บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 298

มองเข้าไปในดวงตาที่ซับซ้อนและยากที่จะอ่านของเจเรมี่ มาเดลีนดึงแขนตัวเองกลับมาก่อนที่จะลงจากรถอย่างทันที

เธอยิ้มออกมาอย่างไร้กังวลรู้สึกได้ถึงทุกสายตาที่เขามองตามเธอเมื่อออกจารถมา

ในที่สุดนายก็ได้เห็นตัวตนที่แท้จริงที่น่ารังเกียจของเมเรดิธแล้วใช่ไหม เจเรมี่?

‘โอ้พระเจ้า มันสายเกินไปแล้ว’

‘มันสายเกินไปแล้วกับบาดแผลที่ฉันมีจะไม่มีวันหาย นายอาจต้องการใช้คนที่ฉันเป็นอยู่ในตอนนี้เพื่อปลอบประโลมความรู้สึกผิดในใจของนายได้ อย่างนั้นฉันจะเป็นคนผลักนายไปสู่ความตายของนายเอง’

…

เจเรมี่กลับรถหลังจากที่เขามองดูร่างที่เดินออกไปของมาเดลีนอย่างช้า ๆ จนหายไปจากสายตา

เขาซื้อดอกกุหลาบ 88 ดอกและเดินไปที่สุสาน

มีเรื่องมากมายที่เขาอยากจะพูดออกมาแต่ในตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าหลุมศพของเธอคำพูดพวกนั้นกลับถูกกลืนหายไป

ผ่านไปสักพัก เขาพึมพำออกมา “บางทีฉันอาจจะพาผู้หญิงคนนั้นมาพบเธอหากโอกาสมาถึง ฉันแน่ใจว่าเธอจะต้องประหลาดใจแน่ ๆ ที่เห็นว่ามีใครบางคนที่ดูเหมือนเธอขนาดนั้นอยู่บนโลกนี้”

การมองของเขามีความหมายเมื่อจ้องไปที่ชื่อบนหิน แสงอันอบอุ่นของดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงโอบล้อมตัวเขา แต่ทว่ามันไม่สามารถขัดเงาดำที่มุมส่วนลึกในใจของเขาไปได้

หลังจากที่กลับมาจากการไปเยี่ยมหลุมศพแล้ว เจเรมี่ได้ทำการสืบสวนตรวจสอบเกี่ยวกับเหตุการณ์ในการลักพาตัวของวีล่า

คนพวกนั้นยอมรับว่าพวกเขาแต่ละคนสนุกกับเมเรดิธ พวกเขาทั้งสี่คนระบุว่าเมเรดิธเต็มใจที่จะร่วมวงด้วย

ความรู้สึกรังเกียจคลื่นไส้อย่างรุนแรงได้ถูกเพิ่มขึ้นเมื่อเจเรมี่ได้ยินคำสารภาพ

เธอเต็มใจ?

เขารู้ดีว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อในผลของการตรวจสอบครั้งนี้

เมเรดิธเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาตกหลุมรักและเป็นคนเดียวที่เขาเก็บไว้ลึก ๆ ในใจราวกับว่าเธอเป็นความลับ

แต่ตอนนี้ความจริงหลังจากความจริงถูกเปิดเผยว่าเมเรดิธน่ากลัวเพียงใด เจเรมี่รู้สึกท้อแท้และพบว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อเธอได้อีกแล้ว

นี่เธอยังเป็นลินนี่ที่เขาเคยเจอบนชายหาดเมื่อหลายปีก่อนจริงเหรอ?

ทำไมเธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

เจเรมี่ได้รับสายโทรศัพท์จากคุณนายวิททแมน บอกให้ไปเยี่ยมเมเรดิธ

เธอวางสายก่อนที่เขาจะตอบกลับด้วยซ้ำ

ในขณะที่เขาสืบสวนคดีนี้ในทางเทคนิค มีบางอย่างที่เขายังเข้าไม่ถึงอยู่

ใครเป็นคนส่งที่อยู่มาให้เขากันแน่? คน ๆ นั้นระบุที่อยู่ของวีล่าพร้อมกับบอกให้เขาไปช่วยเธอ

เมื่อเขาพยายามที่จะหาเบาะแสเกี่ยวกับคนคนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้รับข้อมูลใด ๆ

เจเรมี่กลับไปที่บ้านเพื่อไปดูรูปแต่งงานระหว่างเขากับมาเดลีน มันควรจะแขวนไว้เหนือเตียงของเขาแต่ตอนนี้ถูกโยนทิ้งกระเด็นไปที่อื่น พายุแห่งความโกรธได้ก่อตัวขึ้นภายในตัวเขาทันทีส่งผลให้ใบหน้าของเขาดำมืดสนิท

เขาก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องนอนขนาดใหญ่

เขาไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้ามาเลยนับตั้งแต่มาเดลีนจากไป แม้กระทั่งทำความสะอาดเขายังทำมันเองกับมือ

ไม่เพียงแค่ประตูห้องถูกเปิดออกเท่านั้น แต่ยังมีเสียงหัวเราะคิกคักดังออกมาจากข้างในอีกด้วย

ความโกรธของเขาทวีคูณเพิ่มขึ้นตั้งแต่เห็นทางเข้าไปในห้อง เมื่อเข้ามาในห้องนอน เขาก็เห็นภาพเมเรดิธนอนลงบนเตียงของเขากับมาเดลีนที่เคยนอนกันมาก่อนนั้น พื้นที่สะอาดชิ้นสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้มาเดลีนตอนนี้กลับมัวหมองไปหมด

“คุณกลับมาแล้วเหรอคะ เจเรมี่” เมเรดิธยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

เมื่อระงับความโกรธที่มีอยู่ได้แล้ว เจเรมี่เลยถามเธอขึ้น “ใครให้คุณเข้ามาที่นี่?”

ทุกคำพูดของเขาเย็นชาจนเมเรดิธเองสะดุ้งทุกคำที่เขาพูด เธอโวยวาย แล้วเธอก็เหลือบมองไปที่ห้องน้ำอย่างขอความช่วยเหลือ “เจเรมี่ ฉัน—”

“แม่เอง! เป็นคนปล่อยให้เมเรดิธเข้ามา ไม่พอใจงั้นเหรอ? มาลงที่แม่สิ!”