เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 79

เช้าวันใหม่….

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง เมื่อคืนฝนตกแทบจะทั้งคืนเลยล่ะมั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าฝนหยุดไปตอนไหนเพราะฉันหลับก่อน

หลังจากตื่นนอนฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันตามปกติ จากนั้นก็ลงมาชั้นล่างเดินไปยังประตูบ้าน

แต่!! พอจะเปิดประตูออกไป ฉันก็ชั่งใจและคิดว่าถ้าหากเปิดไปแล้วก็ต้องเจอกับคุณป๋าอีก

ก็ช่างสิ!! เจอแล้วยังไงกันล่ะ ทำไมต้องสนใจด้วย ถ้ากลัวที่จะต้องเผชิญหน้า ฉันคงไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้านหรือไงกัน

เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไป สายตาโฟกัสที่สิ่งแรกคือร่างของคุณป๋าที่นอนขดตัวอยู่ข้างๆ ประตู

ฉันมองคุณป๋าที่กำลังนอนหลับอยู่ ก่อนจะค่อยๆ เม้มปากเข้าหากันแน่น

คิดจะมาง้อฉันด้วยการทำตัวน่าสงสารแบบนี้น่ะหรอ คิดว่าจะเห็นใจหรือไง ไม่มีทาง!!

ฉันเดินผ่านร่างของคุณป๋าที่กำลังนอนหลับอยู่ไปที่สวนผักและดอกไม้นานาชนิดที่ปลูกเอาไว้ ตอนนี้มันกำลังเจริญเติบโต สวยมากเลย

ฉันยืนชื่นชมฝีมือการปลูกของตัวเองพักใหญ่ ก่อนจะเดินไปเปิดวาวน้ำ แล้วหยิบสายยางขึ้นมา โชคดีที่บนนี้สามารถใช้น้ำได้ตามสะบาย

“ทำไมไม่ปลุกฉัน…”

“อ่ะ!!” ฉันสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบพุ่งตัวไปด้านหน้าแล้วหันกลับมามองทางด้านหลังของตัวเอง เห็นคุณป๋ากำลังยิ้มให้อยู่

มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน…

“อย่าเข้ามานะ!!” เมื่อเห็นคุณป๋าก้าวขาเดินมาใกล้ ฉันก็รีบออกคำสั่งทันที

“ขอเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่งได้มั้ย ?”

“ไม่ได้!!” ฉันยกสายยางขึ้น “ถ้าก้าวมาอีกก้าวเดียว หนูจะฉีดให้เปียกทั้งตัวเลย ลองดูสิ!!”

“ใจร้ายชะมัด” พูดจบคุณป๋าก็ถอยหลัง แล้วนั่งลงใช้มือท้าวคางมองฉันแล้วก็ยิ้ม “ขอนั่งดูตรงนี้ก็ได้ สัญญาจะอยู่แค่ตรงนี้”

ฉันพ่นหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะเดินไปปิดวาวน้ำ ไม่ต้องรดน้ำก็ได้ ถึงยังไงเมื่อคืนฝนก็ตกอยู่แล้ว

“จะไปไหน” เสียงคุณป๋าท้วงขึ้นมาตามหลัง

“เมเบล เดินช้าๆ หน่อยได้มั้ย”

“เมเบลรอฉันด้วย”

ฉันหยุดเดินกระทันหัน คุณป๋าที่เดินตามหลังมาติดๆ เบรคไม่ทัน ทำให้แผงอกกระแทกเข้ากับแผ่นหลังของฉันอย่างจัง

“จะตามมาทำไม!!” ฉันหันกลับไปถามคุณป๋าอย่างหงุดหงิด

“ขอเข้าไปอาบน้ำแปลงฟันหน่อยได้มั้ย”

“ไม่ได้ค่ะ!!”

“แค่แปลงฟันก็ได้”

“ไม่ได้!!”

“เมเบล โกรธก็ส่วนโกรธ แต่นี่ฉันไม่ได้แปลงฟันเลยนะ”

“ก็บอกว่าไม่ได้ไงคะ ถ้าอยากอาบน้ำแปลงฟันก็กลับไปกรุงเทพสิ!!”

