธหดตัวลงอย่างกังวลกับคำพูดของเขา “เป็นไปไม่ได้! ฉันคือลินนี่ของคุณ เจเรมี่!”

“ลินนี่” เจเรมี่มองเมเรดิธอย่างครุ่นคิดขณะที่เขาเอ่ยชื่อเธอออกมาก่อนจะดึงแขนของเขากลับจากการเกาะกุม “ผมจะตรวจสอบให้ละเอียดกว่านี้ คุณก็ควรจะหวังไว้ว่ามันจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ”

“...” เมเรดิธพูดไม่ออกขณะที่เธอยืนอยู่ที่เดิม เธอเเฝ้ามองขณะเจเรมี่หันหลังจากไป เธอขบกรามแน่นพร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิด

เจเรมี่จะไม่มีทางรู้ว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!

...

สองวันต่อมา มาเดลีนลงนามในเอกสารสำหรับการออกจากโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยก่อนที่เธอจะเดินตรงไปยังห้องที่เมเรดิธพักฟื้นอยู่

ขณะยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอได้ยินเสียงที่นุ่มนวลเอโลอิสที่พูดกับเมเรดิธ ความรักของแม่ที่เอโลอิสทำหน้าที่นั้นไม่มีมีวินาทีไหนที่ขาดตกบกพร่องเลย หัวใจของมาเดลีนจับเป็นก้อนแน่นขณะที่เธอรับฟังมันทั้งหมด

แม่แท้ ๆ ของเธอกำลังปกป้องปีศาจที่น่ากลัวและแสนชั่วร้ายคนนี้อยู่

ทันใดนั้นเอโลอิสได้เปิดประตูออกมา มาเดลีนรีบหันหลังไปซ่อนอยู่ข้างมุมกำแพง จนกระทั่งเธอแน่ใจว่าเอโลอิสเดินไปไกลพอสมควรแล้วเธอก็ค่อย ๆ ย่องเข้าไปที่ห้องของเมเรดิธ

สีหน้าของเมเรดิธน่ากลัวทันทีที่เห็นมาเดลีน เธอผิดหวังที่ไม่ใช่เอโลอิสที่เป็นคนเปิดเข้ามา

“วีล่า ควินน์!”

“ใช่ตัวเป็น ๆ เลยล่ะ” มาเดลีนยกยิ้มขึ้นอย่างเชื่องช้าขณะที่เธอเข้าไปในห้อง “อะไรกัน? เธออยู่คนเดียเหรอ? ฉันคิดว่าาเจเรมี่จะอยู่กับเธอซะอีก รู้งี้ฉันไม่มาดีกว่า”

“...” มุมปากของเมเรดิธกระตุก “ระวังคำพูดหน่อย วีล่า เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงมาเรียกเจเรมี่แค่ชื่อเท่านั้น? เธอต้องการมาบอกอะไรที่มีความหมายมากกว่านั้นไหม?”

“ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันอยากเจอเจเรมี่ ฉันก็เลยมาหา”

“แก…”

“จิ๊ ไม่อยากจะเชื่อเลย ใช่ไหม เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ว่าเธอจะเป็นคนที่มาตกหลุมพรางที่วางไว้ให้ฉัน มันจะอธิบายว่าเป็นเหตุการณ์ที่สนุกสนานหรือหน้าสยดสยองกันแน่?”

มาเดลีนยิ้มเยาะ ใบหน้าที่ดูสูงส่งของเธอกวาดไปทั่วใบหน้าที่มืดมนของเมเรดิธ

“นั่นเป็นวิธีที่ทำให้ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เสียชีวิตในครั้งสุดท้าย ใช่ไหม? ด้วยน้ำมือของเธอเอง? แต่ฉันหวังว่าเธอจะจำไว้ว่าฉันไม่ใช่มาเดลีน ฉันจะไม่นอนนิ่งอยู่เฉย ๆ ให้เธอมาทรมานฉันหรอก ฉันจะหยุดใช้วิธีการเล่นสกปรกถ้าฉันเป็นเธอ เมเรดิธ เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันสักนิด”

“หุบปากซะ ยัยสารเลว!” เธอพูดแทงใจเมเรดิธขณะที่ผู้หญิงคนนั้นคว้าถ้วยน้ำและโยนมันใส่มาเดลีนแบบรับความจริงไม่ได้

มาเดลีนหลบได้อย่างง่ายดาย

ทว่า อะไรกันที่ทำให้เมเรดิธคิดไม่ถึงว่าเจเรมี่จะมาปรากฏตัวในขณะนั้น!

เขาเพิ่งเดินเข้ามาที่ประตูกลับโดนแก้วโยนใส่ร่างเขา เศษแก้วปลิวว่อนเฉียดหน้าเขาและไปโดนเส้นผมแทน

“เจเรมี่!” เมเรดิธร้องออกมาด้วยความตกใจ เลือดที่ใบหน้าของเธอเริ่มแห้งเหือดไป

มาเดลีนโน้มตัวเข้าหาเจเรมี่ทันทีด้วยความตกใจ “คุณมาแล้ว เจเรมี่ ฉันเกือบจะคิดว่าฉันจะไม่มีชีวิตอยู่เจอคุณอีกแล้ว”

เธอเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนม น้ำเสียงของเธอมีความออดอ้อนที่เพิ่งแสดงออกมาครั้งแรกเมื่อเธอสบสายตาขึ้นมามองชายคนนั้นที่ดูตกตะลึงเล็กน้อยอยู่ตอนนี้

ตรงกันข้ามกับเจเรมี่ ดวงตาของเมเรดิธเบิกกว้างด้วยความตกใจ “วีล่า ควินน์! เธอเรียกคู่หมั้นของฉันว่าอะไร? ทำไมเธอถึงมองคู่หมั้นของฉันแบบนั้น?”

“ก็เจเรมี่บอกให้ฉันเรียกเขาอย่างนั้น” มาเดลีนยิ้มอย่างไร้เดียงสา

“ว่าไงนะ?” ดวงตาตะลึงของเมเรดิธเบิกกว้างอีกครั้ง

มาเดลีนเอาแขนของเธอพาดไหล่ของเจเรมี่อย่างยั่วยวน ดวงตาของเธอเป็นประกาย “บางทีคุณควรอธิบายให้ คุณครอว์ฟอร์ด ฟังตรงนี้นะ เจเรมี่ ทุกสิ่งที่ฉันพูดคือเรื่องจริง โอ้ แล้วคุณยังบอกอีกว่าคุณเต็มใจที่จะยกให้ฉันเป็นภรรยาของคุณแล้วนั่นฉันควรตอบตกลง ใช่ไหม?