เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 27

นอกประตู ทิศเหนือยืนพิงกำแพงอยู่ข้างประตูด้วยสีหน้าจริงจัง

ภาคีสอบถามเรื่องราวแล้ว ก็รีบมา “เป็นยังไงบ้าง”

“คุณหมอเพิ่งเข้าไป”

ภาคีสูดลมหายใจลึก เอ่ยกับทิศเหนืออย่างลังเล “นายลงไปเถอะ ฐานะของนายในตอนนี้สนิทสนมกับดาวเกินไป ล้วนไม่ดีทั้งกับนายและเธอ ทางนี้มีเรื่องอะไร ฉันจะบอกนายเอง”

ทิศเหนือนึกถึงสภาพของพันดาว ก็วางใจไม่ลง แต่เมื่อเงยหน้าเห็นคุณปู่ถือไม้เท้ายืนอยู่ไม่ไกล มองมาทางเขา ก็กัดฟันกรอด หมุนตัวเดินจากไปด้วยสีหน้าจริงจัง

พันดาวนอนคว่ำอยู่บนเตียง ตอนที่ฆ่าเชื้อบาดแผลนั้นเจ็บเสียจนทำให้เธอได้สติขึ้นมา

ตะแคงหน้ามองแพทย์หญิงที่ช่วยทำแผลให้เธออยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง กัดฟันเอ่ย

“อดทนหน่อยนะคะ ต้องเอาเศษแก้วออกให้คุณก่อน ถึงจะฟื้นฟูได้ดี ไม่อย่างนั้นจะทิ้งแผลเป็นเอาไว้ได้ง่าย”

พันดาวไม่ได้เอ่ยอะไร สายตามองพื้นอย่างไร้ความรู้สึก

ใช้เวลาไปสองชั่วโมงกว่า คุณหมอถึงทำแผลให้เธอเสร็จ คนใช้นำเดรสใส่อยู่บ้านตัวหลวมๆ ชุดหนึ่งมาให้ ไม่รู้ว่าใครซื้อ แต่ตอบสนองความต้องการอันเร่งด่วนได้พอดี

ภาคีให้เธอพักคืนหนึ่ง แล้วค่อยกลับไป พันดาวกลับไม่วางใจน้องทองเอกที่อยู่ในบ้าน ทำแผลเสร็จแล้ว ก็วางแผนจะจากไป

ตอนที่ลงไปชั้นล่าง ร่องรอยเหตุการณ์วิวาทก่อนหน้านี้ได้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดกลับคืนสู่สภาพแรกเริ่ม ไม่เห็นแม้แต่เงาของสิงหาคนนั้นกับนีรา

เธอจำได้อย่างเลือนรางว่า ตอนที่เธอใกล้จะสลบ ผู้ชายที่เห็นเหมือนว่าจะเป็นทิศเหนือ

ตอนที่เตรียมออกจากห้องโถง ก็เห็นทิศเหนือยืนคุยกับชายที่สวมชุดสูทคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล

ดูเหมือนเขาจะมองเธอแวบหนึ่ง ในตอนที่สายตาเธอกำลังเบนออกไป

พันดาวไม่ได้ไปยืนยัน ก้มหน้าเดินออกไป

ภาคีเรียกคนขับรถมาขับรถกลับไปแทนเธอ

ตอนไปในใจเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง ตอนนี้ในใจกลับกลัดกลุ้มไม่สบายใจ

เธอไม่อยากแส่หาเรื่องพวกนี้ แต่คนอื่นกลับไม่ยอมปล่อยเธอ

กลับถึงบ้าน บาดแผลที่หลังก็ดูเหมือนจะเจ็บยิ่งกว่าเดิม จะยืนหรือนั่งก็ล้วนไม่สบายทั้งนั้น กินยาระงับความเจ็บปวดไปสองสามเม็ด แล้วนอนคว่ำเหม่อลอยอยู่บนเตียง

น้องทองเอกกระโดดขึ้นลงในห้องเธอ ก่อให้เกิดเสียงก๊อกแก๊ก มันกระโดดลงจากโต๊ะ ทำให้กล่องเสียบปากกาดินสอของเธอคว่ำ เธอก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมา และไม่ได้ขยับตัวไปเก็บกวาด

น้องทองเอกดมวนอยู่รอบดินสอกองนั้น คล้ายกับรู้ว่าตัวเองทำผิด จึงเดินมายังพรมข้างเตียง แล้วหมอบตัวลง

หลังจากภายในห้องเงียบสงบ พันดาวก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงนอนไม่หลับ

ไฟในห้องนอนกับห้องรับแขกยังเปิดอยู่ ประตูกระจกที่ระเบียงก็ยังไม่ปิด ลมยามค่ำคืนพัดเข้ามา พัดผ้าม่านให้พะเยิบพะยาบ ในค่ำคืนฤดูร้อน นับว่าสงบเงียบดี

บางทีอาจจะกินยาที่มีฤิทธิ์ที่ทำให้ง่วงนอน แสงไฟในห้องดับแล้ว พันดาวก็ยังไม่สังเกตเห็น

ประตูถูกคนเปิดจากด้านนอก ต่อมาก็มีเสียงเก้าอี้รถเข็นเคลื่อนที่บนพื้นแผ่วเบา อาศัยแสงไฟน้อยนิด ตรงเข้าไปยังห้องนอน

“เมี๊ยว”

เสียงเรียกของลูกแมว ทำให้ทิศเหนืออึ้งไปครู่หนึ่ง ก้มหน้ามองดูแวบหนึ่ง แล้วก็ไปข้างเตียง มองหญิงสาวที่คว่ำอยู่บนเตียง โดยไม่สนใจ