จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 45

บทที่ 45 เธอยังคงไร้เดียงสา

ยิ่งพูด สีหน้าของหวางเจิ้นเวย ยิ่งโหดเหี้ยม

แต่หวางเม่ยอวู กลับกัดริมฝีปากแน่น ดูเหมือนเซ็กซี่ ในความเป็นจริงมันทำให้คนรู้สึกเศร้าใจ

ขณะนี้ เสียงที่หนักแน่น ทันใดนั้นก็ดังก้องในหูของทุกคน

“นายท่านของตระกูลหวาง หวางเจิ้นเวยไปอยู่ตรงไหน?”

ตามเสียงที่จบลง ชายชราผอม พร้อมพวกจำนวนหนึ่ง ปรากฏต่อสายตาทุกคน.

เฉินจิ้นมองออกไปตามเสียง มองเห็นคนเดินมา มุมปากยิ้มขึ้น

ตอนนี้เขาค่อนข้างเข้าใจแล้ว บนโลกใบนี้ สำหรับบูโดบนโลกถูกแบ่งออกแล้ว

ก่อนหน้านี้คือฮุยโสง เหอซานเป็นต้น จัดอยู่ในยอดฝีมือกังฟูของต่างประเทศ

ปีศาจลามกเม่ยอวูซิน ผู้ดูแลตระกูลหวางอย่างหวางเจิ้นเวย ตลอดจนสูชิ่งหรุงที่ถูกเขาฆ่าตาย กลับจัดอยู่ในพลังภายในขั้นสูง ก็คือสำเร็จขอบเขตของบูโดขั้นสูง！

และชายชราเฮยซินที่ถูกเขาตัดแขนแล้วหลบหนีไป ก็จัดอยู่ในยอดฝีมือสูงสุดของขั้นปรมาจารย์จ่วย

และคนที่มาในเวลานี้ ก็มีความสามารถเช่นเดียวกับชายชราเฮยหยวน ถึงจะเป็นยอดฝีมือในขั้นปรมาจารย์จ่วย

หลังจากที่หวางเจิ้นเวยได้ยินเสียง ก็อึ้งไปก่อน

ตามด้วย ความปีติยินดี

เขามองดูคนที่มา ที่เป็นหัวหน้า กลับเป็นหนึ่งในผู้นำสูงสุดของตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง เจิ้งเทียนเฉิง

นี่คือขั้นปรมาจารย์จ่วยตัวจริง

ยิ่งไปกว่านั้น อยู่ในสถานะนี้มานานกว่าสิบปีแล้ว ความเป็นปรมาจารย์ไม่บังเกิด ใครที่เข้ามาประลอง พลังน่ากลัวแน่นอน

ณ ขณะนี้ หวางเจิ้นเวยที่เดิมทีแทบจะบ้าคลั่ง เหมือนกับมองเห็นหนทางรอดยังไงอย่างนั้น

รีบตะโกนทันที：หวางเจิ้งเวย คาราวะคุณเจิ้ง！”

เจิ้งเทียนเฉิงพาคนเดินเข้ามา สำหรับเฉินจิ้นและคนอื่นๆ เขาทำเหมือนมองไม่เห็น

แต่มองไปที่หวางเจิ้นเวย ขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้?”

หวางเจิ้นเวยพูดอย่างเคารพทันที “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะไอ้เด็กเปรตนั่น ฆ่าลูกชายของผม ตอนกลางคืนยังแอบเข้าห้องเม่ยเอ๋อ โดนผมจับได้ แต่ก็คิดไม่ถึงว่า พลังของเขา เหนือความคาดคิดของผม ตระกูลหวางสู้ไม่ได้ อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณเจิ้ง！”

เจิ้งเทียนเฉิงด่าในใจว่าสวะ ไม่ว่าตระกูลหวางจะยังไง ก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในเศรษฐีของเมืองเจียงโจว คิดไม่ถึงว่าแค่เด็กเมื่อวานซืนก็จัดการไม่ได้

แต่การแสดงออก กลับไม่ได้ว่าอะไร ถึงยังไง เขาก็คือพ่อของหวางเม่ยอวู

“คุณหนูหวางไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เจิ้งเทียนเฉิงถาม

นี่ถึงจะเป็นเรื่องที่เขาเป็นห่วง

วันนี้ เจิ้งตงหยางจู่ๆก็รู้สึก ต้องทลายขั้นปรมาจารย์ เกินกว่าที่คาดไว้ เร็วกว่าเกือบหนึ่งปี อีกทั้งยัง มีความคาดหวังอย่างมาก

เขาได้รับคำสั่งให้รีบมาเจียงโจวกระทันหัน จะต้องรีบพาหวางเม่ยอวูกลับตระกูลเจิ้งในเมืองหลวง

