เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 83

Talk หิรัญ

ผมรู้ดีว่าการทำแบบนี้มันคงจะทำให้ผู้หญิงที่กำลังนอนกึ่งเปลือยอยู่ใต้ร่างของผมโกรธ แต่!! ใครจะไปอดใจไหว ยิ่งคนที่มีความอดทนต่ำแบบผมยิ่งไม่มีทางทนได้แน่

ผมใช้ปลายลิ้นตวัดเลียเนินหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองเต้าอย่างอดใจไม่ไหว แล้วค่อยๆ ดึงผ้าขนหนูที่ปิดร่างกายเปลือยเปล่าของเธอออกไปช้าๆ

ร่างกายของเธอมันทำให้ผมแทบคลั่ง

ให้กลับไปเป็นพ่อเลี้ยงแบบเดิมบ้าบออะไร ผมคงทำไม่ได้ ในตอนนั้นที่พูดไปผมแค่พูดไปตามอารมณ์ จะให้กลับไปอยู่ในสถานะนั้นได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นเมียผมไปแล้ว

“อ๊า ยะ อย่าดูดนะ” เมเบลร้องท้วงเมื่อผมใช้ริมฝีปากครอบงำเม็ดบัวตูมสีชมพูระเรื่อที่กำลังแข็งเป็นไตชูชันอยู่ตรงหน้า

ถึงปากเธอจะร้องห้ามแต่กลับแอ่นกายให้อย่างเชื้อเชิญ

“อื้ม~” ผมครางออกมาอย่างพึงพอใจในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นว่าได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี

“ตะ ต้องการแบบนี้ใช่มั้ยคะ”

เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นผมก็หยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมองเมเบลที่กำลังนอนเปลือยกายอยู่ใต้ร่างของผม

แววตาของเธอมันทำให้ผมชะงัก คำถามของเธอมันทำให้ผมรู้สึกผิด ทั้งที่ผมยังง้อเธอไม่สำเร็จแต่ผมกลับมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้

“ฉันขอโทษ”

พูดจบผมก็ค่อยๆ ปล่อยแขนทั้งสองข้างของเธอให้เป็นอิสระ แล้วลุกขึ้นนั่ง

เมเบลเธอรีบลุกขึ้นนั่งแล้วดึงผ้าพันตัวเอาไว้เหมือนเดิม จากนั้นก็เอามีดจ่อเข้ามาใกล้ๆ กับแผงอกของผมอีกครั้ง

“ออกไป ออกไปให้พ้น!!” สายตาของเธอในตอนนี้ดูจะโกรธผมมากขึ้นกว่าเดิม มันก็ไม่แปลกที่ผมจะถูกมองด้วยสายตาแบบนี้

“ฉันขอนอน…”

“ไม่ได้!!”

ทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ แต่ก็รีบขัด อ่า! ทำไมถึงใจแข็งมากมายขนาดนี้กัน

ผมเข้าใจว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะความมักมากของตัวผมเอง ผมก็แค่อยากได้โอกาส ผมอยากแก้ตัว

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็ล้มตัวนอนหนุนตักเล็กๆ โดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เมเบลกำลังถือมีดและพร้อมจะแทงผมได้ทุกเมื่อ

พอหัวผมหนุนลงไปบนตัก เมเบลเธอก็ทำท่าจะลุกขึ้น ผมจึงรีบท้วงก่อน “แค่ห้านาที ขออยู่แบบนี้แค่ห้านาทีได้มั้ย”

“…..” เมเบลเธอเงียบ เบือนหน้าหนีไม่ยอมมองหน้าผม

“ไม่คิดจะวางมีดลงหน่อยหรือไง ?” ผมเลิกคิ้วขึ้นถาม แต่ก็นั่นแหละครับคำตอบคือความเงียบ

“เมเบล…”

“ไม่!! ถ้าครบห้านาทีแล้วไม่ลุกขึ้นหนูจะแทงจริงๆ”

ถึงจะถูกขู่แบบนั้นแต่ผมกลับยิ้ม เธออาจจะใจอ่อนบ้างแล้วก็ได้ ไม่อย่างนั้นจะยอมให้ผมนอนหนุนตักอยู่แบบนี้หรือไง

Talk เมเบล

ฉันนั่งตัวแข็งทื่อปล่อยให้คุณป๋านอนหนุนตักอยู่แบบนั้น ทั้งๆ ที่ควรจะผลักไสออกไป แต่ตอนนี้กลับใจเต้นแรงกับเหตุการณ์เมื่อครู่

ยังดีที่ฉันดึงสติของตัวเองกลับมาได้ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลยเถิดไปไกล ไม่อยากนั้นคงต้องมานั่งเป็นทุกข์ทีหลังแน่ๆ หากยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น

“ทำไมถึงไม่ยอมให้อภัยฉันสักที” หลังจากที่เงียบไปพักใหญ่ คุณป๋าก็เป็นฝ่ายถามขึ้น

“คิดว่าตัวเองน่าให้อภัยมากหรอคะ” ฉันถามย้อนเพื่อให้คุณป๋าคิดว่าที่ผ่านมาเคยทำอะไรไว้ ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้