ฉันแผดเสียงดังใส่หน้าคุณป๋า ทำให้สีหน้าของคุณป๋าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องตามอีกนะ” ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน ฉันชี้หน้าย้ำกับคุณป๋าอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังแล้วรีบก้าวขาเดินเข้าบ้านทันที

“ห้องน้ำอยู่ไหนนะ ?”

ฉันหันควับไปมองด้านหลังของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเข้มท้วงขึ้น เป็น ‘คุณป๋า’ สรุปที่ฉันสั่งเมื่อกี้ไม่มีผลอะไรเลยสินะ

“ตามใจแล้วกันค่ะ อยากจะทำอะไรก็เชิญ”

พอบอกไปแบบนั้นคุณป๋าก็ยิ้นแล้วเดินมาหาฉัน “นี่!! อย่าเข้ามาใกล้ พูดไม่รู้เรื่องหรอคะ”

“ก็เธอบอกว่าอยากทำอะไรก็เชิญ ?”

“เมเบล…”

“ถ้าไม่เชื่อว่าหนูกับพี่ดินเป็นอะไรกัน อย่างนั้นพรุ่งนี้มานอนร่วมห้องกันมั้ยล่ะคะ จะได้รู้ว่าตอนกลางคืนหนูกับพี่ดินทำอะไร…ต่อมิอะไรด้วยกันบ้าง”

พอพูดไปแบบนั้นคุณป๋าก็จ้องหน้าฉันตาเขม็งทันที “ฉันไม่เชื่อ!! ได้ พรุ่งนี้ฉันจะขึ้นไปนอนกับเธอ อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ฉันอยากจะเอาหัวตัวเองกระแทกพื้นแรงๆ ที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป มันเหมือนเป็นการหาเรื่องให้ตัวเองชัดๆ เลย

“อย่าดื้อตอนนี้ได้มั้ย เธอก็รู้ว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน ถ้าเธอไม่ยอมกลับ ฉันจะสั่งให้ลูกน้องมาเฝ้าที่นี่”

“ไม่ได้ค่ะ ห้ามเอาคนของคุณป๋ามาวุ่นวายเด็ดขาด!!”

“เธอช่วยลดอคติลงหน่อยได้มั้ยเมเบล จะให้ฉันทำยังไงฉันยอมหมดทุกอย่าง บอกมาสิ ถ้าเธอยอมกลับไปกับฉัน ฉันจะทำ”

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะหนูจะไม่กลับไป!!”

“เมเบล ฉันสำนึกผิดทุกอย่างแล้วจริงๆ ฉันอยากพิสูจน์ตัวเองให้เธอเห็น ขอโอกาสสักครั้งจะได้มั้ย แค่ครั้งเดียว…”

คุณป๋ามองฉันสายตาเศร้า ดวงตาแดงกล่ำคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ เพิ่งรู้ว่าคุณป๋าเป็นคนเจ้าน้ำตาขนาดนี้

แต่!! มันคงไม่มีผลอะไรต่อความรู้สึกของฉันหรอก

“ถ้าเกิดพี่เบสตามหาตัวหนูเจอ เขาจะฆ่าหนูอย่างนั้นหรอคะ ?”

“มันต้องทำแบบนั้นแน่เมเบล”

“คุณป๋าจะอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องหนูงั้นสินะ ?”

“ใช่! แต่มันไม่ใช่แค่นั้นเมเบล เรื่องระหว่างฉันกับเธอ….”

“ถ้าอย่างนั้นคุณป๋าก็ตายแทนหนูได้สิคะ ?”

คุณป๋าเงียบไปสักพัก ก่อนจะก้มหน้าลง “ได้สิ! ฉันตายแทนเธอได้อยู่แล้ว”

“…..” แววตาของคุณป๋ามันจริงจังเอามากๆ จู่ๆ หัวใจของฉันมันก็กระตุกวูบเมื่อจ้องมองสายตาคู่นั้นของคุณป๋า