เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 80

ฉันดึงมือออกจากการจับกุมของคุณป๋า แล้วพูด “ไร้สาระ!!”

“ฉันพูดจริงๆ”

“ออกไปได้แล้วค่ะ ขวางหูขวางตา!!”

“มีอะไรให้ฉันช่วยทำมั้ย ?” คุณป๋าทำเป็นหูตึงไม่ได้ยินที่ฉันไล่

“ช่วยออกไปจากบ้านค่ะ !!”

เสียงผ่อนลมหายใจของคุณป๋าดังออกมาให้ได้ยิน “ก็ได้ๆ ฉันออกไปก็ได้”

พูดจบคุณป๋าก็เดินคอตกออกไปจากบ้าน ส่วนฉันก็รีบเดินไปล็อกประตูทันที เพราะกลัวว่าคุณป๋าจะเข้ามาในบ้านอีก

เฮ้อ…!!

ฉันนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง จู่ๆ มันก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมา อยากจะหนีหายไปจากตรงนี้ ไปที่ไหนก็ได้ ที่ที่ไม่มีคุณป๋า

ฉันรู้ดีกว่าการหนีหน้ามันไม่ใช่ทางออก แต่ฉันไม่อยากเจอหน้าในตอนนี้เลย มันทำให้แผลที่กำลังหายดีเป็นรอยขึ้นมาอีกครั้ง

วันนี้ฉันอยู่ในบ้านทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะไม่อยากต้องไปพูดกับคุณป๋า แต่ฉันก็แอบดูนะว่าคุณป๋ากำลังทำอะไร แอบดูตรงหน้าต่างน่ะ แต่มองดูเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หรือว่าจะถอดใจกลับไปแล้ว

ฉันค่อยๆ เปิดประตูแง้มดูทะละนิดๆ จนแน่ใจว่าไม่มีคุณป๋าอยู่บริเวณนี้แล้วจึงเดินออกไปจากตัวบ้าน พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่เจอคุณป๋าจริงๆ ด้วย

แต่!! จะยังดีใจไม่ได้หรอก ฉันเดินย่องไปตามขอบผนังอ้อมๆ บ้านเพื่อเช็คดูว่าคุณป๋ากลับไปแล้วจริงๆ หรือเปล่า

“หาฉันอยู่หรือเปล่า”

“อ่ะ!!” ฉันสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ เมื่อถูกสะกิดที่ไหล่ จากนั้นก็มีเสียงทุ้มเข้มท้วงขึ้น จึงหมุนตัวกลับไปดูทางด้านหลังของตัวเอง

สรุปว่าเป็น ‘คุณป๋า’

“ดีใจนะที่เธอตามหาฉัน^_^” คุณป๋าฉีกยิ้มกว้างแก้มแทบปริ

“ไม่ได้ตามหาค่ะ”

“ไม่ได้ตามหาได้ไง เธอเล่นย่องเดินหาตัวฉันอ้อมบ้าน”

“ก็บอกว่าไม่ได้ตามหาไง!!” คนอะไรคิดเข้าข้างตัวเองที่สุด ฉันแค่อยากจะดูให้แน่ใจว่าหนีกลับกรุงเทพไปแล้วหรือยัง ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณป๋าคิดเลยสักนิด

“ฉันลงเขาไปหาซื้อเสื้อผ้ามา ^_^” พูดจบคุณป๋าก็ชูถุงขนาดใหญ่ในมือขึ้นให้ฉันดู

“ไม่ได้อยากรู้เลยสักนิด”

พูดจบฉันก็เดินผ่านหน้าคุณป๋าเข้าบ้าน ต่อจากนี้จะต้องใช้ชีวิตอยู่แต่ในบ้านจริงๆ น่ะหรอ น่าเบื่อจริงๆ เลย

จะต้องทำยังไงคุณป๋าถึงจะยอมกลับไปสักที

วันต่อมา….

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็เดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อให้ลมเข้ามาในห้อง แต่!!! สายตาของฉันมันดันมองไปเห็นคุณป๋าที่กำลังยืนรดน้ำผักและดอกไม้ที่ฉันปลูกอยู่

คุณป๋าเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันก็ยกมือขึ้นทักทายแล้วยิ้มหวานให้ ฉันจึงปิดหน้าต่างกระแทกเสียงดังอย่างไม่พอใจทันที

หงุดหงิดแต่เช้าเลย!!

ฉันเดินลงไปยังชั้นล่างของบ้าน เพื่อจะทอดไข่กินข้าว ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร จู่ๆ เสียงเคาะประตูบ้านก็ดังขึ้นมา ตามด้วยเสียงของพี่ดินที่กำลังเรียกฉันให้ไปเปิดประตูให้ตัวเอง

พอได้ยินว่าเป็นเสียงของพี่ดินฉันจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที

“เมเบล ทำไมถึง….”

“อย่าเพิ่งพูดอะไรค่ะ เข้ามาด้านในก่อน” ฉันรีบคว้ามือจับแขนพี่ดินเข้ามาในบ้าน ทำให้พี่ดินงุนงงไม่น้อย

“นี่มันอะไรกันเมเบล แล้วเขามาได้ยังไง ?”

“เมเบลก็กำลังจะถามว่าพี่ดินได้บอกคุณป๋าหรือเปล่าว่าเมเบลอยู่ที่นี่”

พี่ดินส่ายหน้ารัวๆ “พี่ไม่ได้บอก สาบานนะ เขาไปตามเฝ้าดักรอพี่ที่หน้าคอนโดแทบจะทุกวัน เพื่อถามว่าเมเบลอยู่ที่ไหน แต่พี่ก็ไม่ได้บอกอะไรไปเลยจริงๆ”

“….ดักรอที่หน้าคอนโดทุกวันเลยหรอคะ”

“อื้ม ไม่คิดว่าจะมาโผล่ที่นี่….”

หูของฉันมันอื้อไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าพี่ดินกำลังพูดอะไรต่อจากนั้น พอได้ยินพี่ดินบอกว่าคุณป๋าไปดักรอเพื่อถามว่าฉันอยู่ที่ไหนทุกวัน มันก็ทำให้หัวใจดวงน้อยเกิดการบีบรัดแน่น

“เมเบล ฟังพี่อยู่หรือเปล่า” เสียงของพี่ดินเรียกสติของฉันให้กลับมาอีกครั้ง

“ค่ะๆ ฟะ ฟังอยู่ค่ะ”

“ก้างขวางคอชะมัด!!” พี่ดินพูดออกมาอย่างหัวเสีย “เดี๋ยวพี่จัดการเอง”

พูดจบพี่ดินก็เดินออกไปนอกบ้าน คงจะไปจัดการกับคุณป๋า ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง ก็คงจะไปไล่ให้กลับไปนั่นแหละ

ฉันไม่ได้ตามออกไปด้วย นั่งรอพี่ดินกลับมาบอกว่าไล่ให้คุณป๋ากลับไปได้หรือเปล่า

นานหลายนาที พี่ดินก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน

“เป็นไงคะ คุณป๋ายอมกลับไปมั้ย”

คำถามของฉันทำให้พี่ดินส่ายหน้าไปมา “เอาแต่ยืนเงียบไม่พูดไม่จา”