เด็กเสี่ย NC-25 นิยาย บท 10

ดอกแก้วแทบหยุดหายใจในวินาทีที่เสี่ยตักต้มยำกุ้งที่เธอทำเข้าปากครั้งแรก

“อืม...”

เป็นยังไงบ้างคะ? อร่อยหรือเปล่า? เธออยากจะถามออกไปแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า... ได้แต่นั่งเม้มปาก กำกระโปรงตัวเองอยู่ใต้โต๊ะด้วยความตื่นเต้น

พิธานตักต้มยำกุ้งเข้าปากอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งข้าวสวยหมดไปครึ่งจาน เขาถึงได้หันกลับมาสนใจแม่ครัวในวันนี้

“ไม่กินเหรอ?” เพราะข้าวในจานเธอยังไม่พร่อง ไม่มีแม้แต่รอยน้ำต้มยำบนจานด้วยซ้ำ เขาเองก็หิวจัด รีบตักกินโดยไม่ได้สังเกตอีกคนเลย

“ทานค่ะ” ดอกแก้วได้สติ รีบตักข้าวเข้าปากบ้าง

รสชาติต้มยำกุ้งที่เธอทำไม่ได้แย่ ออกจะอร่อยด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณที่แม่เป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่ง เธอเลยได้ฝีมือติดตัวมาบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นรสปากของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันอยู่ดี เธอชอบ คนอื่นๆ ชอบ แต่เสี่ยอาจจะไม่ชอบก็ได้

“มาร์คส่งรายละเอียดมาหรือยัง?” พิธานชวนคุย เพราะสังเกตได้ว่าดอกแก้วดูเกร็งเล็กน้อย คงเพราะเธอยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขา

ก็นะ... ตั้งแต่รับเธอมาเลี้ยง เขาก็ไม่มีเวลาแวะเข้ามาหาเธอเลย

“ส่งมาแล้วค่ะ”

รายละเอียดที่ว่าคือรายละเอียดของการเป็น เด็กเสี่ย ที่เป็นลายลักษณ์อักษร ทั้งกฏต่างๆ รวมถึงผลประโยชน์ที่เธอจะได้รับ เธอใช้เวลาอ่านมันไม่นาน เพราะทุกอย่างถูกเขียนไว้ชัดเจน และไม่เอารัดเอาเปรียบเธอเลย

เธอจะได้เงินเดือนละสองแสนบาท โอนเข้าบัญชีทุกสิ้นเดือนเหมือนพนักงานบริษัท และจะได้บัตรเครดิตหนึ่งใบวงเงินสองแสนบาทไว้ติดตัว สามารถใช้จนเต็มวงเงินได้ โดยที่เธอไม่ต้องรับผิดชอบบิลของบัตรใบนี้

ห้องที่อยู่ตอนนี้เป็นชื่อของเสี่ย แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ความสัมพันธ์ทั้งหมดจบลง ห้องนี้ก็จะถูกโอนให้เป็นของเธอทันที รวมถึงเงินอีกก้อนหนึ่งเพื่อการตั้งต้นชีวิตด้วย แต่มีข้อแม้ว่าต้องเป็นการจบกันด้วยดี

จบกันด้วยดีที่ว่า.. คือเธอต้องไม่นอกกายระหว่างที่ยังเป็นเด็กของเสี่ย เธอสามารถมีความรักได้ แต่เมื่อคิดจะจริงจังจนถึงขั้นคบหากัน เธอต้องบอกเสี่ยตรงๆ เพื่อหยุดเรื่องทุกอย่างลง ถ้าคบหาชายอื่นหรือมีเซ็กซ์กันระหว่างที่ยังเป็นเด็กของเสี่ยเธอจะไม่ได้อะไรแม้แต่บาทเดียว

เหมือนเป็นข้อตกลงที่เห็นแก่ตัว เพราะเสี่ยสามารถเลี้ยงเด็กกี่คนก็ได้ จะมีใครอีกกี่คนก็ได้ ในขณะที่เธอทำไม่ได้ แต่ดอกแก้วรู้สึกว่ามันก็คุ้มค่าแล้วกับเงินที่เสี่ยจ่ายให้ในแต่ละเดือน เงินสองแสนรวมถึงบัตรเครดิตนั่นมันไม่ใช่น้อยๆ เลย เสี่ยแลกมันกับเซ็กซ์..แค่เซ็กซ์ ออกไปซื้อกินกับผู้หญิงขายบริการคงถูกกว่านี้หลายเท่า แถมคนที่มีรูปร่างหน้าตาและฐานะเพียบพร้อมแบบเสี่ย ผู้หญิงสวยๆ ที่พร้อมจะถูกกอดแบบฟรีๆ คงมีเข้ามาหาถมเถไป

“ไม่ปัญหาอะไรใช่ไหม?”

“ไม่มีค่ะเสี่ย”

“ดี แต่ถ้ามีอะไรก็บอก”

“ค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มบางเบา ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

หลังจากจบมื้อเย็นที่กว่าจะได้กินก็เกือบสองทุ่มลง พิธานก็ปลีกตัวไปอาบน้ำ ส่วนดอกแก้วอยู่เก็บครัวและล้างจานจนสะอาดเอี่ยม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนบ้าง

“เสี่ย!”

เสียงหวานร้องลั่นก่อนจะรีบหันหลังโดยไว ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงแจ๋ หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ดอกแก้วไม่คิดว่าเสี่ยจะยืนแก้ผ้าล่อนจ้อนแบบนี้!

“หืม?” พิธานส่งเสียงในลำคอ “ที่นี่ไม่มีชุดคลุมอาบน้ำเหรอ?”

“มะ มีค่ะ”

ดอกแก้วพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น เธอยืนหันหลัง ชี้ไปทางนู้นทางนี้มั่วๆ จนพิธานยกยิ้มมุมปาก

“น่าจะอยู่ในตู้เสื้อผ้า ระ หรือไม่ก็ในห้องน้ำค่ะ”

“งั้นเหรอ? แล้วเธอเป็นอะไร ทำไมเอาแต่หันหลังแบบนั้น ทำเหมือนไม่เคยเห็นร่างกายผู้ชายไปได้” พิธานลองหยั่งเชิงดู กิริยาของดอกแก้วสมแล้วที่ยังบริสุทธิ์ เพราะถ้าเป็นคนที่กร้านโลกกว่านี้คงไม่เขินอายง่ายๆ กับร่างกายของผู้ชาย

พิธานไม่ใช่คนหน้าหนาถึงขั้นกล้าแก้ผ้าเดินไปมา ปกติก็ไม่เคยไปทำกับใคร นอกจากเวลาที่มีเซ็กซ์กัน แต่วันนี้เขาตั้งใจ ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำทำไมจะไม่เห็น แต่เขาจงใจไม่ใส่เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของดอกแก้ว

ไม่ค่อยได้เห็นท่าทางแบบนี้จากคู่นอนเท่าไหร่ เขาไม่นิยมสาวๆ ที่แสร้งว่าตัวเองยังไร้เดียงสา เพราะเธอเหล่านั้นเอาแต่เล่นละครว่าเหนียมอายจนน่ารำคาญ แต่กับดอกแก้วพิธานกลับรู้สึกว่าน่ารักดี อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้เล่นละคร แต่กำลังรู้สึกจริงๆ ด้วยล่ะมั้ง?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน