เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 78

Talk หิรัญ

ไม่คิดเลยว่าการมาเชียงใหม่ในครั้งนี้ จะทำให้ผมเจอกับเธอ มันเร็วจนผมไม่ทันได้ตั้งรับเพราะในตอนแรกผมเหมือนคนสิ้นหวัง ผมกอดเมเบลแน่นด้วยความโหยหา เธอคงไม่รู้ว่าที่ผ่านมาผมสำนึกและรู้สึกผิดแล้วจริงๆ

พรึบ!! เมเบลผลักผมให้ออกห่างจากตัวเอง แล้วถอยหลังหนี แววตาของเธอมันว่างเปล่า แค่ผมได้มองแววตาคู่นั้นของเธอ ผมก็แทบบ้า ทำไมถึงมองเหมือนกับว่าผมเป็นคนอื่นขนาดนั้น

“เมเบล ฉัน…” ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือเพื่อจะไปจับแขนของเธอ แต่ถูกเธอปัดออกอย่างแรง

“อย่ามาแตะต้องตัวหนู!!”

“กลับไปกับฉันนะเมเบล เธอจะเย็นชา จะไม่คุยกับฉันก็ได้ ขอแค่ยอมกลับไปกรุงเทพกับฉัน…”

“ไม่!! หนูไม่กลับ คนที่ต้องกลับไปคือคุณป๋าต่างหาก”

“ไอ้หิรัญ มึงใจเย็นๆ ก่อน เห็นมั้ยว่าคนมุงดูเยอะแล้ว”

“แล้วยังไงวะ กูต้องแคร์ ?” ผมหันไปถามไอ้เหนือที่มาดึงตัวผมเอาไว้ “กูจะเอาเมียกูกลับ!!”

“อาเหนือคะ ช่วยพาเขากลับไปทีค่ะ อย่าให้เขามายุ่งกับหนูอีก”

เธอใช้คำว่าเขากับผม มันดูห่างเหินชะมัด เอาเถอะ!! มันเป็นเพราะผมผิดเองตั้งแต่แรก

“หนูรู้จักพ่อหนุ่มคนนี้ด้วยรึ ?” ผู้ชายสูงวัยที่เป็นคู่กรณีถามเมเบล พร้อมกับมองหน้าผมกับเธอสลับกัน

“แค่คนเคยรู้จักค่ะ แต่ตอนนี้ไม่อยากรู้จักแล้ว”

คำตอบของเธอมันทำให้ผมรู้สึกคับแน่นไปทั่วอก เธอพูดออกมาหน้าตาเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร เหมือนกับว่าเธอลืมไปแล้วว่าความสัมพันธ์ของเราก่อนหน้านี้เป็นยังไง

“หนูต้องขอโทษด้วยนะคะ จะเอาค่าเสียหายเท่าไหร่ว่ามาได้เลยค่ะ”

“กลับกรุงเทพกับฉัน” ผมบอกก่อนจะผลักไอ้เหนือออกแล้วพุ่งตัวไปคว้ามือจับแขนของเมเบล

“ลุงเขียวคะ ช่วยโทรแจ้งตำรวจให้ทีค่ะว่ามีคนพยายามลวนลามหนู”

“เมเบล ไอ้เบสมันกลับมาแล้ว เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ เธอต้องกลับไปกรุงเทพกับฉันเดี๋ยวนี้” เมื่อผมบอกไปแบบนั้นเมเบลก็ดูท่าจะตกใจ แต่แววตาของเธอยังคงมุ่งมั่น จากนั้นเธอก็สะบัดแขนออกอีกครั้ง

“กลับกันเถอะค่ะลุงเขียว”

“แล้วค่าเสียหาย…”

“ผู้ชายคนนี้เขารวยจะตายไป เรื่องแค่นี้เขาไม่เรียกค่าเสียหายหรอกค่ะ”

พูดจบเธอก็เดินขึ้นไปบนรถ อยากจะตามไปรั้งแต่ตอนนี้คงไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมเท่าไหร่ ยังไงผมก็เจอเธอแล้ว และครั้งนี้ผมคงไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ

“ไปเถอะครับลุง ผมไม่ติดใจเอาความอะไร” ผมบอกลุงที่ขับรถให้เมเบลขึ้น จากนั้นแกก็ก้มหัวให้เล็กน้อย ยังคงมองผมแบบมึนงงก่อนจะเดินไปที่รถ

“ลูกเลี้ยงมึงไปนู้นแล้ว จะเอายังไงต่อ ?” ไอ้เหนือถามผม

“ขับรถตามเธอไป”

“แล้วมึงไม่ตามหาไอ้เด็กนั่น ?”

“ยังไงกูก็ต้องพาเมียกูกลับกรุงเทพให้ได้ เรื่องตามหาไอ้เวรนั่นกูฝากมึงด้วยแล้วกัน”

“อื้ม! มึงตามลูกเลี้ยงมึงไปน่ะถูกแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอย่างน้อยมึงก็อยู่ด้วย” ไอ้เหนือบีบไหล่ของผมเบาๆ “อย่าคิดมาก มึงยังโชคดีที่หาเมียมึงเจอก่อนไอ้เด็กเวรนั่น”

“อื้ม”

ผมกับไอ้เหนือกลับขึ้นมาบนรถ โดยมีไอ้เหนือเป็นคนขับตามรถของเมเบลไป ครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาอีก เพราะรู้ดีถ้าผมละสายตาจากเธอเมื่อไหร่ เธอก็จะหายไปอีก

Talk เมเบล

ฉันหันไปมองทางด้านหลัง คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่ายังไงคุณป๋าก็ต้องตามมาแน่ๆ วันนี้คงเป็นวันซวย ฉันไม่น่าออกมาในเมืองเลยจริงๆ หนีมาได้ตั้งเดือนกว่า ทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้น แต่พอเห็นหน้าคุณป๋าทุกอย่างมันก็แย่ลง…

“ขับเร็วกว่านี้ได้มั้ยคะ” ฉันเร่งลุงเขียว