เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 81
“ปล่อย เดี๋ยวพี่ดินมาเขาจะเข้าใจผิด”
“ไม่!! ฉันไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นกับมันแน่” คุณป๋าตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ไม่ยอมอย่างนั้นหรอคะ ?” สายตาของฉันมองใบหน้าของคุณป๋าพลางแกะมือตัวเองออกจากการจับกุม “มีสิทธิ์ใช้คำนั้นหรือไง!!”
“ใช่ฉันไม่มีสิทธิ์”
“รู้ตัวแล้วก็อย่ามาล้ำเส้นหนูแบบนี้สิคะ!!” ในที่สุดฉันก็ดึงแขนของตัวเองออกจากการจับกุมของคุณป๋าได้สำเร็จ
“…ฉันยอมเธอแล้วจริงๆ อย่าทำแบบนั้น กลับไปกรุงเทพกับฉันเถอะนะเมเบล”
“ถ้าถึงเวลาหนูจะกลับไปเองค่ะ ไม่ต้องมาบังคับ!!” ฉันเดินไปที่ประตูห้อง กำลังจะเปิดประตูแต่คุณป๋ากลับดึงร่างของฉันสวมกอดจากทางด้านหลังแน่น
ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร ยืนตัวแข็งทื่อราวกับหุ่นปล่อยให้คุณป๋ากอดอยู่อย่างนั้น ส่วนคุณป๋าก็เอาแต่ร้องไห้สะอื้นเบาๆ หยดน้ำตาขอบคุณป๋ามันไหลลงมาบนไหล่ของฉันจนเปียกชุ่มไปหมด
“…เธอจะทำแบบนั้นต่อหน้าฉันจริงๆ หรือยังไง”
หลังจากที่เราต่างเงียบไปนานพอสมควร เสียงสะอื้นของคุณป๋าเริ่มเบาลง แต่ก็ยังกอดฉันเอาไว้แน่นเหมือนเดิม
“แบบนั้นที่ว่า หมายถึงเอากับพี่ดินต่อหน้าคุณป๋าใช่มั้ยคะ”
เมื่อฉันถามออกไปแบบนั้นคุณป๋าก็เงียบ สมองของฉันมันคิดถึงเรื่องราวในตอนนั้น ทำให้หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก
“หนูก็ทำแบบที่คุณป๋าเคยทำกับคนอื่นไงคะ”
“ฉันไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนถึงขั้น….”
“พอค่ะ ไม่ต้องพูดไม่อยากจะขุดเรื่องพันนั้นมาพูดถึงอีกแล้ว” เป็นฉันที่กระชากเสียงบอก แล้วดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของคุณป๋า “ถ้าทนดูไม่ได้ก็ออกไปค่ะ!!”
พูดจบฉันก็เอื้อมมือไปเปิดประตู เพื่อให้คุณป๋าเดินออกไป แต่คุณป๋ากลับยืนนิ่ง พลางยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มออก แล้วเดินไปนั่งลงบนเตียง
“ฉันจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น”
ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่และเป็นคนเดินออกไปจากห้องเอง ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด
“จะไปไหน” เสียงของคุณป๋าตะโกนถามตามหลัง แต่ฉันไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้น เดินกระแทกเท้าออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้ว่าพี่ดินหายไปคุยโทรศัพท์อยู่ตรงไหน แต่เอะ!! เดี๋ยวนะ ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หนิ แล้วทำไมถึงมีสายเข้าโทรศัพท์ของพี่ดินได้
คงไม่ใช่มีแผนอยากให้คุณป๋าอยู่กับฉันในห้องสองต่อสองหรอกนะ
“พี่ดิน” ฉันเรียกพี่ดินที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่อย่างใจเย็นตรงชั้นล่างของบ้าน ที่นี่ดูทีวีได้นะ
