เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] นิยาย บท 224

บทที่ 224 โหมดไล่ฆ่าสิ้นสุด พวกเราชนะแล้ว!

สามกิโลเมตร…สองกิโลเมตร…หนึ่งกิโลเมตร

อาณาเขตเริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ พื้นที่ที่พวกซูเย่สามารถขยับได้ก็น้อยลงเรื่อยๆ

“ฆ่ามัน!”

“ตายแล้วไงวะ!”

“ฮ่าฮ่า!! สะใจโว้ย!!” สามพันคนเผชิญหน้ากับศัตรูนับไม่ถ้วน ต่อให้ตนเองถูกโจมตีอย่างรุนแรง ต่อให้กระบวนทัพถูกตีพ่ายโดยศัตรูที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาก็ยังคงไม่รู้สึกตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ยังคงเปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญ

ผู้เล่นธรรมดาเองก็หวังว่าตัวเองจะได้เลื่อนเลเวลอีกสักหนึ่งขั้น…

โดยเฉพาะเจ้าเวรกรรม ฆ่าเขาได้ก็จะได้รางวัลมากมายซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้เล่นทุกคนปรารถนา!

การเผชิญหน้าตั้งรับการโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ทั้งสามพันคนลึก ๆ ก็มีความกดดันอยู่

แม้กระทั่งซูเย่ ในสถานการณ์เช่นนี้เขาก็รู้สึกกดดันไม่น้อย ชายหนุ่มคิดอยากจะปกป้องทุกคนให้สุดความสามารถ แต่คนที่บุกเข้ามาอย่างบ้าคลั่งมันมีเยอะมากเกินไป ฆ่าไม่หมดสักที!

กระบวนทัพถูกตีแตกครั้งแล้วครั้งเล่า เหล่าผู้กล้าล้มลงบนพื้นพร้อมรอยยิ้มอีกคนแล้วคนเล่า…

ห้านาที…สิบนาที…ยี่สิบนาทีผ่านไป…

ทุกคนยังคงยืดหยัด! ท่ามกลางกลุ่มคน เมื่อเห็นว่าฝ่ายของตัวเองมีคนตายเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และผู้ล่ายังบุกทะลวงมาอย่างดุดัน ไป๋จือหรานใช้คำสั่งสุดท้าย

“ระบวนทัพโล่กลม!”

เมื่อเห็นคำสั่งบนท้องฟ้า ทุกคนก็ตั้งกระบวนทัพทันที ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องมีหัวหน้ากระบวนทัพอีกต่อไป ทุกคนรวมตัวกันทั้งหมด

ภายในเสี้ยววินาทีคนสองพันคนก็ตั้งกระบวนทัพรูปวงกลมเพื่อป้องกันซ้อนกันสองชั้น ผลัดเปลี่ยนกันตั้งรับศัตรูที่โจมตีมา ในขณะเดียวกันก็หาโอกาสบุกฆ่าไปด้วย

แต่ผู้ล่ามีจำนวนมากเกินไป จู่โจมไม่เว้นระยะเลยแม้แต่น้อย หลังจากฝืนทนกันได้ไม่นาน กระบวนทัพวงนอกก็ถูกตีแตก

“ทุกคนบุก!”

“อีกไม่กี่นาทีเท่านั้น ตายก็ต้องตายอย่างกล้าหาญ!”

เมื่อเห็นกระบวนทัพถูกตีแตก คนที่เหลือหนึ่งพันคนไม่เพียงไม่ถอยกลับ แต่ยังโจมตีตอบโต้กลับไป…แต่ละคนโจมตีอย่างดุดันแบบไม่คิดชีวิต ฆ่าคนเพื่อยื้อเวลาให้สหายร่วมรบที่อยู่เบื้องหลัง

“พี่น้องเรา บุกไปด้วยกัน ฆ่าไม่เว้น!” เมื่อพันคนเห็นดังนั้นจึงบุกฆ่าขึ้นไป อย่างไม่สนใจกระบวนทัพอีกต่อไป

ห้านาทีหลังจากนั้น ในตอนที่อาณาเขตถูกย่อเหลือห้าสิบเมตรสุดท้าย สงครามที่ดุเดือดก็ถึงเวลาปิดฉากลง…

ผู้ที่ยืนอยู่ในเขตปลอดภัยจนถึงเวลาสุดท้ายมีเพียงหนึ่งพันคน!

มีประกาศเด้งขึ้นมาบนท้องฟ้า

“โหมดไล่ฆ่าสิ้นสุด!”

จบลงแล้ว?

ทุกคนหยุดทุกการกระทำทันที ผู้เล่นธรรมดาต่างมองไปที่คนที่เหลือพันคนอย่างเสียดาย อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง!

“สิ้นสุดแล้ว…”

“พวกเราชนะแล้ว? พวกเราชนะแล้ว!!!!!”

“ฮ่าๆๆๆ!! ฉันอยู่จนจบด้วยโว้ย!”

“มาสิ…แน่จริงก็เข้ามา…เข้ามาฆ่ากูดิ!”