“วางใจเถอะ เม่ยเอ๋อ และยังบริสุทธิ์อย่างแน่นอน！”

หวางเจิ้นเวยก็รู้ว่า ที่เจิ้งเทียนเฉิงถามหมายความว่ายังไง ในความเป็นจริงไม่ได้เป็นห่วงความปลอดภัยของหวางเม่ยอวู แต่คือร่างกายหยวนหยินของเธอยังอยู่หรือเปล่า

พอได้ยิน เจิ้งเทียนเฉิงถึงได้ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

แล้วก็มองไปที่เฉินจิ้นและเม่ยอวูซินสองคน “เดิมที ก็เป็นแค่คนนอก ฉันไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องของตระกูลหวาง แต่ในเมื่อไว้รับการไหว้วานจากผู้ดูแลตระกูลหวาง บวกกับ นายคิดจะล่วงเกินคุณหนูหวาง ไม่งั้น นายสองคน ตัดแขนตัดขาตัวเองเถอะ ฉันจะไม่เอาเรื่องก็ได้！”

เจิ้งเทียนเฉิง ทำตัวสูงส่ง ราวกับผู้พิพากษายังไงอย่างนั้น

เฉินจิ้นยังไม่ได้พูดอะไร ปีศาจลามกเม่ยอวูซิน กำลังจ้องมองไปที่เจิ้งเทียนเฉิงอย่างไม่เกรงกลัว “เดิมที ก็เป็นแค่คนรับใช้ ฉันไม่ควรทำอะไรเกินหน้าเกินตาเจ้านาย แต่ทนดูตัวตลกกระโดดไปกระโดดมาไม่ไหวจริงๆ บวกกับ นายดูถูกฉันได้แต่จะดูถูกเจ้านายฉันไม่ได้ ดังนั้น พวกนาย ควักลูกตาและตัดลิ้นตัวเองเถอะ ฉันจะไม่เอาเรื่อง！”

กล้าเหยียดหยามเฉินจิ้น ก็หมายความว่าเหยียดหยามปีศาจลามก

ไม่ว่านายจะเป็นใคร ก็ไม่ได้ทั้งนั้น！

เฉินจิ้นมองไปที่ปีศาจลามกเม่ยอวูซินแวบหนึ่ง แสดงถึงความชื่นชอบในแววตา

คนนี้ เหมาะกับรสนิยมของเขา ยังเหมาะกับการเป็นปีศาจ！

หวางเจิ้นเวยเห็นฉาก รอยยิ้มบนใบหน้า ยิ่งดุร้ายมากขึ้น

โม้ไปเถอะ

บ้าคลั่งเถอะ

พวกแกยิ่งไม่เห็นคนตระกูลเจิ้งในสายตายิ่งดี

ถึงตอนนั้น จะให้พวกแกค่อยๆสัมผัส ความโกรธของขั้นปรมาจารย์จ่วยเถอะ

เป็นไปอย่างที่คิด พอได้ยินคำนั้นของเม่ยอวูซิน สีหน้าของเจิ้งเทียนเฉิงหมองคล้ำลง

ในฐานะที่เป็นตระกูลเจิ้งในเมืองหลวงหนึ่งในตระกูลชั้นสูง บวกกับพลังขั้นปรมาจารย์จ่วยของตัวเอง หลายปีมานี้ ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน แต่ไหนแต่ไรคนอื่นต้องเคารพ อยู่ข้างนอก เขาเองก็ลืมไปนานแล้ว ไม่มีใครกล้าต่อกลอนกับตนเองนับประสาอะไรกับการทำให้ตนเองอับอาย

“ดีมาก ในเมื่อพวกแกรนหาที่ตาย ฉันสามารถสนองความต้องการของพวกแก！”

ในใจของเจิ้งเทียนเฉิง จะทำให้เม่ยอวูซินและเฉินจิ้นสองคนนี้ คาดโทษตาย

แต่ว่า เขากลับไม่ได้ลงมือทันที ตอนนี้ยังมีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า

เจิ้งเทียนเฉิงมองไปที่หวางเจิ้นเวย พูดเสียงเข้มว่า “คุณหนูหวางอยู่ที่ไหน?เย็นนี้ ฉันจะพาเธอกลับตระกูลเจิ้ง！”

หวางเจิ้นเวยก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ เขาคาดการณ์ได้ตั้งนานแล้ว

ไม่งั้น ตระกูลเจิ้งก็คงไม่ส่งขั้นปรมาจารย์จ่วยมาโดยไม่บอกสักคำหรอก

ถึงยังไง แม้ว่าจะเป็นผู้สืบทอดคนสำคัญของตระกูลเจิ้งในเมืองหลวงนับร้อยปี ขั้นปรมาจารย์จ่วยนั้นก็ไม่ใช่จะอ่อนแอ