“หื้อ ?” พี่ดินหันหน้ามา แถมยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้น ทั้งที่ฉันยังไม่ทันจะเอ่ยถามอะไร
“ตอบมานะคะว่ามีแผนอะไร ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ จะมีคนโทรมาหาพี่ดินได้ยังไง”
คำถามของฉันทำให้พี่ดินถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้ววางรีโมทในมือลง “พี่ก็ไม่อยากใจดำถึงขั้นนั้น ในเมื่อพี่ไม่ใช่คนที่เธอเลือก พี่ก็อยากให้เธอลองเคลียร์กับเขาดู”
“เคลียร์ ? มีอะไรต้องเคลียร์คะ”
“ดูก็รู้ว่าเธอยังลืมผู้ชายคนนั้นไม่ได้” พูดจบพี่ดินก็ลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน “ขนาดพี่เป็นคนอื่นพี่ยังมองออกเลยเมเบล เธอน่ะยังรักเขาอยู่รู้ตัวมั้ย”
“มะ ไม่ค่ะ เมเบลไม่ได้รักคุณป๋า!! ความรู้สึกแบบนั้นมันหายไปจากใจเมเบลตั้งนานแล้ว” ฉันยืนยันเสียงหนักแน่น
“โอเคๆ เธอจะพูดแบบนั้นก็ได้”
“สรุปจะไม่ช่วยกันแล้วใช่มั้ยคะ ?” ฉันถามพี่ดิน
“พี่ไม่อยากยุ่ง มันเป็นเรื่องของเธอกับเขา เธอดึงพี่เข้าไปเกี่ยวแบบนั้นคิดมั้ยว่าพี่จะรู้สึกยังไง ?”
คำถามของพี่ดินทำให้ฉันเงียบ ใช่! ฉันเอาแต่ความรู้สึกของตัวเอง จนลืมคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น
“…ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยคำขอโทษออกมาจากใจจริง
“อ่า! พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ” พี่ดินยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมของฉันเบาๆ “พี่ไปนอนก่อนแล้วกัน ฝันดีครับ”
เฮ้อ!! หลังจากที่พี่ดินเดินขึ้นไปบนห้องฉันก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างคิดหนัก จะเอายังไงต่อล่ะ! พี่ดินก็ไปนอนแล้ว แถมคุณป๋ายังอยู่ในห้องอีกต่างหาก
แบบนี้คุณป๋าก็คงจะรู้ว่าจริงๆ แล้วระหว่างฉันกับพี่ดินไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น
ฉันเดินกลับขึ้นมาบนห้อง ครั้งนี้เห็นคุณป๋านั่งยิ้มอยู่บนเตียง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ร้องไห้ คงเป็นแค่การแสดงอย่างนั้นสินะ โชคดีที่ฉันไม่ได้ใจอ่อน
“ฉันเห็นไอ้นั่นเดินเข้าไปอีกห้อง….”
“ออกไปได้แล้วค่ะ หนูจะนอน” ฉันพูดสวนขึ้น รู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากพูดอะไรแล้ว จู่ๆ ก็เหนื่อยใจขึ้นมาซะดื้อๆ
คุณป๋าไม่ได้ออกไปไหน แต่กลับเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบผ้าห่มกับหมอนที่เก็บไว้ข้างในนั้นออกมาวางข้างๆ กับเตียงนอน
“จะทำอะไรคะ ?”
“ข้างนอกมันหนาว คืนนี้ฉันขอนอนกับเธอนะ”
“ถ้าจะนอนก็ออกไปนอกห้องค่ะ”
คุณป๋าไม่ใช่แค่ไม่ออกไปจากห้อง แต่ยังล้มตัวนอนลงไปกับพื้นแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดคลุมตัวเองเอาไว้
เอาเถอะ!! ฉันหมดอารมณ์จะพูด หมดอารมณ์จะไล่ เหนื่อยใจไปหมดทุกอย่าง ถ้าอยากจะนอนก็เชิญ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องหาสิ่งของมาไว้ป้องกันตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
มีต่อไหมครับ...