ทุกคนกระโดดกอดกันอย่างดีใจ ดีใจที่ตัวเองยืนหยัดมาจนถึงตอนสุดท้าย ดีใจที่ยังมีชีวิตรอด ทุกคนล้วนแสดงความตื่นเต้นและความซาบซึ้งใจออกมา

ซูเย่ถอนหายใจอย่างโล่งอก…

ในยามนี้ มีประกาศหนึ่งฉบับเด้งขึ้นมาบนท้องฟ้า

“ผู้เล่นที่เคารพ เกมจะสิ้นสุดภายในห้านาที กรุณาเตรียมออฟไลน์ด้วย ขอให้เป็นวันที่ดี ”

ซูเย่กำมือคารวะทุกคนพลางกล่าว “ศึกครั้งนี้ ขอบคุณทุกคนมาก”

เมื่อได้ยิน

ไป๋จือหราน ไป๋จือเหยียน ซูชือ จินฟานและคนอื่น ๆ ต่างแย้มยิ้มแล้วคารวะตอบกลับ

“พวกเราต่างหากที่ควรขอบคุณนาย…”

“ถ้าไม่ใช่ในครั้งนี้…ชีวิตนี้ของพวกเราคงไม่ได้สัมผัสเลือดในกายที่เดือดพล่านและความเชื่อมั่นแบบนี้”

“ขอบคุณนายเหมือนกัน ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของพวกเรามาตลอด และชี้นำพวกเราไม่ให้หันหลังกลับ”

พวกเขาทุกคนขอบคุณซูเย่อย่างจริงใจ

ไม่มีการนำของคน ๆ นี้ พวกเขาคงไม่ได้มีความมุ่งมั่นกล้าหาญถึงเพียงนี้ พวกเขาได้พิสูจน์แล้วว่าตัวเองเป็นวีรบุรุษ วีรสตรี!

“ต่อไปถ้าถ้าต้องการความช่วยเหลือขอแค่เพียงส่งข้อความมาหาฉันก็พอ ไม่บ่ายเบี่ยงแน่นอน”

ซูเย่ทำมือคารวะให้ทุกคนอีกครั้งและกล่าวอย่างหนักแน่น

“เช่นกัน!”

ทุกคนเอ่ยตอบพร้อมกัน แล้วประสานมือคารวะตอบ

และหลังพูดคุยกันพร้อมรอยยิ้ม ทุกคนก็ออฟไลน์ลง

ที่เหนือท้องฟ้าขึ้นไป ณ ยอดเขาสูง

ทุกคนในเกมต่างก็ออฟไลน์ไปหมดแล้ว ผู้บัญชาการทั้งหกถึงได้ละสายตามาจากการสำรวจก่อนจะพยักหน้าให้กัน

“ความสามารถของผู้ถูกเลือกเหล่านี้ไม่ไหวเลย…แต่มีความสามัคคีกันดี” เจียงซานในฐานะที่เป็นผู้บัญชาการเขตฮัวตงยิ้มแย้ม แล้วเอ่ยสรุป

“ไป๋จือหราน มีความเป็นผู้นำ ซูเย่มีความสามารถพิเศษ มีพลังต่อสู้ และกลยุทธ์ในการรับมือสงครามที่ดูเหมือนว่าจะงัดมาใช้ได้ไม่หมดไม่สิ้น เหนือความความหมายมากจริง ๆ”

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

“เขตฮัวตงของนายน่าสนใจดีนะ” ผู้บัญชาการเขตซีเป่ยถอดหายใจหัวเราแล้วกล่าวต่อ “แต่ว่า เด็กน้อยเขตซีเป่ยของฉันก็มีเข้าท่าอยู่บ้าง”

“จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิด แต่ฉันขอเตือนทุกท่าน” หลานหลาน ผู้บัญชาการเขตซีหนานมุ่นคิ้วพลางกล่าว “พวกที่หันอาวุธใส่พวกเดียวกันเองจะต้องรีบกำจัดออกไป คนเหล่านี้เมื่อจวนตัว ใครก็ไม่สามารถหยั่งรู้ได้ว่าพวกเขาจะสร้างเรื่องอะไรอีก…เก็บไว้ก็รังแต่จะเป็นภัยร้าย…”

“ใช่แล้ว”

“ฉันเห็นด้วย”

“คนพวกนี้ไม่ควรเก็บไว้จริงๆ”

“ความเป็นคนสุดจะหยั่งรู้โดยแท้ พวกเขาผ่านด่านนี้ไปไม่ได้ ถูกลิขิตไว้แล้วว่าไม่ใช่ผู้ที่เราต้องการ”

ผู้บัญชาการคนอื่น ๆ ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะทำการออฟไลน์ เพื่อไปดำเนินเรื่องต่อ

……

บอร์ดเกม ทันทีที่ออฟไลน์ก็ระเบิดลงทันที

“ทำไมวะ?!”

“ทำไมถึงทนอยู่ต่ออีกห้านาทีไม่ได้ ทนอีกแค่ห้านาทีเจ้าเวรกรรมก็จะตายแล้ว!”

“น่าเสียดาย น่าเสียดายเกินไปแล้ว ต่อให้เจ้าเวรกรรมจะเก่งแค่ไหนก็ไม่รอดไปจากวงพิษที่ย่ออาณาเขต รอพวกมันใกล้ถูกพิษตาย ฉันค่อยแทงมันหนึ่งที รางวัลก็จะตกเป็นของฉันแล้วแท้ๆ!”