เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 219

บทที่ 219 หนึ่งหมื่นปะทะหนึ่งล้าน!

ในช่องการถ่ายทอดสด มีคอมเม้นวิ่งผ่านบนหน้าจอมากมาย

ไม่มีใครคิดว่าเจ้าเวรกรรมจะชนะได้ ทุกคนล้วนคิดว่าเป้าหมายหนึ่งหมื่นคนนี้จะต้องตายทุกคนแน่…

เพราะความแตกต่างมีมากเกินไป หนึ่งหมื่นกับหนึ่งล้าน นี่มันบ้าบออะไรกัน?!

แม้ว่าทุกคนจะได้รับการฝึกฝนจนมีความสามารถถึงขั้น 1 คน รับมือ 100 คนได้ แต่ว่าหนึ่งต่อร้อยกับหมื่นต่อล้านมันไม่เหมือนกันหรอกนะ…

การเปลี่ยนแปลงเชิงปริมาณทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ

เจ้าเวรกรรมฆ่าคนร้อยคนได้ ฆ่าคนนับพันได้ หลอกคนนับหมื่นไปตายได้ แต่ว่าเขาจะสามารถฆ่าคนนับล้านได้งั้นเหรอ?!

แน่นอนว่าไม่…

เจ้าเวรกรรมตายแน่ ต่อให้เป็นเทพเซียนมาจุติ ก็หมดหนทางแล้ว!

ในเวลานี้ สงครามเริ่มขึ้นแล้ว!

“ดาบพิชิตมังกร กระบี่สวรรค์ อยู่แค่เพียงเอื้อมมือ ทุกคน…บุก!”

เสียงตะโกนของผู้คนนับล้านสั่นสะเทือน แผ่บรรยากาศปกคลุมไปทั่วผืนฟ้า เมื่อเผชิญกับสถานการณ์นี้ ผู้คนนับหมื่นที่รอคอยในการต่อสู้เต็มรูปแบบ แต่ละคนต่างสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างต่อเนื่อง ระงับความตื่นตระหนกในหัวใจของเขาก่อนจะจับอาวุธในมือแน่น เหงื่อออกทั่วร่างกายอย่างประหม่า

แต่ไม่มีผู้ใดถอยแม้คนเดียว!

“พี่น้องทุกคน ฉันจะเริ่มบุกให้พวกนายเอง!”

ระยะห่างของทั้งสองทัพอยู่ที่สองพันเมตร ซูเย่โบกดาบเล่มเขื่องในมือ พลันส่งเสียงตะโกน แล้วขี่เฉิงหวงบุกเข้าไป

“เมามายหลับพับกลางสนามรบสหายอย่าได้นึกเยาะข้า แต่โบราณมามีกี่คนหนอกลับคืนเรือน ฮ่า…ๆๆ!”

เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วฟ้า หนึ่งคน หนึ่งสัตว์พาหนะ บุกทะยานเข้าสู่ทัพหนึ่งล้าน

ฉึก!

เสียงดาบดังขึ้น ท่วมท้นไปกับเสียงตะโกนสังหารและเสียงฝีเท้าของผู้คนนับล้าน

เสี้ยววินาทีทั่วทั้งผืนฟ้า ฟ้าร้องกึกก้อง อัสนีฟาดฟัน ดาบกระบี่พุ่งตรงมาประกายแสงพาดผ่าน ราวกับหยดน้ำในมหาสมุทรรวมตัวกันเป็นเกลียวคลื่น…พุ่งเข้าจู่โจมซูเย่ที่กำลังขี่เฉิงหวงอยู่

ทันใดนั้นภายใต้เงาดาบ หนึ่งคน หนึ่งสัตว์พาหนะราวกับเข้าสู่เมืองร้าง ทุกที่ที่ก้าวผ่าน…ก็มีประกายแสงเย็นวูบวาบ

หลายสิบคนถูกฟันร่างขาดในทันที ร่างกายจางหายไปจากที่เดิม พุ่งชนราวกับสว่านไฟฟ้าที่หมุนจนสุดขั้ว บดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เมื่อเห็นฉากที่ปรากฏเบื้องหน้า เป้าหมายหนึ่งหมื่นคนที่กำลังรอการต่อสู้ก็ถูกกระตุ้นจนเลือดในตัวของพวกเขาเดือดพล่านทันที บุกทะยานเข้าไปฆ่าหลายร้อยคน

ซูเย่หันกลับมาและพุ่งตัวออกจากฝูงชนนับล้าน

ในตอนที่ทุกคนคิดว่าซูเย่กำลังถอยหนี เขาก็พุ่งกายเข้าไปในกลุ่มคนอีกครั้ง

แล้วสังหารคนนับร้อย

ซ้ำไปซ้ำมา เป็นเช่นนี้ถึงสิบครั้ง…ยับยั้งฝีเท้าของทัพใหญ่ที่กำลังบุกเข้ามาได้

ครั้งที่ 11

ไม่ได้มีเพียงเขาเท่านั้น เบื้องหลังยังมีผู้คนนับหมื่นที่มีจิตวิญญาณการต่อสู้เต็มเปี่ยม ประกอบเป็นกระบวนทัพรูปแบบต่าง ๆ อยู่เบื้องหลังเขา

“ฆ่ามัน!”

ทุกคนต่างโห่ร้องดังลั่น

แม้เสียงจะไม่ดังเท่าผู้ล่านับล้าน แต่บรรยากาศที่แผ่ออกมาไม่ต่างกันเลย แข็งแกร่งกว่าเสียด้วยซ้ำ!

เพราะพวกเขาพร้อมที่จะสละแม้ชีวิต!

ตู้ม…!!!

สองทัพเริ่มปะทะกันอย่างดุเดือด

ที่ด้านหลัง…ไป๋จือหรานประกาศคำสั่งที่สอง ซึ่งประกาศได้ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า…

“กระบวนทัพนกเป็ดน้ำร่วมมือกับการโจมตีของกระบวนทัพรูปลิ่ม กระบวนทัพจันทร์เสี้ยวขยายแนวหน้าเพื่อต่อต้านศัตรูที่ล้อมรอบทั้งสองด้าน ห้ากระบวนทัพหานซิ่นตีกระบวนทัพฝ่ายตรงข้าม และกระบวนทัพจัตุรัสคอยร่วมมือกับกระบวนทัพอื่นๆ!”

ทุกคนเห็นแล้ว ผู้เล่นธรรมดาไม่เข้าใจ แต่หัวหน้ากระบวนทัพทุกคนเข้าใจได้ทันที…

สั่งกระบวนทัพของเขาอย่างรวดเร็วเพื่อแปรกระบวนทัพที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า กระบวนทัพสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็ก ๆ ที่มีผู้คนเพียงหนึ่งหมื่น กลายเป็นหนามแหลมคมนับไม่ถ้วนในทันที และบุกทะลวงเข้าไปในกลุ่มผู้ล่าที่หนาแน่นอย่างดุเดือด

เสี้ยววินาที…เสียงร้องของความเจ็บปวดและความตื่นตระหนก และเสียงวิ่งหนี กลบเสียงแห่งการฆ่าฟันไปจนหมด…

ทุกคนที่กำลังรับชมการถ่ายทอดสด พวกเขาต่างตกตะลึงกับฉากตรงหน้า

พวกเขาทั้งหมดเป็นคนสมัยปัจจุบัน เคยเห็นฉากรบพุ่งในสงครามโบราณเสียที่ไหน แต่ตอนนี้เบื้องหน้าพวกเขาราวกับการรบพุ่งในสนามรบสมัยโบราณอย่างสมบูรณ์แบบ…

ท่ามกลางการสู้รบอันดุเดือดระหว่างสองทัพ พวกเขาเห็นคนถูกตัดมือตัดเท้าฟันหัวขาด…!

แม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงเกม เป็นแค่ภาพลวงตา แม้ว่าผู้เล่นทั่วไปทุกคนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดก็ตาม แต่ทว่าการต่อสู้อันดุเดือดที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขายังคงทำให้ทุกคนตกใจอย่างสุดซึ้ง

พวกเขาเพิ่งเข้าใจ สงครามที่พวกเขาคิดเอาไว้ กับสงครามที่แท้จริงอันทรหดไม่เหมือนกันเลยสักนิด!

หนึ่งนาที 10 นาที 30 นาที 1 ชั่วโมง……

ข้อความสั่งข้อความแรก 3 ข้อความ 6 ข้อความ 10 ข้อความ…

ผู้ชมทุกคนมองดูฉากเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย…หนึ่งหมื่นคนแม้ว่ากำลังคนจะเริ่มน้อยลงเรื่อย ๆ แต่กระบวนทัพยังคงไม่สั่นคลอน

ไม่มีใครคิดว่าพวกเขาจะยืนหยัดได้นานขนาดนี้ ยิ่งไม่คิดว่าพวกเขาจะฆ่าศัตรูเลือดไหลนองเป็นสาย…

สองชั่วโมงผ่านไป… ยังคงไร้ผลแพ้ชนะ…

ระหว่างสงครามที่ดุเดือด…ค่ายกลนกเป็ดน้ำถูกตีพ่าย

จางจงหมิงอยู่ตรงกลาง ถือดาบมือใหม่อยู่ในมือ เผชิญหน้าหลายกับคนร้อยคนที่ปิดล้อมเขา แต่ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย

“ฮ่า…ๆ วันนี้ฉันไม่ใช้ดาบเวหาหรอกนะ!”

“มาสิ มาฆ่าฉันสิ!”

“ดาหน้ากันเข้ามา!”

จางจงหมิงโบกดาบมือใหม่ในมือของเขาพลางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พลันทะยานเข้าไปในฝูงชนที่ปิดล้อมเข้ามา ปล่อยให้ทักษะการต่อสู้ที่ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวนับไม่ถ้วนโจมตีตัวเขา เขายังโบกดาบในมือเพื่อฆ่าฟันคนจำนวนมาก จะตายก็ตายไปด้วยกัน!

ซูเย่อยากจะเข้าไปช่วยแต่ไม่ทันเสียแล้ว และเมื่อเขาเห็นจางจงหมิงสู้จนตาย ดวงตาของเขาก็สั่นไหวอย่างรุนแรง เขารีบทะยานเข้าสู่กองทัพศัตรูอีกครั้ง ทุกที่ที่เข้าก้าวผ่านล้วนมีกองกระดูก!

ห่างออกไปไม่ไกล กระบวนทัพรูปลิ่มขนาดใหญ่ถูกล้อมโดยผู้คนนับไม่ถ้วนอย่างบ้าคลั่ง

กระบวนทัพรูปลิ่มพลันสลายตัวลงราวกิ่งไผ่ที่แตกหัก…

“กระบวนทัพรูปลิ่มถูกตีแตก เปลี่ยนไปตั้งกระบวนทัพนกเป็ดน้ำ!”

คำสั่งอันดับที่ 34 ของไป๋จือหรานส่งมาปรากฏบนท้องฟ้า…

กระบวนทัพรูปลิ่มที่เกือบจะมอดม้วย เริ่มสลายตัวลง ตั้งเป็นกระบวนทัพนกเป็ดน้ำหลายกระบวนทัพในทันที และพุ่งออกไปแต่ละทิศอย่างบ้าคลั่ง

ทันใดนั้นก็มีคนหันมาโจมตีไป๋จือหรานในระหว่างการต่อสู้อันดุเดือด…

แสงดาบส่องผ่านดวงตาของไป๋จือหราน ในขณะที่หลบการโจมตีนั้น หน้ากากที่สวมบนใบหน้าของเธอหลุดออกมาเผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามของเธอ