เด็กเสี่ย NC-25 นิยาย บท 8

“เสี่ยคะ?”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อผ้าห่มผืนหนาถูกวางลงบนตัว

“คืนนี้เธอนอนที่นี่แล้วกัน หรือต้องไปไหนหรือเปล่า?”

“เปล่าค่ะ”

“พรุ่งนี้เช้ามาร์คจะมารับ เธอต้องไปตรวจร่างกาย”

“ตะ ตรวจร่างกาย ตรวจทำไมคะ?”

ร่างอวบอิ่มรีบลุกขึ้น เธอคว้าผ้าห่มขึ้นแนบอก ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าไว้ทั้งๆ ที่ไร้ประโยชน์

เพราะเสี่ยเห็นร่างกายเธอหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว

แต่เธอยังมีความอายหลงเหลืออยู่บ้าง ให้นั่งคุยกันด้วยสภาพเปลือยเปล่า... เธอทำไม่ได้

“เพื่อตัวเธอ และก็ตัวฉันด้วย” พิธานติดกระดุมเสื้อที่ปลดออก เขาปลายตามองคนบนเตียงด้วยหางตา “ฉันไม่นอนกับใครสุ่มสี่สุ่มห้า”

“แต่แก้วไม่มีโรคนะคะ!”

“มั่นใจได้ยังไง?” พิธานหันกลับไปมองหญิงสาวเต็มตา เขาอยากรู้ว่าเธอจะตอบว่าอะไร

“ก็แก้ว...” ยังไม่เคยมีอะไรกับใคร

ประโยคหลังดอกแก้วไม่ได้พูดออกมา เพราะเสียงบางอย่างร้องเตือนอยู่ในหัว

เสี่ยไม่ชอบผู้หญิงไม่ประสา

เธอจะให้เสี่ยรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอไม่เคยมีอะไรกับใคร ถ้าเสี่ยรู้ เสี่ยอาจจะไม่สนใจเธออีก เป้าหมายของเธออยู่แค่เอื้อม เธอจะไม่มีวันทำให้มันพังเด็ดขาด!

“ค่ะ แก้วจะตรวจ” ดอกแก้วกระชับผ้าห่มแน่นกว่าเดิม ปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนซีดขาว “แต่ถ้าแก้วปกติ เสี่ยจะรับเลี้ยงแก้วใช่ไหมคะ?”

“ใช่ ถ้าเธอปกติ ฉันจะรับเลี้ยงเธอ”

“ขอบคุณค่ะเสี่ย”

น้ำเสียงของเธอปิดบังความดีใจไว้ไม่มิด พิธานพยักหน้ารับครั้งเดียวแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวนั่งได้คิดอะไรตามลำพังอยู่ในห้องนอนใหญ่

.

.

ผลการตรวจร่างกายของดอกแก้วเป็นไปตามที่พิธานคิดไว้จริงๆ

และเพราะพิธานไม่ใช่คนตระบัดสัตย์ หลังจากได้ผลตรวจมาอยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว พิธานก็ส่งคนไปรับดอกแก้วตามสัญญา

พิธานให้ลูกน้องคนสนิทเตรียมคอนโดไว้ให้ดอกแก้วเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ขนาดห้องไม่ได้กว้างและไม่ได้เล็กจนเกินไป แต่นั่นก็ดีมากแล้วสำหรับดอกแก้วที่ยังไม่ได้ถูกเขาเชยชม เขาไม่ชอบให้เงินหรือสิ่งของกับใครง่ายๆ ถ้าไม่มีอะไรมาแลกเปลี่ยน แต่ดอกแก้วเป็นข้อยกเว้น เขายอมจ่ายเงินไปก่อนเพื่อลงทุนกับเธอคนนี้ เพราะเขามั่นใจว่าสิ่งที่ได้กลับมามันจะคุ้มค่า

“พรุ่งนี้มีงานที่ไหนหรือเปล่า?”

พิธานถามทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากวิวด้านนอก ตอนนี้เขาอยู่บนรถคันหรู ที่กำลังพาเขาและลูกน้องอีกสองคนมุ่งหน้าไปยังสนามบินเพื่อขึ้นเครื่องบินส่วนตัวกลับประเทศไทย

พิธานเดินทางมาคุยงานที่จีนได้ราวอาทิตย์หนึ่งแล้ว

ตามกำหนดการณ์เขาต้องกลับไทยตั้งแต่สามวันที่แล้ว แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นทำให้ต้องอยู่ต่ออย่างเลี่ยงไม่ได้ พิธานจำเป็นต้องยกเลิกงานทั้งหมดที่ไทย รวมถึงการเข้าไปหาเด็กใหม่อย่างดอกแก้วเพื่ออยู่จัดการเรื่องทางนี้ เพราะประเทศจีนนับว่าเป็นรายได้หลักๆ ของบริษัทรองจากเยอรมัน

สำหรับนักธุรกิจแบบพิธาน สิ่งไหนที่ให้ผลประโยชน์กับเขามากที่สุด สิ่งนั้นก็จะได้รับความสนใจจากเขาเป็นพิเศษ เขายอมเสียสิ่งที่มีค่าน้อยกว่า เพื่อสิ่งที่มีค่ามากกว่าได้เสมอ เขาเลือกทิ้งทุกอย่างที่ต้องทำที่ประเทศไทยเพื่อเม็ดเงินจากประเทศจีนแผ่นดินใหญ่ และการตัดสินใจของเขาก็ไม่เคยผิด สัญญาที่เพิ่งเซ็นสดๆ ร้อนๆ จะทำให้เขามีรายเพิ่มอีกหลายร้อยล้านบาทต่อปี

“พรุ่งนี้ไม่มีครับ”

“ส่งข้อความไปบอกดอกแก้วว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปหา”

“ครับท่าน”

พิธานเหลือบตามองคนสนิทที่ยกมือถือขึ้นมา ดวงตาคมฉายแววบางอย่าง ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยเปลี่ยนแปลงคำสั่ง

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ต้องส่งอะไรไปบอกเธอทั้งนั้น ฉันจะเข้าไปโดยไม่ให้เธอรู้”

แม้จะแปลกใจ แต่มาร์คก็ยอมลบข้อความที่พิมพ์ค้างไว้ และเก็บมือถือเข้าเสื้อสูทแต่โดยดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน