เด็กเสี่ย NC-25 นิยาย บท 7

พรึบ

“เดินเข้ามาหาฉัน”

พิธานออกคำสั่ง ดวงตาคมฉายแววพึงพอใจ เมื่อชุดคลุมอาบน้ำสีขาวร่วงลงไปกองที่พื้น

“เอามือของเธอออก”

เขาออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เพราะถึงแม้ว่าร่างกายขาวผ่องจะไร้ผ้าผ่อนมาปิดบังแล้ว แต่แขนของเธอก็ยังพยายามที่จะซุกซ่อน ‘อะไรๆ’ ที่มันใหญ่โตไว้ไม่ให้เขาได้เห็นอยู่ดี

หึ! ทั้งแขนทั้งมือก็เล็กแค่นั้น ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ไม่รู้จะปิดไว้ทำไมในเมื่อมันไร้ประโยชน์ขนาดนั้น

ดอกแก้วกลืนน้ำลายลงคอ ขนอ่อนลุกเกลียวไปหมด ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น และหนาว...

แอร์ในห้องนี้เย็นฉ่ำเกินไปหรือเปล่า

“ทำไมถึงไม่เอามือออก?”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเธอไม่ยอมทำตามคำสั่ง เขาไม่ชอบผู้หญิงดื้อด้าน และดอกแก้วก็กำลังเป็นแบบนั้น

“ดอกแก้ว...อยากให้เสี่ยเอาออกด้วยตัวเองค่ะ”

“หึ!”

คำตอบที่ผิดจากที่คิดไว้ทำให้คิ้วที่เคยขมวดเป็นปมคลายออก ริมฝีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในลำคอ

“ถ้าอยากเห็น ก็เปิดออกเองสิคะเสี่ย” เสียงหวานเอ่ยเร้า ดวงตาคู่สวยเชิญชวนอย่างไม่ปิดบัง

พิธานไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไม่ได้มีความอดทนดีเลิศมาจากไหน เมื่อเจ้าตัวเชื้อเชิญขนาดนี้ ถ้าไม่ทำตามก็คงจะเสียน้ำใจเธอแย่

“อ๊ะ! เสี่ยคะ!”

แขนเรียวเล็กถูกกระชากออกจากเต้าอวบอิ่ม แรงที่ไม่เบานักทำให้ดอกแก้วเผลอร้องออกมา เธอรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ ไม่ได้มาก แต่ก็เจ็บ...

พิธานไม่ได้สนใจเสียงหวานที่ร้องประท้วงนั้น ดวงตาคู่คมเอาแต่จ้องมองสองเต้าอวบที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า เขาคิดไว้ไม่มีผิด ไม่ได้มีแค่ริมฝีปากของเธอที่มีสีชมพู...

มือหนาเอื้อมไปแตะเพื่อสำรวจเบาๆ เจ้าของความอวบอัดสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้ขยับหนี เธอยืนนิ่งให้มือใหญ่ลงน้ำหนักบีบคลึงแต่โดยดี

“อะ อื้อ เสี่ยคะ”

“ของจริง...”

เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ เขาได้ไขข้อสงสัยให้ตัวเองแล้วว่าเต้านมสวยๆ ที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้เป็นของจริง ไม่ได้ผ่านการศัลยกรรมหรือมีซิลิโคนยัดไว้จนทำให้มันเป็นรูปทรงสวยแต่อย่างใด

ผู้หญิงคนนี้คงเคยผ่านผู้ชายมาไม่มาก หรือไม่ก็อาจจะดูแลตัวเองดี

ดอกแก้วผ่อนลมหายใจทางปากแผ่วเบา หญิงสาวลืมวิธีหายใจทางจมูกไปทันทีเมื่ออุ้งมืออุ่นกอบกุมหน้าอกของตัวเองไว้ ร่างกายที่ไม่คุ้นชินกับสัมผัสวาบหวิวสั่นไหว เธอพยายามบังคับให้มันไม่แสดงออกมามากเกินไปจนทำให้เสี่ยรำคาญ

ยังไงวันนี้เธอก็จะทำให้เสี่ยถูกใจให้ได้

“ฉันชอบนมเธอ” พิธานพูดออกมาตรงๆ มือหนาบีบเค้นสิ่งที่ชอบในมือเบาๆ “นมเธอสวย นุ่ม เด้ง สีหัวนมก็สวย”

“เสี่ยคะ ดอกแก้วอายค่ะ”

“อาย? ไม่เคยมีใครชมเธอหรือไง?”

ดอกแก้วหลบตาวูบ แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ ใช่สิ... จะมีใครเคยชมได้ยังไง ในเมื่อร่างกายนี้ไม่เคยมีใครได้เห็นตั้งแต่หน้าอกเริ่มตั้งเต้า

พิธานไม่รอฟังคำตอบ เขาผละมือออกจากเต้านมที่ขึ้นสีระเรือจากแรงสัมผัส ก่อนจะดึงมืออีกข้างที่หญิงสาวใช้ปิดของสงวนส่วนล่างออก

ดอกแก้วใจหายวูบ เธออยากขยับมือมาปิดไว้อีกครั้ง แต่ดวงตาคมที่จ้องมองมาทำให้เธอไม่กล้า...

เธออาย... มันน่าอับอายเหลือเกิน

“ตรงนี้ ทำไมมีแค่นี้?” พิธานหมายถึงเส้นไหมที่ปกคลุมเนินนุ่มไว้ มันควรจะมีมากกว่านี้ แต่นี่เธอมีน้อยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยผ่านมา ทั้งยังมีสีอ่อน และบางจนเห็นเนื้อขาวๆ ด้านในได้ชัดเจน “เลเซอร์มาเหรอ?”

“ปะ...เปล่าค่ะ” ดอกแก้วรีบปฏิเสธ เธอจะเอาเงินจากไหนไปทำอะไรแบบนั้น แค่เงินค่าห้องยังแทบไม่มี

“แล้วทำไม...”

“แก้วก็ไม่รู้ค่ะ...มันมีแค่นี้อยู่แล้ว”

พิธานเงียบไปเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น เขาเชื่อสนิทใจว่าเธอไม่ได้โกหก เพราะขนอ่อนตามเนื้อตัวเธอเองก็มีสีอ่อนจนมองแทบไม่เห็นเหมือนกัน

คงเป็นกรรมพันธุ์ เพราะเขาเองก็มีขนเยอะแต่สีอ่อนเหมือนพ่อที่เป็นลูกครึ่งอิตาลี...

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน