เดี๋ยวจะเจอดี คุณสามีตัวเเสบ นิยาย บท 8

“ยังชอปปิง?สองสามวันมานี้เธอใช้เงินไปห้าถึงหกหมื่นแล้ว ใช้ไม่ได้จริงๆ”

ฉันกำลังจูบกับเซิ่งซื่อหาว ในหูได้ยินเสียงโมโหของจังเฉิงกระแทกเข้ามา ฉากนี้ พูดว่าไม่ตื่นเต้นก็คือหลอก

การกระทำเงียบๆของฉันกับเซิ่งซื่อหาวทำให้ทั้งสองคนมองเห็นแล้ว ภายในลิฟต์ นอกจากฉันจูบกับเซิ่งซื่อหาวแล้ว ก็เหลือเพียงแค่เสียงลมหายใจ

ในใจฉันรู้สึกเป็นสุขมากที่ได้แก้แค้นอย่างลับๆและรวดเร็ว ฉันกำลังแก้แค้นต่อหน้าคุณ แต่ทว่าจำฉันไม่ได้ ความรู้สึกดีแบบนี้ ทำให้ความกลัดกลุ้มที่อัดแน่นอยู่ในใจของฉันหายไปเยอะมาก

หลังจากรอให้ลิฟท์เปิด ทั้งสองกระวีกระวาดร้อนใจอยากจะออกไป และในที่สุดจูบยาวนานระหว่างฉันกับเซิ่งซื่อหาวก็สิ้นสุดลง

ฉันผลักเขาพร้อมกับหอบหายใจ“ถ้าหากว่าคนยังไม่ไป ฉันต้องเป็นคนแรกแน่นอนที่ถูกจูบจนขาดออกซิเจน”

“เธอระบายอากาศหายใจไม่เป็นเอง”

ขณะที่กำลังพูดประตูลิฟต์ก็เปิดออก ฉันรู้สึกขี้ขลาดขึ้นมา และไม่อยากออกไป

เซิ่งซื่อหาวกลับมารุนแรงเหมือนเดิม จับเอวของฉันและอุ้มท่าเจ้าหญิงขึ้นมา ฉันหายใจเบาๆ ซุกหน้าลงไปที่หน้าอกของเขา

ระหว่างทางฉันได้ยินเสียงคนทักทายเขา ถึงจะมองไม่เห็นแต่รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

รอจนเซิ่งซื่อหาวอุ้มฉันวางในห้องทำงาน ฉันจึงเป็นอิสระ กระโดดลงมา

“ในห้องทำงานจะเอาอีกครั้งไหม”

“วันละสองครั้ง คุณไม่เหนื่อยเหรอ?”

เซิ่งซื่อหาวสีหน้ามืดครึ้มลง บางทีอาจจะเป็นจุดอ่อนของผู้ชาย ใครก็ไม่สามารถพูดว่าไม่ไหวได้ เซิ่งซื่อหาวอุ้มฉันขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน“กระแทกคุณจนขาไม่มีแรงเดินก็ไม่มีปัญหา”