เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 85
“คิดยังไงถึงอยากไปวัด ?” ในขณะที่กำลังขับรถอยู่ คุณป๋าก็เอ่ยถามขึ้นมา
“เรื่องของหนู”
“อ่า!! ก็แค่ตอบคำถามฉัน มันยากเย็นนักหรือไง” คุณป๋าหันมามองค้อนฉัน ส่วนฉันก็ปิดปากเงียบ
“มหาวิทยาลัยจะเปิดเมื่อไหร่ ?”
“อีกสองเดือนค่ะ”
“เธอน่าจะลองคิดดูดีๆ อีกครั้งนะเมเบล เรื่องกลับไปที่กรุงเทพ ฉันว่า….”
“ถึงทางเลี้ยวแล้วค่ะ” ฉันขัดขึ้นก่อนที่คุณป๋าจะพูดจบ จำได้ว่าป้าขาวบอกจะมีทางเลี้ยว
“ทีแบบนี้รีบขัดเชียวนะ” คุณป๋าจิ๊ปากใส่ฉัน “เมื่อไหร่จะให้อภัยฉัน ?”
“ฝันไปเถอะค่ะ” ฉันเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากจะคุยกับคุณป๋าแล้ว
สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งนาแล้วก็ลายล้อมไปด้วยภูเขา บรรยากาศธรรมชาติมากๆ เลยแหละ ถนนเป็นถนนสองเลนแต่มีรถขับผ่านไปมาไม่ขาดสาย
“เฮ้อ!” จู่ๆ คุณป๋าก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอก
“เฮ้อ! เฮ้อ!”
เสียงคุณป๋าถอนหายใจติดกัน ครั้งนี้ฉันหันหน้ามองคุณป๋าสายตาดุ “จะถอนหายใจทำไมขนาดนั้นคะ น่ารำคาญ”
“ใช่สิ!! ฉันทำอะไรเธอก็รำคาญไปทุกอย่าง” คุณป๋าทำหน้าบึ้ง “บอกว่าสำนึกผิดแล้วจริงๆ ก็ไม่ได้โอกาศ เธอใจแข็งชะมัด”
ครั้งนี้เป็นฉันที่ถอนหายใจออกมา เพราะคำพูดของคุณป๋านั่นแหละ
“รู้มั้ยที่ผ่านมาฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับแทบทุกวัน พยายามตามหาเธอ”
“พอมาเจอเธอแล้วฉันก็อยากจะปรับความเข้าใจ แต่เธอก็ไม่เปิดโอกาส”
“ฉันยอมรับทุกอย่าง ยอมรับว่าทำเหี้ยๆ ไว้ แต่คนที่สำนึกได้ก็ควรจะได้รับโอกาสไม่ใช่หรือไง”
“ขนาดฉันพูดกับเธอ เธอก็ยังเมิน แม่ง!!”
ฉันปล่อยให้คุณป๋าพูดคนเดียวแบบนั้นแหละ อยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ถ้าไม่ได้นั่งอยู่บนรถด้วยกันฉันคงเดินหนีไปแล้ว ไม่มาฟังอะไรแบบนี้หรอก
ประมาณยี่สิบนาทีได้ฉันก็มองเห็นทางเข้าวัดอยู่ไกลๆ รถค่อนข้างเยอะ ที่วัดนี้คงจะเป็นวัดที่มีชื่อเสียงแน่ๆ คนถึงได้มากันมากมายขนาดนี้
กว่าจะหาที่จอดรถได้ก็นานพอสมควร เมื่อจอดรถแล้วฉันก็เดินเข้าไปในวัดโดยมีคุณป๋าเดินตามมาติดๆ
“ถวายสังฆทานมั้ยคะ ?” ฉันหยุดเดินแล้วหันหน้ามาถามคุณป๋า
“หมายถึงฉัน ?”
“ก็ใช่น่ะสิคะ มาสองคนจะให้หนูพูดกับใครล่ะคะ”
“หน้าฉันเหมือนคนชอบทำบุญนักหรือไง” คุณป๋ายิ้ม “แต่ถ้าเธออยากให้ฉันทำก็ได้ ^_^”
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินนำคุณป๋าไป ฉันให้คุณป๋าเป็นคนถวายสังฆทานนะ เสร็จแล้วก็กรวดน้ำ จู่ๆ ก็เริ่มคิดมากเรื่องความฝันอีกแล้ว
หลังจากถวายสังฆทานเสร็จฉันกับคุณป๋าก็จะไปปล่อยนกปล่อยปลาด้วยกัน ในขณะที่ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความกังวล แต่คุณป๋ากลับเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนฉันอดถามไม่ได้
“ยิ้มอะไรนักหนาคะ”
“ที่แท้ก็อยากมาทำบุญกับฉัน” คุณป๋าเอาไหล่ของตัวเองมาชนกับไหล่ของฉันเบาๆ “ใจอ่อนแล้วก็พูดมาไม่ต้องทำเข้ม”
ฉันรีบก้าวขาเดินนำคุณป๋าทันที เพราะท่าทางของคุณป๋ามันทำให้ฉันอดอมยิ้มไม่ได้ จึงกลัวว่าคุณป๋าจะเห็นเลยรีบเดินหนี
ไม่เอาน่าเมเบล ทำไมต้องยิ้มด้วยล่ะ
ฉันดุตัวเองในใจ ก่อนจะสะบัดความคิดบ้าๆ ออกไป
“เมเบลรอฉันด้วย” คุณป๋ารีบวิ่งตามมาประชิดตัวฉัน
“ปล่อยนก ปล่อยปลาด้วยนะคะ”
คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้น “สรุปเธออยากมาทำบุญ หรือฉันกันแน่”
“ก็ ก็มาด้วยกันแล้วไม่คิดจะทำบุญบ้างเลยหรือไงคะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+