เดี๋ยวจะเจอดี คุณสามีตัวเเสบ นิยาย บท 7

ฉันโยนเสื้อผ้าที่อยู่ในมือใส่หน้าของจังเฉิง“คุณคิดว่าคุณสลับเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันแล้วฉันจะจำไม่ได้เหรอ?”

พูดพลาง ก็ไปฉีกชุดที่อยู่บนตัวของหลินหลิง“ทำไม?แย่งผู้ชายของคนอื่นก็ไม่พอแล้ว แม้แต่เสื้อผ้าที่ฉันเคยใส่ก็อยากจะแย่ง ทำไมแกหน้าด้านแบบนี้!”

หลินหลิงถูกการกระทำของฉันจนตกใจกลัว รีบจับท้องของตัวเองไว้และหลบด้านหลังจังเฉิง

จังเฉิงนำเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวโยนทิ้งลงบนพื้น ดึงฉันเอาไว้ไม่พูดจา ยังสะบัดแขนมาตบหน้าฉัน

ทั่วทั้งร่างกายฉันชะงักลงทันที ฉันอยู่กับจังเฉิงมาเจ็ดปี ทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหน เขาไม่เคยจะลงมือกับฉันสักครั้ง ตอนนี้เป็นเพราะว่าเรื่องนี้ถึงตบหน้าฉัน

หลินหลิงที่อยู่ด้านหลังจังเฉิงมองฉันด้วยความสะใจ

เห็นได้ชัดว่าจังเฉิงก็ชะงักไปเหมือนกัน รีบหาคำแก้ตัว“เธอบ้าเกินไปแล้ว ฉันกลัวว่าเธอจะทำร้ายถึงลูกในท้องของหลินหลิง”

ตบนี้ ทำให้ความรักที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยของฉันที่มีต่อเขาสลายหายไปหมด

ถ้าหากพูดว่า ตอนนี้ฉันยังดื้อรั้นที่จะรักษาชีวิตแต่งงานนี้ไว้ นั้นคือฉันหัวแข็งไม่อยากให้ตำแหน่งกับเมียน้อย และที่สำคัญที่สุดคือ ฉันยิ่งเห็นหน้ากากที่แท้จริงของจังเฉิงมากขึ้น

เวลาที่ผู้ชายไร้ความปรานี ก็คือไร้ความปรานีจริงๆ ถ้าหากว่าฉันหย่า ความไร้ปรานีของจังเฉิงยังแบ่งความรับผิดให้ฉันจ่ายหนี้ครึ่งหนึ่ง

เพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันให้เพื่อนสนิทฉันช่วยตรวจสอบก่อนแล้ว จังเฉิงไม่รู้ดำเนินเรื่องยังไง อย่างไรก็ตามหาหลักฐานในการโอนทรัพย์สินระหว่างแต่งงานของเขาไม่เจอ และยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาซื้อบ้านให้เมียน้อย แสดงให้เห็นว่าเขาได้คิดแผนนี้มาก่อนแล้ว

ฉันตกอยู่ในภวังค์ ไม่รู้ว่าจังเฉิงกับหลินหลิงออกไปเมื่อไหร่ แต่เมื่อฉันได้สติกลับมา พวกเขาก็นั่งรถหนีไปแล้ว ความโกรธของฉันยังอัดแน่นอยู่ในใจ นานมากฉันก็ยังกลืนความโกรธนี้ไม่ลง

ฉันนั่งยองๆลงบนพื้น ความเจ็บปวดภายในใจเหมือนถูกบีบหัวใจ จนเจ็บปวดรุนแรงมาก

สุดท้ายฉันถูกเซิ่งซื่อหาวดึงขึ้นมาจากพื้น รอยตบที่อยู่บนหน้าของฉันเห็นชัดเจนมาก มือของเขาค่อยๆลูบแก้มที่ได้รับบาดเจ็บของฉัน หรี่ตาลง ถามด้วยน้ำเสียงอันตราย“ใครทำ?”

“จังเฉิง”พูดพลาง ในใจฉันรู้สึกกล้ำกลืน กอดเซิ่งซื่อหาวร้องไห้ออกมา

ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันแสดงออกว่าเข้มแข็งมาโดยตลอด น้อยมากที่จะร้องไห้ฟูมฟาย บางทีนี้เป็นครั้งแรกที่เซิ่งซื่อหาวได้เห็น บางทีความสัมพันธ์เป็นชู้แบบนี้ของฉันกับเซิ่งซื่อหาว ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาให้ฉันพึ่งพาชั่วคราวได้

ร้องไห้จนเหนื่อย เซิ่งซื่อหาวพาฉันไปขึ้นรถ หลังจากนั้นก็ให้กระดาษเช็ดหน้าฉัน

“เรื่องเล็กแค่นี้เธอก็เป็นถึงขนาดนี้?”เขาเลิกคิ้วขึ้น หัวเราะฉัน

“เสื้อผ้าที่คุณซื้อถูกจังเฉิงมอบให้กับเมียน้อย คุณดูทำไมเขาถึงหน้าด้านขนาดนั้น”ฉันสูดลมหายใจเข้า ในขณะเดียวกันก็เช็ดน้ำตา

“เขาไม่ได้เพิ่งจะไร้ยางอายมาสองสามวันนี้ และเสื้อผ้าชุดเดียวคุ้มค่ากับการยั้งสติไม่อยู่ของเธอ?”